1. Όλων μας η ανθρώπινη καριέρα ξεκίνησε από ένα κύτταρο, ένα γονιμοποιημένο ωάριο στη μήτρα της γυναίκας που μας κυοφόρησε κι έγινε η μητέρα μας – ή σε ένα εργαστηριακό σωληνάριο.
Το πρωταρχικό εκείνο κύτταρο αναπτύσσεται βαθμιαία σε (συνήθως) 9 μήνες σε οργανικό σώμα με μια συνεχή διαδικασία διαίρεσης σε μυριάδες πανόμοια κύτταρα (το καθένα με νέα διαίρεση) ωσότου, με τη γνώση που ενσωματώνεται στο εσωτερικό DNA του, ολοκληρώνεται η μορφή. Διάφορες ομάδες κυττάρων, πάντα με την ενσωματωμένη στο DNA γνώση, αναπτύσσονται ακόμα περισσότερο στα διάφορα όργανα και τους ιστούς (τα εγκεφαλικά ή νευροκύτταρα ξεκινούν συγχρόνως με τα πρώτα αναπτυσσόμενα κοινά κύτταρα) που είναι απαραίτητα για τη λειτουργία του οργανισμού.
Είναι μια θαυμαστή διαδικασία που γίνεται αθέατα στα σκοτεινά, εντελώς φυσιολογικά, με σπάνια λάθη που επιφέρουν ανωμαλίες ή/και ασθένειες, σύμφωνα με μια αδήριτη νομοτέλεια. Μετά από 10 βδομάδες το αναπτυσσόμενο έμβρυο γίνεται ξεχωριστός ολοζώντανος ανθρώπινος οργανισμός (foetus).
2. Τώρα καθώς τα κύτταρα διαιρούνται και αναπαράγονται, το μητρικό πρώτο κύτταρο δεν έχει μείνει ακέραιο: έγινε δυο ξεχωριστά κύτταρα. Μα το πρωτόπλασμα (η ουσία του) πέρασε αυτούσιο στα θυγατρικά κύτταρα τα οποία συναποτελούν έναν, ολόιδιο οργανισμό.
Έτσι το ένα τρισεκατομμύριο περίπου (διαφοροποιημένων) κυττάρων που συναποτελούν το τελικό ζωντανό πλάσμα, το ολοκληρωμένο έμβρυο που θα γεννηθεί ως αυτεξούσιος πια άνθρωπος (=βρέφος), παρά τις εσωτερικές διαφοροποιήσεις κυττάρων σε ειδικευμένα όργανα και την περίπλοκη δομή του συνόλου, το ίδιο αρχικό πρωτόπλασμα διατρέχει όλο τον οργανισμό. Κι επειδή οι γαμέτες, τα γεννητικά για αναπαραγωγή κύτταρα επίσης βρίσκονται μαζί, στην επόμενη αναπαραγωγική πράξη του ενήλικα το ίδιο πρωτόπλασμα (μαζί με κείνο του άλλου γονέα) θα συνεχίσει να βρίσκεται στο νέο έμβρυο.
Τα κύτταρα σε όλους τους επόμενους απογόνους θα περιέχουν την πρωταρχική ουσία του γονιμοποιημένου ωαρίου, εμβρύου, και ανθρώπου, με την οποία ξεκινήσαμε.
3. Μπορούμε να κατευθυνθούμε πίσω στον χρόνο με το ίδιο σκεπτικό. Όλοι μας περιέχουμε το πρωτόπλασμα, την πρωταρχική ουσία του πρώτου γονιμοποιημένου ωαρίου που αναπτύχθηκε σε ανθρώπινο σώμα.
