Άρης
Την 5η Ιουνίου του 1944, δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες προετοιμάζονταν για την μεγαλύτερη εισβολή στην καταγεγραμμένη ιστορία της ανθρωπότητας: την απόβαση των Συμμάχων στη Νορμανδία.
Μπορεί κανείς να φανταστεί πως, όταν οι άνθρωποι έρχονται άμεσα αντιμέτωποι με τον απτό κίνδυνο του θανάτου τους την επομένη στο μέτωπο, πολλοί από αυτούς -θρήσκοι ή όχι- θα είχαν πει μια προσευχή καθώς θα ετοιμάζονταν ψυχολογικά για την επερχόμενη μάχη.
Πέρα από τέτοιες ειδικές περιπτώσεις, αρκετοί άνθρωποι προσεύχονται καθημερινά. Όταν παρουσιάζεται μια τέτοια σκηνή στις ταινίες, συνήθως το άτομο ζητά από κάποια ανώτερη Δύναμη να παρέμβει και να αλλάξει μια συγκεκριμένη αρνητική συγκυρία. Σε αυτό το πλαίσιο, ο προσευχόμενος συχνά ζητά από το Θείο να παρακάμψει τους νόμους της φύσης: να γιατρέψει μια ασθένεια, να σταματήσει τον πόνο, να κάνει ένα πρόβλημα να εξαφανιστεί. Ειδικά στις μεταπολεμικές ελληνικές ταινίες, η εικόνα μιας μάνας να σταυροκοπιέται μπροστά από ένα εικονοστάσι είναι χαρακτηριστική: “κάνε Παναγίτσα μου”… και αυτό που ζητείται είναι συνήθως ένα μικρό θαύμα – με άλλα λόγια μια παράκαμψη του συμπαντικού Νόμου, ακόμα και στην ευγενική περίπτωση που, το επωφελούμενο πρόσωπο από την προσευχή είναι κάποιος άλλος από εκείνον που προσεύχεται.
Έχει ειπωθεί πως συχνά οι προσευχές ζητούν από το Θεό να κάνει ένα κι ένα ίσον κάτι διαφορετικό από δύο. Έχει επίσης ειπωθεί πως προσευχές αυτού του χαρακτήρα δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Οι ίδιες πηγές λένε πως οι αποτελεσματικές προσευχές ποτέ δε ζητούν από το Θεό να αλλάξει μια εξωτερική κατάσταση ως δια μαγείας – ζητούν μόνο να επιτραπεί να αφυπνιστούν, μέσα στο ίδιο το άτομο, οι θεϊκές εκείνες ιδιότητες που θα του επιτρέψουν να αντιμετωπίσει ορθά και με αξιοπρέπεια την όποια αρνητική συγκυρία, χωρίς να διεκδικούν κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
Ένα τέτοιο εξαιρετικό παράδειγμα προσευχής, προσφέρθηκε σε 750 περίπου αλεξιπτωτιστές του τρίτου τάγματος αλεξιπτωτιστών, του 506ου συντάγματος αερομεταφερόμενου πεζικού, αργά το απόγευμα της 5ης Ιουνίου του 1944. Ήταν λίγο πριν οι στρατιώτες ξεκινήσουν να προετοιμάζονται για την επιβίβασή τους στα αεροπλάνα που θα τους μετέφεραν στα μετόπισθεν των εχθρικών δυνάμεων, προκειμένου να προετοιμάσουν το έδαφος για τις δυνάμεις της απόβασης. Η επιτυχία της απόβασης θα κρινόταν σε μεγάλο βαθμό από την έκβαση της αποστολής τους.
Ο διοικητής του Τάγματος, Αντισυνταγματάρχης Robert Lee Wolverton, ετών 29, απηύθυνε την εξής προσευχή στους άνδρες του:
“Άνδρες, δεν είμαι προσωπικά θρήσκος και δε γνωρίζω ποιά είναι η στάση σας στο αντικείμενο αυτό, αλλά θα σας ζητήσω τώρα να προσευχηθείτε μαζί μου για την επιτυχία αυτής της αποστολής που βρίσκεται μπροστά μας. Και καθώς προσευχόμαστε, ας παραμείνουμε γονατιστοί, αλλά ας μην έχουμε το βλέμμα στραμμένο κάτω, αλλά πάνω, με τα πρόσωπα μας προς τον ουρανό, ώστε να δούμε το Θεό και να ζητήσουμε την ευλογία του σε αυτό που ετοιμαζόμαστε να κάνουμε:
Παντοδύναμε Κύριε, σε λίγες ώρες θα βρισκόμαστε στη μάχη με τον εχθρό.
Μπαίνουμε στη μάχη χωρίς φόβο.
Δεν ζητάμε χάρες ή ειδική μεταχείριση, αλλά ζητάμε, εφόσον αυτό είναι το θέλημά Σου, να μας χρησιμοποιήσεις ώς όργανο για το δίκαιο και ως βοήθεια για την επιστροφή της ειρήνης στον κόσμο.
Δεν γνωρίζουμε και ούτε αναζητούμε να μάθουμε ποιά θα είναι η μοίρα μας.
Ζητάμε μόνο αυτό: ότι εάν χρειαστεί να πεθάνουμε, τότε ας πεθάνουμε σαν άνδρες – δίχως παράπονο, δίχως ικεσίες και όντας ασφαλείς στη γνώση πως κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε για αυτό που πιστεύουμε ως ορθό.
Κύριε, προστάτευσε τους αγαπημένους μας και ας είσαι κοντά μας στην πυρά που ακολουθεί, καθώς και τώρα μαζί μας, καθώς προσευχόμαστε σε Σένα.“
Λίγες ώρες αργότερα, ο αντισυνταγματάρχης, καθώς και δεκάδες από τους άνδρες του, θα έβρισκαν το τέλος τους στα εδάφη της Νορμανδίας, μαχόμενοι. Η δύναμη και η ανάμνηση της προσευχής του, όμως, παραμένει ζωντανή μέχρι και τις μέρες μας.
