Ομολογώ πως όταν άρχισα να γράφω για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν γνώριζα πολλές λεπτομέρειες για το νέο καθεστώς στη Ρωσία. Αμφιβάλλω αν πολλοί Ευρωπαίοι αναλυτές και πολύ σημαντικότερο, ηγέτες γνωρίζουν.
Όπως έγραψα επανειλημμένα ο Πούτιν μοιάζει στη νοοτροπία και στη δράση του με τον Χίτλερ. Όλες οι ιδιότητες (και πράξεις) που χαρακτηρίζουν τον Χίτλερ από την αρχή της καριέρας του ως την εφαρμογή του Ολοκαυτώματος χαρακτηρίζουν σε αρκετά μεγάλο βαθμό και τον Πούτιν. Ο Χίτλερ είχε εμποτιστεί νοητικά με ψευτομυστικιστικές ιδεοληψίες περί ανωτερότητας της Γερμανικής Φυλής και της εβραϊκής συν κομμουνιστικής συνωμοσίας εναντίον του γερμανικού έθνους και είχε ως πρότυπό του τον δικτάτορα Μουσολίνι. Ο Πούτιν εμποτίστηκε από τις μυστικιστικο-πολιτικές θεωρίες του Ivan Ilyin Ρωσογερμανού (1883-1954), ο οποίος επηρεάστηκε, μετά από μαρξιστικές και Εγελιανές (Hegel) αντιλήψεις και αργότερα από τον μεγάλο θεωρητικό του Ναζισμού Carl Schmitt. Ως ζωντανό πρακτικό πρότυπό του, ο Πούτιν πήρε τον Χίτλερ (πάλι σαν τον Ilyin που για μερικά έτη έζησε στο ναζιστικό Βερολίνο).
Πολύ συχνά στην Ιστορία μια μυστικιστική ενασχόληση ξεφτίζει και διαστρεβλώνεται σε μια ελεεινή πολιτική απολυταρχισμού. Οι Φαραώ στην Αίγυπτο και οι Αυτοκράτορες στη Ρώμη (ο Θεός ενσαρκωμένος!), οι Βασιλείς σε πολλά αρχαία βασίλεια στην Κίνα, Ιουδαία, Περσία κλπ., και στα μεσαιωνικά της Ευρώπης ως και σήμερα (Βρετανία, Ολλανδία, Σκανδιναβία κλπ.) – βασιλιάς ελέω Θεού, μα τώρα περιορισμένος σε τυπικά τελετουργικά καθήκοντα.
Έτσι ο Ιλίιν δίδασκε πως “ο φασισμός είναι μια απολυτρωτική υπερβολή πατριωτικής αυθαιρεσίας”. Η λέξη στα Ρωσικά είναι proizvol “αυθαιρεσία” και για τον Ιλίιν και τους ακολούθους του μετά το 1991 σημαίνει κατάργηση του Νόμου, του Κράτους Δικαίου, της νόμιμης (=κοινοβουλευτικής) μεταρρύθμισης και της επιβολής της θέλησης ή όρεξης του απολυταρχικού ηγέτη.
Η άλλη κρίσιμη λέξη είναι spasitelnii “(από)λυτρωτικός” κι εδώ βλέπουμε την κάθοδο από τον εξυψωμένο, ευγενή μυστικισμό στην πρόστυχη, χυδαία πολιτική. Όπως άλλοι φασίστες, ο Χίτλερ στο “Ο Αγώνας μου” μετέτρεψε τη λύτρωση που ο Χριστός έφερε στην ανθρωπότητα μέσω της δικής του θυσίας στον σταυρό, σε μια βάναυση πολιτική με την οποία θα λύτρωνε τον κόσμο για χάρη ενός απροσδιόριστου Θεού με την εξόντωση των Εβραίων (που εννοείται, είχαν θανατώσει τον Θεό Υιό – έστω κι αν αυτό ήταν το Θεϊκό θέλημα!). “Εφόσον εγώ περιορίζω τον Εβραίο” γράφει ο Χίτλερ, “κάνω το έργο του Θεού”.
Ο Ιλίιν εφάρμοσε την ίδια περίπου αντίληψη στο Ρωσικό πολιτικό γίγνεσθαι, μα μετά από τη διάλυση, την οποία προέβλεψε αόριστα, της Σοβιετικής Ένωσης! Μια φασιστική ανατροπή του (κομμουνιστικού ή όποιου άλλου) καθεστώτος θα ήταν “μια πράξη σωτηρίας”, ένα πρώτο βήμα προς την αρχέγονη θεϊκή τάξη του σύμπαντος. Ο νέος “λυτρωτής” επίσης θα έκανε μια θυσία με χύσιμο αίματος, μόνο που πλέον αυτός θα ήταν άνθρωπος όπως όλοι μας και το χυμένο αίμα θα ήταν το αίμα άλλων!
O λυτρωτής, ο προωθητής του Θεϊκού σχεδίου θα έπρεπε να προβάλει από μια αγνή ζώνη πέρα από την ανθρώπινη λεκιασμένη ιστορία.
Ο Πούτιν εμφανίστηκε σχεδόν από το πουθενά και όταν διορίστηκε πρωθυπουργός του προέδρου Γιέλτσιν (Αυγ. 1999) ήταν άγνωστος στις μάζες. Είχε, μετά την έξοδό του από την Κα-Γκε-Μπε, εργαστεί ως βοηθός υπάλληλος στο Δημαρχείο του Λένινγκραντ μα ήταν άγνωστος και το ποσοστό στήριξής του έφτανε μόλις το 2%.
Ο Γιέλτσιν παραιτήθηκε τον Δεκέμβριο. Στο μεταξύ, χάρη στον πόλεμο και την καθυπόταξη των Τσετσένων, η δημοτικότητα του Πούτιν είχε τιναχτεί ψηλά στο 45%. Έγιναν λαθροχειρίες στην κάλυψή του από τα ΜΜΕ, με έμφαση στη στιβαρή καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Τον Σεπτέμβριο (1999) πολλά κτήρια ανατινάχτηκαν σε πολλές πόλεις της Ρωσίας κι ενώ δεν υπήρξε καμιά απόδειξη εμπλοκής των Τσετσένων, ο Πούτιν, ως δεξί χέρι του Γέλτσιν, είχε στρέψει όλη την ισχύ των Ενόπλων Δυνάμεων εναντίον τους και ισοπέδωσε τις πόλεις τους.
Αργότερα ακολούθησε και λαθροχειρία στις κάλπες στην προεδρική εκλογή του 2000, όπου ο Πούτιν ήταν ο επιλεγμένος διάδοχος του Γιέλτσιν.
Έτσι οι Πούτιν έγινε όχι μόνο εκλεκτός του Γιέλτσιν και του κόμματός του, μα, κατά τον Ιλίιν, ο λυτρωτής ηγέτης, ο gosudar, ο δημοκρατικός κι εθνικός δικτάτορας – ακριβώς σαν τον δημοκρατικά εκλεγμένο Χίτλερ που είχε και τις ευλογίες του κατεστημένου!
