Επειδή έχει ξεχυθεί πολύ προπαγάνδα ρωσικής προελεύσεως για το ακροδεξιό coup δήθεν του Euromaidan (2014) στο Κίεβο και την εξάπλωση των Νεο-Ναζί στην Ουκρανία παντού που καταπιέζουν δήθεν τους ρωσόφωνους πολίτες και άλλους μη-φασίστες, θα επικεντρωθώ στην εξέγερση Μεϊντάν και σχετικών γεγονότων. Έγραψα μια γενική εισαγωγή στο προηγούμενο Ε1435: Γέννηση μιας χώρας. Όπως σε κείνο, τώρα επίσης συμβουλεύτηκα την Wikipedia (Euromaidan, Ukraine 2014) και τον ιστορικό T. Snyder, 2018 The Road to Unfreedom, κεφ. 3-4.
Η Σοβιετική πολιτική προς Ουκρανούς (κι άλλους λαούς στη Σοβιετική Ένωση) ήταν καταπιεστική αν όχι εξοντωτική, μα ποτέ οι Σοβιετικοί ηγέτες από τον Στάλιν ως τον Γιέλτσιν, ακόμα και τον νεότευκτο Πούτιν πριν το 2011, αρνήθηκαν την Ουκρανία ως ξεχωριστή χώρα και τους Ουκρανούς ως έθνος. Μόνο επί Brezhnev στην δεκαετία του 1970 η Ρωσική προωθήθηκε ως μόνη επίσημη γλώσσα σε όλη την ΕΣΣΔ και σχολεία και πανεπιστήμια ρωσοποιήθηκαν. Αυτή η πολιτική ίσχυε τότε όχι μόνο για την Ουκρανία μα για όλες τις Σοβιετικές Δημοκρατίες.
Η αντίσταση πολλών Ουκρανών επέφερε φυλάκιση, εκτόπιση στα γκουλάγκ και εγκλεισμό σε ψυχιατρεία. Μα μετά το ατύχημα στο Τσέρνομπιλ το 1986 και την έκθεση των δεκάδων χιλιάδων στο ραδιενεργό νέφος θύμισε στους Ουκρανούς το Χολοντομόρ του 1933 (= λιμοκτονία 3 εκμ.) και δυνάμωσε την αντίστασή τους.
Το καλοκαίρι του 1991 το 92% των Ουκρανών ψήφισαν για μια ανεξάρτητη Ουκρανία και το 1994, όταν η χώρα παρέδωσε τις 1.500 πυρηνικές IBM, η Ρωσική Ομοσπονδία που και αυτή γεννήθηκε μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, το Ηνωμένο Βασίλειο (=Βρετανία) και οι ΗΠΑ εγγυήθηκαν τα σύνορα και την ασφάλεια της νέας χώρας.
Μα ο Πούτιν έβλεπε άλλα όνειρα από το 2012 κι έπειτα όταν πια υπνωτίστηκε πλήρως από τον Ivan Ilyin. Τον Ιούλιο 2013 στο Κίεβο διακήρυξε την ενότητα Ρώσων και Ουκρανών: “Η πνευματική αυτή ενότητά μας άρχισε με τη βάπτιση της Αγίας Ρους πριν από 1025 έτη… Η πνευματική αυτή ενότητά μας δεν υπόκειται στη δράση καμιάς εξουσίας είτε κυβερνητικής είτε εκκλησιαστικής… Διότι καμιά δεν είναι ισχυρότερη από την αυθεντία του Κυρίου”. Τον Σεπτέμβριο του 2013 στο Valdai, στην προεδρική σύνοδο για την εξωτερική πολιτική, δήλωσε, απηχώντας τον Ιβάν Ιλίιν, πως η Ουκρανία ήταν αναπόσπαστο όργανο της παρθενιάς του Ρωσικού σώματος: “Θέλω να επαναλάβω ξανά, είμαστε ένας λαός”!
Αν το ήξερε, πάντως δεν ανέφερε πως η Μόσχα δεν υπήρχε ούτε ως όνομα ούτε ως κοινότητα το 980, όταν έγινε η βάπτιση στο Κίεβο, και πως όταν αργότερα φύτρωσε και αναπτύχθηκε ως ένα μα όχι το μόνο κέντρο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας των Ρωμανόφ δεν είχε καμιά πολιτική σχέση με το Κίεβο για περίπου 800 έτη!
Τον Νοέμβριο του 2013 ο Ουκρανός πρόεδρος Yanukovych αρνήθηκε, μετά από συνεννόηση με τον Πούτιν και την υπόσχεσή του για 15 δις $ και φτηνό αέριο από τη Ρωσία, να υπογράψει τη Συμφωνία Σύνδεσης με την ΕΕ που προετοιμαζόταν από τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους.
Οι Ουκρανοί πολίτες εξεγέρθηκαν, στην αρχή μερικές εκατοντάδες, κυρίως φοιτητές, μετά 20.000, μετά 100.000, μετά 800.000 τον Φεβρουάριο 2014, έχοντας ως σημείο αναφοράς την Πλατεία Ανεξαρτησίας Maidan, στο κέντρο του Κιέβου. Διότι ο λαός ήθελε απομάκρυνση από τη Ρωσία, ανεξαρτησία, ελεύθερες δημοκρατικές εκλογές, τις ελευθερίες της φιλελεύθερης Δύσης όπως στην ΕΕ και το Κράτος Δικαίου, καθώς και την κάθαρση της διαφθοράς – πράγματα που ο Γιανουκόβιτς αρνιόταν για να μείνει δεμένος στη Ρωσία με τη γενναιόδωρη χρηματοδότηση του Πούτιν.
