Αν τώρα καθίσετε ήσυχα και μείνετε σε σιωπή για πολύ λίγο… Τι είναι αυτό που παρατηρείτε – ειλικρινά;…
Παρατηρείτε πως δεν ξέρετε πώς να κάθεστε ήσυχα και ο νους σας ψάχνει να βρει πώς γίνεται. Έτσι παρατηρείτε πως τρέχουν ανεξέλεγκτες σκέψεις.
Είναι πολύ παράξενο αυτό: οι σκέψεις τρέχουν, ο νους δεν ησυχάζει και δεν έχουμε έλεγχο αρκετό για να αλλάξουμε την κατάσταση. Θεωρούμε μάλιστα αυτήν την ανεξέλεγκτη βαβούρα φυσιολογική.
Ας ξαναδοκιμάσουμε. Καθήστε ήσυχα κα μείνετε σε σιωπή για λίγο.
Βλέπετε και νιώθετε πως τα πράγματα είναι… Είναι όπως είναι… Με άλλα λόγια αυτό που υπάρχει είναι απλή ύπαρξη: όλα απλά υπάρχουν… Ακόμα και οι σκέψεις στον νου σας απλά υπάρχουν και το σώμα σας που κάθεται ήσυχα… Το παρόν!
Για όσο διαρκεί αυτό το παρόν με τη σχετική του ησυχία, οι σκέψεις κάπως καταλαγιάζουν και δεν υπάρχουν επιθυμίες, ούτε προσδοκία για το μέλλον. Σε αυτήν τη στιγμή του ήσυχου παρόντος όλα είναι ήσυχα, σχεδόν τέλεια!
Μα τόσο εύκολα η γαλήνη ταράζεται, καθώς μια ή άλλη σκέψη ξεσηκώνεται κι επιβάλλεται ή μια επιθυμία εμφανίζεται με την απαίτησή της. Κι έτσι συνδέεστε με το παρελθόν ή στρέφεστε προς το μέλλον και η γαλήνια τελειότητα της απλής ύπαρξης χάνεται.
Ας το ξαναδοκιμάσουμε. Κάθεστε ήσυχα και μένετε σε σιωπή για λίγο.
Στη σιγή δεν υπάρχει σύνδεση με το παρελθόν ή το μέλλον. Στην ησυχία του νου δεν υπάρχουν αναπολήσεις ή επιθυμίες. Όλα απλά υπάρχουν γύρω σας, μπροστά σας. Δεν νιώθετε την ανάγκη να κρίνετε όμορφο-άσκημο, καλό-κακό. Κοιτάτε απλά δίχως κρίση, δίχως ερμηνεία ή σχόλιο, δίχως σύγκριση…
Μερικά πράγματα είναι παλιά, σαθρά, βρώμικά ίσως… Μα όλα απλά υπάρχουν και κάθε στιγμή είναι αυτό που κάθε πράγμα, κάθε ον, είναι. Και όλα αναπαύονται στην ησυχία η οποία τα διαπερνά και την οποία εκχύνουν.
Ακόμα και συ που νομίζεις πως υπάρχεις ξεχωριστά, κι εσύ, απλά υπάρχεις ως φαινόμενο μέσα στον απέραντο χώρο της ησυχίας.
Θα μπορούσαν εδώ να διατυπωθούν μερικές οικουμενικές αλήθειες. Όπως ότι μόνο το παρόν υπάρχει ενώ παρελθόν και μέλλον είναι πλάνες του νου που δεν θέλει να μένει στο παρόν. Μα ακόμα και το παρόν είναι ένα κόνσεπτ αχρείαστο στην εμπειρία της απλής ύπαρξης που συνειδητοποιείται αυτήν τη στιγμή.
Ή το Αιώνιο Παρόν της Βεδικής Παράδοσης που είναι η συνειδησία του ίδιου του Απολύτου ως Πρωτουσία, Πρωταιτία και Πρωταρχή του σύμπαντος. Μα και αυτό είναι ένα κόνσεπτ που ίσως δίνει ευχαρίστηση στο μυαλό, μα είναι μια υπερεπιβολή στην εμπειρία της απλής ύπαρξης κι έτσι εξουδετερώνει την εμπειρία βάζοντας το μυαλό πάλι σε κίνηση.
Όλοι διψούμε για ικανοποίηση, για ευτυχία και το μυαλό τρέχει ακατάπαυστα πότε σε μια και πότε σε άλλη κατεύθυνση για την πραγμάτωση ενός στόχου που, νομίζει, θα φέρει επιτέλους τη μόνιμη, οριστική ικανοποίηση. Αργεί πολύ να μάθει από τις απογοητεύσεις του. Να μάθει το ένα απλό γεγονός – Πώς η μόνιμη, οριστική ικανοποίηση είναι η ησυχία, η γαλήνη αυτή.
