1. Στο προηγούμενο άρθρο 320. Φιλοσοφία: Science of Consciousness εξήγησα πως η συνειδησία είναι η δύναμή μας να έχουμε συναίσθηση ή επίγνωση των αισθητήριων εντυπώσεων που έρχονται από το περιβάλλον και γίνονται άμεσα αισθητές στις ειδικές ζώνες του εγκεφάλου (όσφρησης όρασης, κλπ.), των εντυπώσεων από τον οργανισμό μας και των διεργασιών του νου – σκέψη, σύγκριση, σχεδιασμός, κατηγοριοποίηση, αξιολόγηση, ανάμνηση, κλπ. (Συνειδησία = και συνειδητότητα, συνείδηση).
Η ίδια η συνειδησία είναι αθέατη, σιωπηλή, μη-υλική, μη-μετρήσιμη. Μόνο εμείς οι ίδιοι, ο κάθε άνθρωπος ιδιωτικά, γνωρίζει πως αυτή υπάρχει διότι είναι χάρη σε αυτή και μέσω αυτής που γνωρίζουμε και κατανοούμε τις νοητικές λειτουργίες που αναφέραμε.
Πολλοί διαπρεπείς επιστήμονες και πολλοί ευφάνταστοι άνθρωποι, που θεωρούν εαυτόν διανοούμενο, μορφωμένο και φιλόσοφο, συγχέουν τη δύναμη συνειδησίας με νοητικές δραστηριότητες όπως η σκέψη (επισήμανση, κατηγοριοποίηση, διάκριση, συλλογιστική), η συναισθηματική διάθεση (αδημονία, ησυχία, κατάθλιψη, συμπόνια), η διατύπωση επιθυμίας κλπ.
2. Το ότι δεν κατανοούν ορθά τη συνειδησία φαίνεται και από το γεγονός ότι μιλούν για «θεωρία της συνειδησίας» και για «επιστήμη της συνειδησίας».
Μα αφού η συνειδησία είναι μια αδιαμφισβήτητη, κοινότατη πανανθρώπινη δύναμη που επιτρέπει στον άνθρωπο να έχει επίγνωση κι εποπτεία όλων των φαινομένων στον νου του είναι παράξενο αν όχι αφελές να γίνεται λόγος και συζήτηση για «θεωρία».
Αφού επίσης είναι μη-υλική, μη-μετρήσιμη και μη-ορατή κι επομένως μη-αντικείμενο μελέτης (όντας η ίδια η τελική ικανότητα επίγνωσης), είναι, πάλι, παράξενο αν όχι αφελές να μιλάμε για τον σχηματισμό μιας επιστήμης συνειδησίας, όπως είναι η χημεία, φυσική, παλαιοντολογία κλπ. που έχουν υλικό αντικείμενο μελέτης.
Εντούτοις, πολλοί σοβαροί επιστήμονες, ειδικά μετά τη δημιουργία υπολογιστών και τεχνητής νοημοσύνης επιδιώκουν από τη δεκαετία 1970 (ίσως και νωρίτερα) να σχηματίσουν αυτή την «επιστήμη».
3. Είναι παράξενο που διαπρεπείς και σοβαροί επιστήμονες δεν κατανοούν τη θεμελιακή αρχή πως αφού η συνειδησία δεν είναι υλικό φαινόμενο, ούτε καν σαν το φως, που μπορεί να είναι σχεδόν άυλο μα είναι μετρήσιμο, δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο των αισθήσεων και των συνέργων τους (τηλεσκόπια, μικροσκόπια, ευαίσθητες συσκευές μέτρησης, υπέρηχοι κοκ.).
Ο B.O. Josephson (Νόμπελ Φυσικής 1973) ήταν μαθηματικός, φυσικός καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ Βρετανίας ως το 2007 που συνταξιοδοτήθηκε. Συγχρόνως, από το 1971 ασκούσε τον υπερβατικό διαλογισμό του Maharishi Mahesh Yogi. Έχει δημοσιεύσει πολλές μελέτες για (Paranormal ή) Παραψυχολογικά φαινόμενα κι έχει συνεργαστεί με πολλούς άλλους επιστήμονες που εμβαθύνουν σε αυτά τα θέματα.
