1. Κατά τη γνώμη του B. Knei-Paz, ο Λέον Τρότσκι ήταν ο πρώτος μαρξιστής που κατηγόρησε (ξανά και ξανά) τον Στάλιν πως μετέτρεψε τον Μπολσεβικισμό σε απολυταρχισμό (σ433-34, The Social & Political Thought of Leon Trotsky, 1978 Oxford). Και βέβαια οι τροτσκιστές όλοι αυτό διαδίδουν.
Όπως έδειξα στα προηγούμενα (199. Φιλοσοφία: Λ. Τρότσκι κι επανάσταση (3) και 96. Ταυτότητα: Λέον Τρότσκι (2)) ο Τρότσκι δίκαια κατηγόρησε τον Στάλιν για απολυταρχικό δεσποτισμό. Έκανε όμως το λάθος να αγνοήσει το γεγονός πως ο Λένιν, ο ίδιος ο Τρότσκι και οι σύντροφοι στο Πολιτμπιρό, διορισμένοι από άνωθεν και όχι από τον λαό, εδραίωσαν τον απολυταρχισμό με τον συγκεντρωτισμό τους. Είναι γελοίο και υποκριτικό να κατηγορείται ο Στάλιν ως πρώτος μεγάλος αμαρτωλός. Ο Τρότσκι γνώριζε καλά επίσης πως πολύ νωρίτερα ο Λένιν είχε γράψει (1906) πως ήθελε «μια εξουσία που βασίζεται άμεσα στη βία και δεν περιορίζεται από κανένα νόμο» (195. Φιλοσοφία: Νόμος και Λένιν §1)
2. Ούτε είναι δυνατό να μη γνώριζε πως η Τσεκά είχε ιδρυθεί για να διαφυλάσσει την εξουσία του Πολιτμπιρό και να εξασφαλίζει την επιβολή τω πολιτικών του Πολιτμπιρό.
Επομένως δείχνει πολλή υποκρισία όταν αποδίδει απολυταρχισμό στον Στάλιν μα όχι στον Λένιν. Διότι αν αυτά και άλλα στοιχεία δεν είναι απολυταρχισμός, δικτατορία, ολοκληρωτισμός ή φασισμός, τότε δεν γνωρίζω τίποτα για το θέμα.
Εξάλλου, ο ίδιος ο Τρότσκι έγραψε στο Τρομοκρατία και Κομμουνισμός: «Καμιά κοινωνική οργάνωση εκτός του στρατού δεν θεώρησε τον εαυτό της δικαιολογημένο να καθυποτάξει τους πολίτες σε τέτοια έκταση, και να τους ελέγχει από κάθε πλευρά σε τέτοιο βαθμό, όπως το Κράτος της Δικτατορίας των προλετάριων… Μόνο ο στρατός, που μπορεί να αποφασίζει για το ζήτημα ζωής και θανάτου, έχει τέτοια δύναμη που να απαιτεί από κάθε μέλος του ολοκληρωτική υποταγή…» Ο ίδιος ο Τρότσκι ήθελε απολυταρχισμό και ο ίδιος οργάνωσε τη στρατικοποίηση των λεγεώνων των εργαζομένων.
3. Αυτή η κατάσταση, διαμαρτυρήθηκε ο Μενσεβίκος Αμπράμοβιτς (και ο Κάουτσκι), μετατρέπει τον μπολσεβικισμό σε Αιγυπτιακή δουλεία.
Ο Τρότσκι λοιδορεί τον Αμπράμοβιτς διότι ξέχασε «ένα μικρό ασήμαντο γεγονός την ταξική ιδιότητα της κυβέρνησης». Κι εξηγεί: «Στην Αίγυπτο υπήρχαν Φαραώ, δουλοκτήτες και δούλοι. Δεν ήταν οι αγρότες που αποφάσισαν μέσω των σοβιέτ (=συμβουλίων) τους να κτίσουν τις πυραμίδες: υπήρχε μια κοινωνική τάξη βασισμένη σε ιεραρχική διάταξη και οι εργάτες καταναγκάζονταν να δουλεύουν από μια εχθρική προς αυτούς τάξη. Ο δικός μας καταναγκασμός επιβάλλεται από μια κυβέρνηση εργατών και αγροτών στο όνομα των συμφερόντων των εργαζόμενων μαζών» (σ171, Terrorism and Communism).
