Στις αβρααμικές θρησκείες υπάρχει, όπως έχω καταδείξει σε αρκετά άρθρα, ο απόλυτος και αποκλειστικός μονοθεϊσμός. Καθεμιά ισχυρίζεται πως είναι η μόνη αληθινή θρησκεία και ο μοναδικός Θεός της είναι ο μόνος αληθινός στον οποίο όλος ο κόσμος πρέπει να πιστέψει. Ο Ιουδαϊσμός δεν έχει επιδιώξει προσηλυτισμό. Μα τόσο οι σέχτες του Χριστιανισμού όσο και αυτές του Μωαμεθανισμού επιδόθηκαν σε προσηλυτισμό έντονα και συχνά δια πυρός και σιδήρου αναγκάζοντας με τη βία έναν ολόκληρο λαό να αλλαξοπιστήσει και να υιοθετήσει τη νέα θρησκεία και κουλτούρα.
Μαζί με τον αβρααμικό μονοθεϊσμό ήρθε και ο συγκεντρωτισμός: μια Εκκλησία, ένας ανώτατος Ιεράρχης (Πάπας ή Πατριάρχης), μια δογματική θεολογία, μια Ιερή Γραφή, ένας τρόπος λατρείας κλπ. Έτσι ο Ιεράρχης είναι ο εκπρόσωπος του αληθινού Θεού και ανώτατος διοικητής της Εκκλησίας και των πιστών όπου υπάρχουν άνθρωποι που την αποδέχονται.
Στις πλείστες χώρες μια θρησκεία κι Εκκλησία γίνεται επίσημη θρησκεία κι Εκκλησία του κράτους (Ελλάδα, Ιταλία, Βρετανία, Τουρκία, Αραβία και πολλές άλλες χώρες).
Φαίνεται πως ο σκοπός είναι ο έλεγχος των πιστών με την υπόσχεση “σωτηρίας” ή την απειλή του αιώνιου βασανισμού στην κόλαση. Και η πρώτιστη απαίτηση είναι η πίστη στον μοναδικό Θεό και στους εκπροσώπους του στη γη! Όχι κατ’ ανάγκη η καλή συμπεριφορά τους προς άλλους και η βελτίωσή τους σε καλούς κι ενάρετους ανθρώπους.
Οι άνθρωποι έρχονται στον κόσμο για να δοκιμαστούν, λένε οι Ιεράρχες, μα κυρίως για να δοκιμαστεί η πίστη τους. Και οι μεν πιστοί πάνε στον παράδεισο οι δε άπιστοι θα βασανίζονται αενάως στην κόλαση. Δεν ανησυχεί τους Ιεράρχες (χριστιανούς ή μωαμεθανούς) πως πριν την εμφάνιση κι εδραίωσή τους ως μοναδικές αληθινές θρησκείες, έζησαν δισεκατομμύρια άνθρωποι που πίστευαν σε και λάτρευαν διαφορετικές θεότητες, μα είχαν εξίσου καλούς κώδικες ηθικής συμπεριφοράς και πρακτικές βελτίωσης.
Σε όλες τις πολυθεϊστικές θρησκείες της αρχαιότητας (“ειδωλολατρικές” τις λένε οι χριστιανοί εκκλησιαστικοί, σάμπως και οι εικόνες και τα αγαλματίδια που αυτοί λατρεύουν και φιλούν ευσεβώς δεν είναι είδωλα!) και τα σύγχρονα ασιατικά θρησκεύματα, οι πιστοί είχαν ελευθερία επιλογής να λατρέψουν μια ή άλλη θεότητα ανάλογα με τις προτιμήσεις τους – στον αέρα, στην αστραπή, στον ήλιο, στα ύδατα, στην γονιμότητα, στην Καλοτυχία, στη Σοφία κλπ.
Αλλά τελικά δεν είναι καθόλου το αντικείμενο λατρείας που σώζει ή προστατεύει τον οπαδό. Είναι η δική του δύναμη αφοσίωσης, ειλικρίνειας κι ευσέβειας που τον βελτιώνει ως άνθρωπο και πολίτη και τον προστατεύει μεταθανάτια. Σημασία έχει η εσωτερική κατάσταση του οπαδού, η αφοσίωση, η ευσέβεια και πίστη και όχι το είδωλο ή μια νοητική ιδέα θεού. Αφού ο Ένας Θεός (Πρωταιτία, Πρωταρχή και Πρωτουσία των πάντων) είναι παντού πάντοτε, τότε δεν έχει σημασία σε ποια μορφή τον λατρεύεις.
Όπως λέει ο Κύριος Κρίσνα στην Μπχαγκαβάντ Γκητά “Ακόμα και αυτοί που λατρεύουν άλλη θεότητα με πίστη, Εμένα λατρεύουν… Εγώ είμαι ίδιος προς όλα τα όντα και κανένα δεν μου είναι μισητό ή αρεστό!” (Μπ-Γκ 9.24, 29.)
Αυτή μου φαίνεται πολύ πιο λογική και ανθρώπινη θρησκεία από τον άκαμπτο μονοθεϊσμό των αβρααμικών θρησκειών με τον παράξενο, ζηλωτή, οργίλο Θεό τους που στέλνει τον Διάβολο να βασανίζει τους ανθρώπους με δοκιμασίες και, ενώ δεν χαρίζει σε όλους ίδιες ικανότητες και αρκετή νοημοσύνη, μετά καταδικάζει τους θρησκευτικά πιο αδύναμους σε αιώνιο, ατελεύτητο βασανισμό επειδή δεν καταφέρνουν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις του!