Ο Mustafa Nayyem, ένας ερευνητής δημοσιογράφος, κάλεσε την ίδια μέρα φίλους και αγνώστους να βγουν και να διαμαρτυρηθούν (21/11/14). Κι αυτό έγινε. Μαζεύτηκαν στο Μεϊντάν κι έμειναν εκεί παρά τους ξυλοδαρμούς και τις δολοφονίες. Στην αρχή μαζεύτηκαν οι φοιτητές και νέοι (και μερικοί μπαχαλάκηδες), μα σύντομα και γονείς που ανησυχούσαν και μετά δικηγόροι και γιατροί που έδιναν βοήθεια και καθοδήγηση.
Εκτός από τις πολιτικές ελευθερίες ήθελαν ευπρέπεια και αξιοπρέπεια.
Με αθέμιτη μέθοδο, δίχως συζήτηση, δίχως ψηφοφορία, ακολουθώντας τις πρακτικές των Ρώσων φίλων του, ο Γιανουκόβιτς πέρασε μέτρα που περιόριζαν τις ελευθερίες έκφρασης, μετακίνησης και συνάθροισης κι έδιναν άδεια στην αστυνομία να χρησιμοποιήσει βία. Και στις 22 Ιανουαρίου 2 διαδηλωτές πέθαναν από πυροβολισμούς. Αργότερα πέθαναν πολύ περισσότεροι.
Μα οι διαδηλωτές έμειναν και αυξήθηκαν, κι εκεί στο Μεϊντάν εφαρμόστηκαν αξιοζήλευτες πολιτικές: κοινωνία πολιτών ισότιμων, μια οικονομία δωρισμού (όσοι μπορούσαν έφερναν αγαθά και τα δώριζαν μοιράζοντάς τα), πρακτικής πρόνοιας και δεσμός φιλίας και αλληλεγγύης – όλες εθελοντικά. Έτσι οι Ουκρανοί έγιναν έθνος και η Ουκρανία ανεξάρτητη χώρα στην πολιτισμένη, προοδευτική Ευρώπη.
Οι προπαγανδιστές της ρωσικής μαφίας του Πούτιν κατηγόρησαν τους ακροδεξιούς και τους Νεο-Ναζί ως οργανωτές και πιο πίσω πράκτορες της αμερικανικής CIA.
Σε έρευνα της εποχής (Ιαν-Φεβ 2014) το 86% είχαν έρθει με δική τους προσωπική ή και οικογενειακή(!) πρωτοβουλία και μόνο 3% αντιπροσωπεύαν πολιτικά κόμματα. Οι ακροδεξιοί δεν ξεπερνούσαν τους 300 σε 800.000!
Τον Δεκέμβριο 2013 μια ομάδα 27 Ρώσων ειδικών στη εξουδετέρωση διαδηλώσεων (αξιωματικών στην FSB) ήρθε στο Κίεβο, μα ούτε η βία, ούτε η απαγωγή ηγετικών μορφών, ούτε οι φυλακίσεις και οι πυροβολισμοί και δολοφονίες έκαμψαν το ηθικό των διαδηλωτών που έμεναν εκεί.
Ο Igor Girkin, συνταγματάρχης στη Ρωσική στρατιωτική αντικατασκοπία (GRU) έμεινε δυο βδομάδες (Ιαν-Φεβ 2014) στο Κίεβο, μετά, ως φαίνεται, ζύγισε την κατάσταση και σύστησε στο Κρεμλίνο να εισβάλει στην Ουκρανία και να τη διαμελίσει. Έτσι παρουσιάστηκε η νέα πολιτική του Κρεμλίνου: (α) η Ουκρανία να γίνει ομοσπονδία για τους υποτιθέμενους καταπιεσμένους Ρώσους στα νοτιοανατολικά εδάφη (β) να προσδιοριστούν ως φασίστες οι εχθροί της εισβολής (γ) η εισβολή να θεωρηθεί αναγκαία για τον εμφύλιο στην Ουκρανία, οργανωμένο από την Δύση.
Και τα τρολ της πουτινικής προπαγάνδας άρχισαν τη δουλειά τους από το IRA (=Πρακτορείο Διαδικτυακής Έρευνας!) στην Πετρούπολη δημοσιεύοντας φαντασιακές φρικαλεότητες εκ μέρους των Ουκρανών στην Κριμαία και στην τηλεόραση παρουσιάστηκαν οι Ρώσοι “ειδικοί” που έδιναν συνεντεύξεις για τις φρικαλεότητες.
Στις 24 Φεβρουαρίου έγινε και η εισβολή βόρεια της Κριμαίας μέσα σε Ουκρανικά εδάφη με 10.000 ειδικές δυνάμεις ενώ 22.000 κατέλαβαν την Κριμαία.
Στις 14/3/14 ένας Ρώσος σκοτώθηκε από Ουκρανούς στη Donetsk. O Ρώσος Υπ.Εξ. Λαβρόφ είπε τότε πως τέτοια περιστατικά δικαιώνουν τη ρωσική επέμβαση!!!
Ο δε Πούτιν κατηγόρησε τους “εθνικιστές, νεο-ναζί, ρωσόφοβους και αντισημίτες” ως φασίστες που με τους Αμερικάνους οργάνωσαν το κου που έδιωξε τον Γιανουκόβιτς (παρότι εκείνος καθαιρέθηκε από το Ουκρανικό κοινοβούλιο με καμιά ψήφο υπέρ του) και οι φασίστες με τις επιθέσεις τους ανάγκασαν τη Ρωσία να επέμβει.
Μα η Ουκρανία κατόρθωσε να σταθεί στα πόδια της ως ανεξάρτητη φιλελεύθερη χώρα.