Με την ίδια λογική, ακολουθώντας τη γενική, επικρατούσα θεωρία της εξέλιξης, πάμε στο πρώτο γονιμοποιημένο ωάριο των θηλαστικών. Επιπλέον, πάμε στο πρώτο ζωντανό κύτταρο των πρώτων αυτοκινούμενων ζωικών μορφών (ερπετών, αμφιβίων κλπ.) είτε στον αρχέγονο ωκεανό είτε, σύμφωνα με άλλες θεωρίες, στα γενεσιουργά στρώματα λάσπης αργίλου. Και από εκεί στο πρώτο ζωντανό κύτταρο με δύναμη αναπαραγωγής όλης της Οργανικής ζωής του πλανήτη, πριν από περίπου 4 δισεκατομμύρια έτη.
Όλα τα φυτά (χορτάρι, θάμνοι, δέντρα), όλα τα ζώα (θαλάσσια, επίγεια, πτηνά, έντομα, ερπετά και τετράποδα), οι άνθρωποι όλοι – όλες αυτές οι ζωντανές μορφές συνιστούν τη μια βιόσφαιρα, τη μια Οργανική Ζωή που προήλθε από εκείνο το πρωτόγονο προγονικό κύτταρο!
4. Στο Lives of a Cell (1974, Viking) ο βιολόγος/εντομολόγος/παθολόγος Lewis Thomas έγραψε: “Η ομοιομορφία της ζωής στον πλανήτη είναι πιο εκθαμβωτική από την ποικιλομορφία της κι εξηγείται από τη μεγάλη πιθανότητα ότι όλοι προήλθαμε, αρχικά, από ένα μοναχικό κύτταρο που γονιμοποιήθηκε από μια αστραπή καθώς η Γη ψυχόταν. Είναι από απογόνους αυτού του μητρικού κυττάρου που όλοι πήραμε την όψη μας… και η ομοιότητα των ενζύμων των χόρτων κι ενζύμων των φαλαινών είναι μια οικογενειακή ομοιότητα”.
Δεν νομίζω πως χρειάζεται να τονίσουμε περισσότερο αυτή την εξέλιξη και την επακόλουθη ενότητα. Αλλά μένουν ερωτήματα παράξενα και βασανιστικά. Και κάθε νουνεχής άνθρωπος πρέπει να τα θέσει αλλά και να επιμείνει.
5. Πώς στην ευχή βρήκε (τυχαία, συμπτωματικά;) η αστραπή το πλεούμενο κύτταρο;… (Και πως είχε δημιουργηθεί εκείνο;…)
Ωραία, ας δεχτούμε αυτή την πιθανότητα – μια στο δισεκατομμύριο.
Μετά όμως παρουσιάζονται πολλές αλλαγές και μεταμορφώσεις που πάλι χρειάζονται τύχη (ή ατύχημα) και συμπτώσεις στον αυτοκινούμενο οργανισμό, υβρίδιο πλάσμα, αμφίβιο, ερπετό, πτηνό, τετράποδο κλπ. κλπ. Οι πιθανότητες πραγμάτωσης φτάνουν και ξεπερνούν τις 10 στη δύναμη του 10 (δηλ. 10 με 10 μηδενικά).
Και αργότερα, μετά τον πίθηκο, παρουσιάζεται ο πιθηκάνθρωπος με αρκετή νοημοσύνη να φτιάξει εργαλεία, ενώ αργότερα προβάλλει ο homo sapiens (sapiens). Πώς μεταλλάσσεται η μια μορφή σε άλλη;…
Αναπτύχθηκε, άραγε, μόνη της η νοημοσύνη από ηλεκτρο-χημικές συνενώσεις και διεργασίες;.. Πώς;..
Υπάρχει ένας ισχυρός, διάχυτος υπαινιγμός ότι όλες αυτές οι άπειρες, σοβαρές, κοσμοϊστορικές αλλαγές έγιναν εντελώς στην τύχη!
Είναι δυνατόν, για τόσες πολλές;…
Υπάρχει άραγε κάτι πολύ κοινό και γνωστό, αντίστοιχο στη Φύση, που να το επιβεβαιώνει;…
