1. Οι αισθήσεις μας λειτουργούν μόνο κι εξολοκλήρου στο παρόν. Ο νους σκέφτεται παρελθόν και μέλλον μα πάντα σε τρεις διαστάσεις. Μπορεί να συλλάβει 4, 5 και περισσότερες διαστάσεις, αλλά δεν τις βλέπει ούτε μπορεί να τις εικονίσει, δηλαδή να εικονίσει ένα οποιοδήποτε τρισδιάστατο σώμα σε 4 ή περισσότερες διαστάσεις.
Βλέπουμε ένα μήλο – στρογγυλό, χρυσορόδινο, με κάποιο άρωμα. Είναι τραγανό, καθώς το δαγκώνουμε, χυμώδες και στη γεύση γλυκό. Μα είναι αυτό μόνο το μήλο; Ένα ξεχωριστό ιδιαίτερο σώμα ανάμεσα σε τόσα άλλα που φαίνονται ασύνδετα μεμονωμένα!
Αν δεν το φάμε και το αφήσουμε στη φυσική πορεία του, θα αφυδατωθεί πολύ αργόρυθμα, θα ζαρώσει, θα αλλάξει χρώμα, θα χάσει τη φρεσκάδα και γεύση του. Ξέρουμε επίσης πως ξεκίνησε ως λευκορόδινος ανθός πάνω στη μηλιά και αυτός μαράθηκε μα άφησε ένα μικρό πράσινο μπαλάκι που βαθμιαία φούσκωσε, ωρίμασε κι έγινε το ζουμερό μήλο. Σε κάθε φάση, κάθε στιγμή είναι διαφορετικό αντικείμενο (ή πλάσμα). Εμείς βλέπουμε μόνο μια τομή με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της εκείνη την ώρα- και πάντα ξεχωριστή από τις άλλες ιδιαίτερες τομές! Το ίδιο ισχύει για ένα ζώο, δέντρο, αυτοκίνητο ή άλλο κατασκεύασμα της Φύσης ή του ανθρώπου.
2. Αιχμάλωτοι στις 3 διαστάσεις του νου, στο δίκτυο των 5 αισθήσεων που δείχνουν μόνο την τομή του παρόντος (= μια φέτα του πολυδιάστατου συνόλου), νομίζουμε πως αυτό είναι το αντικείμενο (ή πλάσμα): αυτή η ταυτότητά του.
Μα υπάρχουν κι άλλες απόψεις. Δίχως αυτές το μήλο δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Είναι διασυνδέσεις με οικουμενικά στοιχεία τα οποία σε σύγκριση με τη σχετικά σύντομη ύπαρξη του μήλου είναι σχετικά αιώνια. Είναι ο αέρας και η υγρασία που περιέχει, το φως και η θερμοκρασία – που θα το κρατήσουν ζωντανό και σχετικά φρέσκο λίγο ή πολύ καιρό.
Πολύ νωρίτερα είναι το δέντρο, η μηλιά, πάνω στην οποία γεννήθηκε από το άνθος και ωρίμασε όταν αυτό μαράθηκε. Έπαιρνε άμεσα υγρασία, φως και αέρα από το περιβάλλον. Έπαιρνε τροφή επίσης από το κλαδί πάνω στο οποίο βρισκόταν. Τρεφόταν από το χυμό που έφτιαχναν οι ρίζες αντλώντας υλικά από το χώμα και τα φύλλα αντλώντας από τον αέρα και το ηλιόφως.
Το μήλο δεν θα υπήρχε δίχως τον αέρα, το φως, το νερό και το χώμα με όλα τα θρεπτικά συστατικά τους. Δεν θα υπήρχε δίχως τον άνθρωπο που φύτεψε το δέντρο και το φρόντιζε όσο ήταν νεαρό βλαστάρι.
3. Υπάρχει μια πολύ μεγαλύτερη εικόνα, η συμπαντική σκηνή, στην οποία βρίσκεται ένα οποιοδήποτε πράγμα ή πλάσμα και διασυνδέεται με πολλά άλλα πράγματα και πλάσματα, υλικά κι ενέργειες που το συντηρούν σε ζωή και ύπαρξη για όσο αυτή διαρκεί.
Ο άνθρωπος που βλέπουμε απέναντί μας, που τον ακούμε να μιλάει και μπορούμε να του σφίξουμε το χέρι, είναι αυτός που είναι κι έτσι όπως είναι, μα μόνο αυτήν την ώρα – μια φέτα, μια φωτογραφία ενός περιορισμένου από την αντιληπτικότητα των αισθήσεων και την παραστατικότητα του νου μας, σε μια συγκεκριμένη κατάσταση συνειδησίας, νόησης, επίγνωσης. Αν αυτή η κατάσταση αλλάξει, θα αλλάξει και η εικόνα.
Η ταυτότητα που του αποδίδουμε και που ίσως και ο ίδιος αποδίδει στον εαυτό του εκείνη την ώρα είναι περιορισμένη. Διότι έχει μια υπαρκτή έκταση στο παρελθόν (γονείς, ανατροφή, παιδεία, οικογένεια, δουλειά) και στο αναμενόμενο μα άγνωστο απώτερο μέλλον.
Εκτός από τις διάφορες διασυνδέσεις του αυτήν την ώρα, σε αυτήν την κατάσταση και στο παρελθόν και στο μέλλον, ο ίδιος αλλάζει σωματικά και πνευματικά. Το κορμί του, το πρόσωπό του, δεν είναι ίδιο με εκείνο που είχε στην παιδική του ηλικία. Οι ιδέες του, οι επιδιώξεις, οι αξίες, οι αντιλήψεις του τώρα, δεν είναι ίδιες με εκείνες που είχε στη νεότητά του όταν ήταν φοιτητής ή ξεκινούσε την πρώτη του δουλειά.
Υπάρχει ο ορατός άγνωστος κόσμος των εκτεταμένων και άπειρων αλληλοσυνδέσεων στο οικουμενικό ασύλληπτο σκηνικό. Δεν υπάρχει επιστημονικό σύνεργο που να φτάνει στο απόμακρο παρελθόν και στο απώτερο μέλλον ή στην απλωσιά του παρόντος.
4.Υπάρχει άραγε κάτι σταθερό και αμετάβλητο πέρα ή πάνω από όλες τις διασυνδέσεις και αλλαγές;
Αυτό θα πρέπει να είναι η μόνη αληθινή ταυτότητα!
Δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό το τρισδιάστατο, συνεχώς μεταβαλλόμενο πράγμα που παρουσιάζουν οι πέντε αισθήσεις, έτσι όπως το εικονίζει ο νους!
