Νικόδημος (για Τζουάνγκ Τζου: κεφ 12, Ουρανός και Γη 3).
1. Ο Zhun Mang (= ενδελεχής ερευνητής) πήγε ανατολικά για εξερεύνηση της Μεγάλης Ρεματιάς, όταν συναπάντησε τον Yuan Feng (= συγκρατημένος άνεμος) στην ακτή του Ανατολικού Ωκεανού ο οποίος ρώτησε πού πήγαινε.
Μ: Πηγαίνω στη Μεγάλη Ρεματιά.
Φ: Για ποιο λόγο;
Μ: Η μεγάλη ρεματιά, σαν τον Ωκεανό, είναι μια περιοχή που όσο [νερό] και αν χύσεις μέσα δεν θα γεμίσει. Και δεν θα αδειάσει όσο και αν αντλήσεις. Πάω για λίγη περιπλάνηση. [Ρεματιά/Ωκεανός = απλωσιά και βάθος της ύπαρξης.]
2. Φ: Καλά, δεν νοιάζεσαι για τους κοινούς ανθρώπους και τις δυσκολίες τους; Εγώ ειλικρινά θα ήθελα να ακούσω για τον κώδικα του Σοφού.
Μ: ‘Κώδικας του Σοφού’;… Διορίζει αξιωματούχους σύμφωνα με την καταλληλότητα του καθενός για τη συγκεκριμένη θέση. Θα κάνει προαγωγές, αφού διαπιστώσει τις ικανότητές τους. Θα παρατηρεί τις δεξιότητές τους και το πάθος τους, όπως εκδηλώνεται στην εργασία τους. Όταν λόγια και συμπεριφορές προχωρούν σε αρμονία, ο κόσμος όλος μεταμορφώνεται. Τότε με μια κίνηση του χεριού ή πηγουνιού, οι πολίτες από όλη τη χώρα σπεύδουν ενωμένοι να τον ακολουθήσουν. Έτσι διοικεί ο Σοφός, ο Ενάρετος.
3. Φ: Α, πες μου κι άλλα για τον άνθρωπο της αρετής.
Μ: Ο άνθρωπος της αρετής κινείται δίχως σχέδιο, μένει όπου θέλει δίχως έγνοια. Δεν εμπλέκεται σε αντιλήψεις όπως δίκαιο/άδικο, καλό-κακό, όμορφο-άσκημο. Στον κόσμο ολόκληρο ανάμεσα στις τέσσερις θάλασσες, χαρά του είναι όλοι να ωφελούνται και ικανοποίησή του όταν δίνει τη φροντίδα του σε όλους [που τη χρειάζονται]. Έκπληκτος με θαυμασμό, σαν παιδάκι δίχως τη μητέρα του! Ανοιχτός στους άλλους σαν ταξιδιώτης δίχως προορισμό. [Ή, ανοιχτός σε όσους έχασαν τον δρόμο τους.] έχει πλούτη αρκετά και περίσσευμα αλλά δεν ξέρει από πού και πώς. Έχει για να φάει και να πιει αρκετά και παραπάνω, αλλά δεν ξέρει από πού και πώς. Αυτός είναι ο άνθρωπος της αρετής.
4. Φ: Μπορώ να ρωτήσω για τον άνθρωπο του πνεύματος;
Μ: Α, ο πνευματικός άνθρωπος πετά ψηλά πάνω από το φως όπου η μορφή του μοιάζει να σβήνει και να χάνεται. Γίνεται η φωτεινή αντανάκλαση του Απέραντου. Εκπληρώνοντας το πεπρωμένο του [ή κάρμα του, όπως θα έλεγαν μερικοί] και δρώντας από τη φύση του αναπαύεται σε ενότητα με τον [Ύψιστο στον] Ουρανό και [τον άνθρωπο] στη Γη. Όλες οι εμπλοκές στα εγκόσμια έχουν διαλυθεί και όλα τα πλάσματα έχουν επανέλθει στην αληθινή φύση τους. Αυτή λέγεται συγχώνευση με το ανεξερεύνητο σκοτάδι. [Και αυτό είναι το τέλος της έρευνας του Mang στη Μεγάλη Ρεματιά.]
5. Δυο άλλοι συνομιλητές (Γ, Δ) εξετάζουν την καλή διακυβέρνηση.
Γ: Ήταν ο κόσμος σε ευταξία όταν ένας του γένους Γιου ανέλαβε να βάλει τάξη; Ή μήπως ήταν αρχικά σε χάος;
Δ: Όλοι θέλουμε να επικρατεί ευταξία. Αν ήταν έτσι, τότε τι δουλειά θα είχε ο γόνος των Γιου; Θα ήταν σαν να έβαζε αλοιφή σε μια κλειστή πληγή ή σαν να έβαζε περούκα σε έναν φαλακρό. Ποιος θα περίμενε να είναι στο νεκροκρέβατο προτού φωνάξει έναν γιατρό; Ο αληθινός πνευματικός σοφός θα ντρεπόταν, όπως ένας σεβαστικός γιος να δώσει φάρμακο στον πατέρα του που ψυχορραγούσε. [Ήταν μεγάλη αμαρτία στην κινέζικη παράδοση να αφήσει ο γιος τον πατέρα του να φτάσει σε τέτοια προχωρημένη κατάσταση αρρώστιας!]
Στην αρχαιότερη εποχή, όταν η αρετή ήταν ακέραια, δεν εγκωμιάζονταν οι άξιοι ούτε ξεχώριζαν ταλαντούχοι [διότι όλοι ήταν ισάξιοι στην αρετή]. Οι αριστοκράτες διοικούσαν όντας σαν τα ψηλότερα κλαδιά δέντρου κάτω από τα οποία έβρισκαν καταφύγιο οι άλλοι πολίτες – όπως ελάφια παιχνιδιάρικα. Ήταν έντιμοι κι ευθείς μα δεν ήξεραν πως αυτό ήταν ορθότητα. Αγαπούσαν ο ένας τον άλλον μα δεν το θεωρούσαν φιλανθρωπία ή αλληλεγγύη. Ήταν αμοιβαία αλληλέγγυοι μα δεν το θεωρούσαν πίστη και αφοσίωση. Αλληλοεκτιμούνταν ως αξιόπιστοι μα δεν ήξεραν για πίστη. Αλληλοβοηθούνταν σε κάθε δυσκολία μα δεν το θεωρούσαν καλοσύνη. Έτσι δεν άφησαν πίσω τους μνημεία των έργων τους ούτε ιστόρηση των επιτεύξεών τους.