Δεν είναι δύσκολο να διακρίνουμε κι εδώ την απύθμενη υποκρισία μα και ανυπόστατη επιχειρηματολογία του υπερόπτη Τρότσκι. Διότι, πρώτον, κανείς στο Πολιτμπιρό του Λένιν δεν έδινε δεκάρα για δημοκρατικές διαδικασίες και κανείς δεν αντιπροσώπευε εργάτες και αγρότες. Το Πολιτμπιρό, η ΚΕ του Κόμματος και η Τσεκά αποτελούσαν τη σοβιετική Φαραωνική τάξη δουλοκτητών που εκμεταλλεύονταν απάνθρωπα εργάτες και αγρότες. Με την κυνική ψευδολογία που έγινε γνώρισμα των αναρχοαριστερών, ο Τρότσκι καταφεύγει στην αθεμελίωτη θεωρία του και αγνοεί το συνταρακτικό γεγονός πως οι αγρότες και εργάτες, μη έχοντας να φάνε, ξεσηκώθηκαν χιλιάδες φορές σε εξεγέρσεις και απεργίες με δυο μεγάλα παραδείγματα του Αντώνοφ στην περιοχή Ταμπόφ 1920 και του ναυτικού της Κρονστάνδης 1921.
4. Θα κλείσω με δυο τελευταία παραδείγματα ψευδολογίας του Τρότσκι.
Το 1938 έγραψε στο Μεξικό το Their Morals and Ours (New York 1975), αφιερωμένο στον πεθαμένο γιο του, Λέον Σεντόφ «γνήσιο επαναστάτη». Εδώ επίσης επιχειρηματολογεί υπέρ καταναγκασμού και τρόμου μα δίχως αναφορά στη βούληση και τα συμφέροντα των όχλων αλλά μόνο στους «νόμους της Ιστορίας» και το ιδεώδες του κομμουνισμού που είναι η ελευθερία – μη βλέποντας με τη γνωστή αμβλύνοια των αναρχοαριστερών, την αβυσσαλέα αντίφαση μεταξύ της θεωρίας και των πράξεων τους. Έτσι «κάθε πράξη δικαιώνεται αν οδηγεί σε αυξημένη δύναμη της ανθρωπότητας πάνω στη φύση και στην κατάργηση της εξουσίας ενός ανθρώπου πάνω σε άλλο»!
5. Το ιδεώδες, η τελική φάση του κομμουνισμού, περιγράφεται με αρκετή πρωτοτυπία στο Literature and Revolution (1924, Ann Arbor 1966). Στο δικό του όραμα, ο άνθρωπος στον τέλειο κομμουνισμό θα γίνει «υπεράνθρωπος». Θα αποκτήσει έλεγχο πάνω στις «ημι-ενσυνείδητες λειτουργίες του και μετά στις υποσυνείδητες… όπως αναπνοή, κυκλοφορία του αίματος, πέψη… υποτάσσοντας τις στη λογική και τη βούληση». (Προσέξτε πως κι εδώ αναφέρει μόνο οργανικές λειτουργίες, όχι νοητικές και συνεχίζει για μια σελίδα με σωματικά στοιχεία!) Αλλά έχει και μια παράγραφο για τον ψυχισμό: «Ο άνθρωπος θα στοχεύσει να ελέγξει τις συγκινήσεις του, να ανυψώσει τα ένστικτά του στο ύψος της συνειδητότητας, να τα κάνει διάφανα, να εκτείνει τα καλώδια της βούλησης σε κρυφές πτυχές… να δημιουργήσει έναν ανώτερο κοινωνικό βιολογικό τύπο… τον υπεράνθρωπο.» (σ254-56).
Στο μεταξύ οι Μπολσεβίκοι είχαν κηρύξει παράνομες οργανώσεις όπως των Τεκτόνων και Θεοσοφιστών που προωθούσαν αυτή την ανάπτυξη. Οι ομάδες του Γκουρτζίεφ που επίσης έκαναν τέτοια εσωτερική εργασία διαλύθηκαν κι εκπατρίστηκαν.
Το χειρότερο, ο Τρότσκι και οι σύντροφοι είχαν σφάξει κι έσφαζαν εκατοντάδες χιλιάδες τέτοιους πιθανούς υπερανθρώπους.
Το χάσμα μεταξύ των ωραίων θεωριών προς ευρεία κατανάλωση, και των πράξεων των Μπολσεβίκων έχει αστρονομικές διαστάσεις. Και παραμένει.
