Από τότε που η Ρωσία εισέβαλε κατακτητικά στην Ουκρανία (24/2/22), στη Ρωσία του «αιώνιου προέδρου» Πούτιν απαγορεύεται να μιλάς για «εισβολή» και «πόλεμο». Πρόκειται για μια «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» ή μια «περιορισμένη επιχείρηση». Διότι κατά τον Ντμίτρι Πεσκόφ, εκπρόσωπο του Κρεμλίνου, «η Ρωσία ποτέ δεν εκκόλαψε, δεν εκκολάπτει και δεν θα εκκολάψει σχέδιο να επιτεθεί σε οποιαδήποτε χώρα. Είναι μια ειρηνική χώρα…».
Αν όμως μιλήσεις ή γράψεις για «πόλεμο στην Ουκρανία» (παρότι η ειδική στρατιωτική επιχείρηση κρατά 4 εβδομάδες τώρα και βομβαρδίζονται εκεί νοσοκομεία, σχολεία και πολυκατοικίες με χιλιάδες νεκρούς Ουκρανούς αμάχους) μπορεί να φυλακιστείς για 15 έτη και να πληρώσεις πρόστιμο 30.000 ρούβλια! Αν μιλήσεις ενάντια στην κυβέρνηση μπορεί να θεωρηθείς προδότης και να υποστείς οποιαδήποτε ποινή.
Στην ίδια χώρα της ειρήνης και την ίδια εποχή έχουν συλληφθεί πάνω από 7.000 πολίτες (μερικοί γέροντες) επειδή διαδήλωσαν κατά της «ειδικής επιχείρησης» ή επειδή έγραψαν κατά του «πολέμου» ή της «εισβολής».
Η Μαρίνα Οβσιανίκοβα φοβόταν (24/3) για τη ζωή της γιατί λίγο νωρίτερα εισέβαλε στο κρατικό κανάλι, την ώρα των ειδήσεων με ένα πλακάτ που έγραφε «Όχι στον πόλεμο! Σταματήστε τον πόλεμο. Μην πιστεύετε την προπαγάνδα. Σας λένε ψέματα εδώ!»
Στην εποχή Πούτιν, έχουν τεκμηριωμένα κι επιβεβαιωμένα δολοφονηθεί 25 δημοσιογράφοι (αναλογούν ένας για κάθε χρόνο της εξουσίας του περίπου). 14 είναι φυλακισμένοι και 7 αγνοούνται εδώ και χρόνια. Μα υπάρχουν και μερικοί που πέθαναν από ατύχημα, ή έτσι έμοιαζε.
Όπως στα πρώτα έτη της καγκελαρίας του Χίτλερ χιλιάδες Γερμανοί (όχι μόνο Εβραίοι) έφευγαν στη Δύση, έτσι και τώρα στη Ρωσία χιλιάδες Ρώσοι φεύγουν από τη χώρα της ειρήνης – της οποίας τα στρατεύματα βομβαρδίζουν αμάχους στη γειτονική Ουκρανία σε μια «περιορισμένη επιχείρηση».
Νωρίτερα το 2014 η Πουτινική Ρωσία «της ειρήνης» κατέλαβε την Κριμαία η οποία θεωρούνταν ουκρανική από την εποχή της ΕΣΣΔ. Το 2008 εισέβαλε στη Γεωργία και κατέλαβε δυτικές περιοχές. Γύρω στο 2000 (πάλι επί Πούτιν) ο στρατός ισοπέδωσε τη Τσετσενία σκοτώνοντας περίπου 4.000 Τσετσένους.
Αλλά πριν το 2012, προτού ο Πούτιν γίνει πρόεδρος για 3η φορά (μετά την πρωθυπουργία του 2008-2011) η ρωσική οικονομία είχε μια ανάπτυξη κοντά στο 7% ετησίως. Η αστάθεια της εποχής του Γιέλτσιν είχε παρέλθει. Η κυβέρνηση επωφελήθηκε από τις υψηλές τιμές αγοράς για πετρέλαιο και φυσικό αέριο και μπόρεσε να διανέμει κάποιο μέρος από τα κέρδη στον πληθυσμό. Έτσι πολλοί Ρώσοι ένιωθαν ικανοποίηση κι ευγνωμοσύνη.