Οι ψυχικές ικανότητες όπως η συνειδησία (τηλεπάθεια, ψυχοκίνηση, κλπ.) συνιστούν μια πραγματικότητα όσο και αν φαίνονται μυστηριώδεις. Η ιδέα έχει νόημα, λέει (2002 συνέντευξη στο περιοδικό Physics World), στο φως μιας θεωρίας ενός «βαθύτερου, υπο-κβαντικού subquantum πεδίου» διότι αυτές λειτουργούν με όμοιο τρόπο, καθώς σωματίδια/ενεργειακά-κύματα δρουν ή επηρεάζουν από μακριά.
4. Όντως, αυτά τα φαινόμενα είναι πολύ γνωστά στους ειδικούς του κβαντικού πεδίου και των υποατομικών σωματιδίων που δονούνται ή γίνονται κυματισμοί ενέργειας δρουν από μακριά σε άλλα όμοια σωματίδια με τον τρόπο που άνθρωποι συνδέονται ξαφνικά και άθελα μεταξύ τους από μακριά με τηλεπάθεια, ή μπορούν να τηλεμετακινήσουν κάποιο αντικείμενο χωρίς να το αγγίξουν.
Ναι, οι ομοιότητες υπάρχουν, όπως πάλι, όταν ένα ηλεκτρόνιο εξαφανίζεται από την τροχιά του και χωρίς να περάσει από ενδιάμεσες τροχιές εμφανίζεται σε άλλη (πιο μακρινή ή κοντινή) τροχιά. Ομοίως η συνειδησιακή ενέργεια ενός ανθρώπου, χωρίς να περάσει από το πεδίο του χωροχρόνου μας (όπως κάνει κάθε υλικό πράγμα) παρουσιάζεται στη συνειδησία ενός άλλου εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά.
Μα τα υποατομικά μορίδια και τα κβαντικά φαινόμενα είναι μετρήσιμα. Η συνειδησιακή ενέργεια δεν έχει μορίδια και δεν δονείται: είναι μη-μετρήσιμη!
5. Στο άλλο διάσημο βρετανικό πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ο Roger Penrose, και αυτός μαθηματικός φυσικός, επίσης στράφηκε στη μελέτη της συνειδησίας και στο βιβλίο του The Emperor’s New Mind (1989) επιχειρηματολογεί πως οι γνωστοί νόμοι της Φυσικής δεν επαρκούν να εξηγήσουν «το φαινόμενο της συνειδησίας», όπως ήταν η τρέχουσα αντίληψη της εποχής: δηλαδή ότι η συνειδησία μπορούσε να εξηγηθεί μηχανιστικά όπως η τεχνητή νοημοσύνη.
Στην Αμερική ο αναισθησιολόγος Stuart Hameroff είχε λίγο νωρίτερα προσπαθήσει να λύσει «το πρόβλημα της συνειδησίας» με προσφυγή στις ενέργειες μικροσωληναρίων (microtubules) στα εγκεφαλικά κύτταρα (Ultimate Computing, 1987). Δεν ήταν οι νευρώνες μα τα μοριακά μικροσωληνάρια μέσα τους που διεργάζονταν τις πληροφορίες της συνειδησίας.
Αργότερα ο Hameroff ήρθε σε επαφή με τον Penrose κι έτσι ξεκίνησε μια συνεργασία μεταξύ τους. Ο Penrose πήγε στην Tucson στην πρώτη Συνδιάσκεψη «Προς μια Επιστήμη της Συνειδήσεως» το 1994 την οποία οργάνωσε ο Hameroff.
Οι δυο τους πρότειναν αργότερα πως η συνειδησία είναι «αποτέλεσμα της επίδρασης της βαρύτητας των κβάντα μέσα στα μικροσωληνάρια νευρώνων» – που και αυτά είναι παρατηρήσιμα φαινόμενα στο υποατομικό υλικό πεδίο.
6. Οι επιστήμονες δεν φαίνεται να μπορούν να κατανοήσουν πως η συνειδησία αρχίζει εκεί όπου τελειώνει κάθε υλικό μετρήσιμο φαινόμενο, δηλαδή στο μη-μετρήσιμο σκοτεινό κενό του άδειου χώρου.
Δηλαδή, εκεί όπου εμφανίζονται και όπου εξαφανίζονται τα πιο μικρά σωματίδια, οι πιο μικροί παλμοί ενέργειας.
