1.Ο μαρξιστικός υλισμός έχει δυο τουλάχιστον διαφορετικές έννοιες. Η μια αναφέρεται σε μια απλοϊκή ηθική και τα προβλήματά της. Η δεύτερη εξετάζει, ερμηνεύει τον κόσμο ως μια υλική ύπαρξη που καθώς αλλάζει, εξελίσσεται ή μετασχηματίζεται, κάποια ώρα παράγει και φαινόμενα νοητικά ή πνευματικά.
Ο υλιστής στην πρώτη κατηγορία ενδιαφέρεται μόνο για υλικές μορφές και απολαύσεις – φαγητό, ποτό, σεξ, ύπνο, στέγη, δουλειά. Δεν ενδιαφέρεται ούτε και καταλαβαίνει “πνευματικές αναζητήσεις”, ή ακόμα και καλές τέχνες και κουλτούρα. Στον μαρξισμό αυτός ο υλισμός εκφράζεται στην αντίληψη πως ο άνθρωπος πρέπει πρώτα από όλα να έχει φαγητό και ποτό, ρούχα και στέγη, προτού ασχοληθεί με την πολιτική, τις τέχνες, την επιστήμη και τη θρησκεία.
Με τη δεύτερη έννοια, ο υλιστής πιστεύει ακράδαντα πως τα πάντα προέρχονται από μια αρχέγονη ύλη που στην πάροδο των χιλιετιών με τυχαίες ενέργειες, συνενώσεις και μεταλλάξεις, εξελίχθηκε σε ζωντανά πλάσματα (φυτά, ζώα και ανθρώπους) και τα φαινόμενα του νου και της συνείδησης.
2.Το πρώτο πράγμα που πρέπει να επισημανθεί και κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος πρέπει να χωνέψει πλήρως σχετικά με όλο αυτό το ιδεολογικό εποικοδόμημα του υλισμού είναι πως δεν υπάρχει… ύλη!
Ο όρος “ύλη” είναι μια παντελώς φαντασιακή αντίληψη. Είναι συνεπώς παντελώς αντιεπιστημονικός όρος κι ας τον χρησιμοποιούν ακατάπαυστα επιστήμονες που προωθούν την ιδεολογία του υλισμού.
Υπάρχουν στο κοινό επίπεδο αντίληψης και κατανόησης μας υλικά που ονομάζουμε “μέταλλα” (σίδερο, χαλκός κλπ), “πέτρα” (βότσαλο, βράχος κλπ), “ξύλο” (πεύκο, καρυδιά κλπ), “ανθρώπινο σώμα” κλπ, μα δεν υπάρχει κάτι ξεχωριστό που να το ξέρουμε ως “ύλη” ή “υλικό”.
Τι το κοινό έχουν αυτά τα πράγματα που γενικά αποκαλούμε “υλικά”;
Έχουν “μόρια”, οργανικά και μη, (κύτταρα, πρωτεΐνες κλπ), μετά, σε βαθύτερο επίπεδο “άτομα” και, μετά, σε ακόμα βαθύτερο επίπεδο, υποατομικά σωματίδια που είναι ταυτόχρονα δεσμίδες ενέργειας και συμπεριφέρονται άλλοτε ως μικροσκοπικότατες μάζες και άλλοτε ως κυματισμοί ενέργειας.
Και όλα αυτά συνυπάρχουν σε ένα κενό με αστρονομικές αποστάσεις μεταξύ τους (αναλογικά). Το κενό είναι κενό και άγνωστο.
Οπότε, το ερώτημα παραμένει «Τι είναι ύλη;» – καθώς και το συμπέρασμα “Δεν υπάρχει ύλη”.
3.Το ανόητο δόγμα του “υλισμού” είναι τρισχειρότερο από τα εκκλησιαστικά δόγματα διότι αυτό επικαλείται το άλλο ανόητο δόγμα του επιστημονισμού. Αυτό διαστρεβλώνει την αληθινή υπόσταση των επιστημών που ερευνούν τα φαινόμενα του υλικού κόσμου δηλώνοντας πως οι επιστήμες θα ανακαλύψουν όλες τις αιτίες και τους νόμους για τον υλικό κόσμο και πως αυτός ο κόσμος είναι η μόνη πραγματικότητα.
Ο υλικός κόσμος, βέβαια, δεν είναι η μόνη πραγματικότητα. Υπάρχει π.χ. η τηλεπάθεια, ένα γνωστότατο και αναμφισβήτητο φαινόμενο που δεν ανήκει καθόλου στον υλικό κόσμο και οι “επιστήμες” αδυνατούν να εξηγήσουν.
Αυτό και μόνο το φαινόμενο (για να μην αναφέρουμε άλλα, όπως η έμπνευση, η διαίσθηση κλπ) δείχνει ξεκάθαρα πως υπάρχει άλλο επίπεδο ύπαρξης όπου λειτουργούν πολύ διαφορετικοί νόμοι και ενέργειες από τις υλικές εκδηλώσεις.
Υπάρχουν όργανα που καταμετρούν την κίνηση της σκέψης και την ένταση της συγκίνησης στον ψυχικό μας κόσμο, μα δεν μας λένε ποιο είναι το περιεχόμενο των σκέψεων και των συγκινήσεων.
Τα επιστημονικά όργανα αντιλαμβάνονται μόνο ενέργειες και φαινόμενα του υλικού επιπέδου. Συλλαμβάνουν τα ελάχιστα υποατομικά σωματίδια και κύματα, μα δεν μπορούν να διεισδύσουν στο “κενό” από όπου αυτά αναπηδούν – όπως δεν μπορούν να συλλάβουν το περιεχόμενο των σκέψεων και των συναισθημάτων.
4.Το τελικό συμπέρασμα είναι αναπόδραστο: Δεν υπάρχει “ύλη”, ο υλικός κόσμος δεν είναι η μόνη πραγματικότητα και οι επιστήμες, κατά την κοινή λαϊκή αντίληψη (=“επιστημονισμός”), δεν πρόκειται ποτέ να συλλάβουν τις έσχατες αιτίες του υλικού κόσμου.
Και όμως πάνω σε αυτό το σαθρό, ανυπόστατο σύστημα έχουν εγερθεί άλλα βλακωδέστερα συστήματα στόχασης που ντροπιάζουν την ανθρώπινη νοημοσύνη.
Θα επανέλθω.