Επίσης, για πρώτη φορά η Ρωσία απολάμβανε μια σταθερή ικανοποιητική θέση στο διεθνές πολιτικό σκηνικό. Ο Πούτιν προσέφερε στήριξη στο ΝΑΤΟ (μάλιστα!) μετά την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους (11/9/2001). Το 2002 μιλούσε ευνοϊκά για την «Ευρωπαϊκή κουλτούρα» και δεν επιτέθηκε στο ΝΑΤΟ ή έδειξε να το θεωρεί εχθρό! Μα το πιο συγκλονιστικό γεγονός (για μας τώρα) ήταν πως το 2004 ο Πούτιν έδειξε να ευνοεί την είσοδο της Ουκρανίας στην ΕΕ λέγοντας πως αυτή θα ήταν προς όφελος της Ρωσίας! Ήθελε να δει την ΕΕ να εκτείνεται ως ζώνη ευημερίας κι ειρήνης μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας. Το 2008 παρακολούθησε αυτοπροσώπως τη Διάσκεψη Κορυφής του ΝΑΤΟ! Και το 2010 επέτρεψε σε αμερικανικά αεροπλάνα να πετάξουν στον ρωσικό εναέριο χώρο και να μεταφέρουν προμήθειες στις Αμερικανικές Δυνάμεις στο Αφγανιστάν! Δεν υπήρχε ο παραμικρός φόβος για το ΝΑΤΟ!
Μα παρά το φλερτ, οι Δυτικοί κράτησαν αποστάσεις. Ο Πούτιν έδειχνε να θέλει πιο στενές σχέσεις μαζί τους. Ίσως και να ήθελε να προσχωρήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μα οι Δυτικοί έβλεπαν πως ενώ οι πολιτικές σχέσεις ήταν καλές υπήρχαν εμπόδια.
Στην Ρωσία υπήρχε και υπάρχει μεγάλη κλεπτοκρατία. Οι δημόσιες επιχειρήσεις της Σοβιετίας αποκρατικοποιήθηκαν επί Γιέλτσιν και Πούτιν και δόθηκαν πάμφθηνα στους «ημέτερους» (που πήραν πάμφθηνα δάνεια από την Κεντρική Τράπεζα) και μετά πολλές ξαναπουλήθηκαν στο κράτος σε τιμές εξωφρενικά ψηλές. Έτσι γεννήθηκε από πρώην μαφιόζους ή φίλους κερδοσκόπους η τάξη των Ολιγαρχών. Κι αυτοί συνεχίζουν να νέμονται τους φυσικούς πόρους, την παραγωγή και το εμπόριο της Ρωσίας.
Μα υπήρχε και άλλος λόγος. Η Δυτική Δημοκρατία προβλέπει κι εξασφαλίζει την αλληλουχία ή συνέχεια του κράτους μα και την αλλαγή των ηγετών και τη μεταρρύθμιση θεσμών και νόμων. Η παραμονή του Πούτιν στην ηγεσία επί 15 χρόνια και η διαπιστωμένη καλπονοθεία δεν συνηγορούσαν υπέρ μιας δημοκρατικής αντίληψης όπως την εννοούμε στη Δύση.
Εκείνη όμως την περίοδο μεταξύ 2004 και 2011 ο Πούτιν ανακάλυψε και μελέτησε τον Ivan Ilyin (1883-1954) ο οποίος πρέσβευε τον «χριστιανικό φασισμό» και την ιδιαίτερη φύση και θέση της Ρωσίας. Επομένως δεν πρέπει να μας παραξενεύει το χιτλερικό πουτινικό καθεστώς τώρα.
