1. Όχι, εδώ δεν θα γράψω για την Αγία Τριάδα ή όποια άλλη. Μα καθώς κάθε δραστηριότητα συντελείται από μια τριάδα και η θρησκευτική ενασχόληση είναι μια δραστηριότητα, και η θρησκεία πρέπει να συντελείται από μια αδήριτη τριάδα.
Μια απλή δραστηριότητα όπως π.χ. η υδραυλική έχει τη θεωρητική πλευρά της (γνώση εργαλείων, υλικών εγκατάστασης κ.λπ.), έχει την πρακτική εφαρμογή (ένωση σωλήνων, σύστημα διανομής νερού, στρόφιγγες κ.λπ.) και τελικό αποτέλεσμα (επιθυμητή ροή σε όλο το σύστημα διαμερίσματος ή γραφείου, ή ορόφου, ή κτηρίου δίχως μπλοκαρίσματα ή διαρροές). Το ίδιο ισχύει για κάθε άλλη δραστηριότητα – οικοδομή, ηλεκτρική εγκατάσταση, εμπόριο κ.λπ.
2. Το ίδιο ισχύει για κάθε θρησκεία. Υπάρχει η θεολογία, η θεωρητική άποψη με τα δόγματα, τις εντολές (κάνε τούτο, μην κάνεις το άλλο), και τις υποσχέσεις (παράδεισος, σωτηρία, ευδαιμονία). Υπάρχει η πρακτική εφαρμογή (συμμετοχή στις θείες λειτουργίες, πίστη, ηθική συμπεριφορά κ.λπ.). Υπάρχει και το αποτέλεσμα – μια θέση στον παράδεισο ή σωτηρία ή ό,τι άλλο.
Τα δυο πρώτα στοιχεία είναι φανερά και γνωστά. Η τρίτη άποψη, σε αντίθεση με άλλες δραστηριότητες όπως το εμπόριο, η υδραυλική κ.λπ., δεν είναι καθόλου φανερή και παραμένει συστατικό της πίστης. Δεν ξέρουμε αν η ψυχή πάει στον παράδεισο ή στην κόλαση και πώς είναι η διαμονή εκεί· δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει ψυχή μετά τον θάνατο.
Και αυτά ισχύουν για τις τρεις αβρααμικές θρησκείες Ιουδαϊσμό, Χριστιανισμό και Μωαμεθανισμό κατ’ εξοχήν. Ισχύουν και για κάθε άλλο θρήσκευμα που υπόσχεται μεταθανάτιους παραδείσους.
3. Όλες οι θρησκείες είναι περίπλοκα συστήματα πίστης, κυρίως, και περιέχουν δόγματα και μεταφυσικές αλήθειες, που συνήθως απαιτούν πίστη και όχι λογική. Όλες ισχυρίζονται πως είναι η μοναδική αληθινή “πίστη” μα βασίζονται σε άγριες και ασύστατες “διεκδικήσεις” και “αποκαλύψεις”.
Στην πραγματικότητα, καμιά θρησκεία δεν είναι πιο αληθινή από άλλες!
Οι αλήθειες τους είναι υποκειμενικές. Υπάρχουν και αντικειμενικές αλήθειες μα καμιά θρησκεία δεν τις χρησιμοποιεί διότι αυτές δεν σχετίζονται με θείες αποκαλύψεις και δόγματα: αυτές είναι πιο ταπεινές, δίχως εξωφρενικά ή παράλογα υπερβολικούς ισχυρισμούς.
Πώς μπορεί μια εντελώς υποκειμενική αλήθεια της Παλαιάς Διαθήκης ή της Καινής Διαθήκης ή του Κορανίου να είναι πιο αληθινή από τις άλλες;
Πώς σε “σώζει” η πίστη σου στην Αγία και ομοούσια (ή ομοιούσια) Τριάδα;
Όχι μόνο δεν υπάρχει καμιά απόδειξη, όχι μόνο είναι μια παρατραβηγμένη άποψη πίστης, μα δεν έχει ούτε λογική ούτε υπεισέρχεται στην καθημερινή ζωή μας με οποιονδήποτε τρόπο αυτή η Τριάδα του Χριστιανισμού!
4. Η θεωρία ή θεώρηση είναι είπαμε μια εσωτερική νοητική άποψη γνώσης ή στόχασης. Είναι ο φακός, το σύνεργο με το οποίο ο νους εξετάζει την πηγή της ύπαρξής του, τους τρόπους δράσης του, τον περιβάλλοντα κόσμο στον οποίο υπάρχει με την ενσάρκωσή του ως σώμα, και τη σχέση του με το σώμα και τον κόσμο μα και την πηγή προέλευσής του.
Η θεώρηση θα διαφέρει ανάλογα με τη φύση από την οποία εγείρεται ο νους κι ενεργοποιείται, με την ικανότητά του που βασίζεται σε παιδεία και άσκηση και με την ανάπτυξή του που είναι αποτέλεσμα της φυσικής του κατάστασης και της εκπαίδευσης του (= ωρίμανσης).
Αυτά η θρησκεία δεν τα εξετάζει καθόλου – αν και θα έπρεπε και υπάρχουν ενδείξεις σε ορισμένες Γραφές πως αρχικά τουλάχιστον οι πιο “λογικές” θρησκείες τα εξέταζαν.
Αυτά τα εξετάζει η Φιλοσοφία που ήταν αρχικά η πηγή της θρησκείας και ψυχολογίας. Και η Βεδική Φιλοσοφία τα εξετάζει ενδελεχώς. Δίνει για τη θεώρηση darśana, για την πρακτική εφαρμογή sādhana και το τελικό αποτέλεσμα phala (καρπός). Δίνει για τη φυσική κατάσταση του νου svabhāva, για την ικανότητα adhikāra και για την ανάπτυξη bhūmikā.
Οπότε όποιος επιθυμεί την αλήθεια, που δεν εξαρτάται από πίστη και φανατισμό, μα από παρατήρηση και λογική, θα πρέπει να στραφεί σε μια φιλοσοφική, πρακτική προσέγγιση!
