1. Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Σε όλες τις χιλιετίες της γνωστής μας ανθρώπινης ιστορίας, σε όλα τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που έζησαν πάνω στον πλανήτη, κανείς δεν απέφυγε τον θάνατο.
Στην πραγματικότητα κανένα ζωντανό πλάσμα δεν μπόρεσε να ξεφύγει το τελικό, αναπόδραστο κτύπημα του Χάροντα.
Ό,τι γεννιέται θα πεθάνει.
Εντούτοις, ο φόβος είναι σχεδόν πανανθρώπινος. Λίγοι σοφοί έδειξαν αφοβία και αντιμετώπισαν την αποδήμησή τους με πλήρη νηφαλιότητα σαν να επρόκειτο ακριβώς για συνηθισμένο ταξίδι. Πολλοί γενναίοι, επίσης, δεν δίστασαν να πεθάνουν για χάρη κάποιου ιδανικού ή άλλου σκοπού.
Αν, όπως έγραψα στα Φιλοσοφία 254.1 Φιλοσοφία: Φόβος θανάτου και 254.2 Φιλοσοφία: Φόβος θανάτου (2), δινόταν η κατάλληλη εκπαίδευση στα μικρά παιδιά πρώτα από τους γονείς και μετά από τους δασκάλους στα νηπιαγωγεία και σχολεία, αυτός ο φόβος δεν θα αναπτυσσόταν και οι άνθρωποι θα έφευγαν δίχως το γνωστό τρέμουλο.
2. Υπάρχει μια ακόμα άποψη που συμβάλλει στην έγερση και διαιώνιση αυτής της φοβίας. Υπάρχουν πολλές, αλλά αυτή παρά τη σοβαρότητά της περνά σχεδόν απαρατήρητη.
Ο χριστιανισμός των επίσημων Εκκλησιών (Ορθόδοξης, Ρωμαιοκαθολικής, Προτεσταντικής κλπ) διδάσκει μια μεταθανάτια ύπαρξη/ζωή σε κάποιο Παράδεισο με αγίους και αγγέλους στην εύνοια και αγάπη του Θεού ή σε μια Κόλαση με διαβόλους και βασανιστήρια – και στις δυο περιπτώσεις για όλη την αιωνιότητα.
Αυτό είναι ένα θεολογικό δόγμα για πανηλίθιους. Διότι ο Θεός, φιλεύσπλαχνος και πανάγαθος, δεν θα καταδικάσει ψυχές, που είναι ουσιαστικά δικές του σπίθες ή πνοές, όσο αμαρτωλές κι αν αποδείχθηκαν στα 80 τόσα έτη της ενσωμάτωσης σε αυτόν τον κόσμο, σε αιώνιο, ατελεύτητο βασανισμό.
Όμοιο δόγμα έχουν υιοθετήσει οι μουσουλμανικές σέχτες και, ως φαίνεται, πολύ παλαιότερα, οι διαφορετικές ιουδαϊκές παραδόσεις.
Με αυτό το δόγμα οπωσδήποτε φουντώνει ο φόβος του θανάτου και της επακόλουθης ζωής, τώρα που τα εκατομμύρια των ανθρώπων αποφάσισαν πως η αμαρτωλή ζωή εδώ είναι πολύ πιο ευχάριστη.
3. Στην πραγματικότητα, οι παραδόσεις και Γραφές τόσο των Ιουδαίων όσο και των Χριστιανών περιέχουν αρκετά στοιχεία που δείχνουν πως στην πρώτη ή παλαιότερη έστω μορφή τους αυτές οι θρησκείες δίδασκαν τη μετενσάρκωση ή μετενσωμάτωση. Αυτό το θέμα το έχω εξετάσει σε παλαιότερα άρθρα.
Άλλες θρησκείες και φιλοσοφικές παραδόσεις διδάσκουν ανοικτά τη μετενσάρκωση.
Μα σήμερα θα κοιτάξω τελειώνοντας τους άθεους και άθρησκους που πιστεύουν στην επιστήμη και στον υλισμό και καθόλου σε μεταθανάτιες καταστάσεις.
Ούτως ή άλλως, όσοι έχουν συλλογιστεί το θέμα, μας λένε πως δεν υπάρχει «αιώνια ψυχή» και πως αν υπάρχει κάτι μη-σωματικό και αυτό θα διαλυθεί με τον θάνατο του υλικού σώματος, αφού αυτό είναι παράγωγο των ηλεκτροχημικών διενεργειών του εγκεφάλου.
Αυτοί, λοιπόν, οι πιστοί υλιστές δεν έχουν τίποτα να φοβούνται αφού ξέρουν πως με την κατάρρευση του υλικού σώματος όλα τελειώνουν. Μόνο νεκρή ύλη μένει σκόρπια στα στοιχεία από τα οποία φτιάχτηκε το σώμα. Αφού δεν μένει τίποτα με νόηση κι αίσθηση, δεν υπάρχει λόγος φόβου.
