1. Σαν τον Μαρξ ο Λένιν σπούδασε Νομικά και μάλιστα για μικρό διάστημα άσκησε τη δικηγορία (χάνοντας κάθε υπόθεση!). Αλλά σε αντίθεση με τον Μαρξ, δεν είδε ποτέ τον Νόμο ως μέσο λύτρωσης: ήταν εμποτισμένος με τη χειρότερη παράδοση των Ρώσων λαϊκο-επαναστατών που έτρεφαν μόνο περιφρόνηση για τους νόμους. Ούτε συμμεριζόταν την ιδέα του Πλεχάνοφ, πατέρα του μαρξισμού στη Ρωσία, πως η Νομική του Διαφωτισμού ήταν μια έκφραση υψηλών στόχων κι ας ήταν αυτοί ψευδαπάτες των μπουρζουά ή μια σημαντική φάση στο διαλεκτικό προτσέσο ανάπτυξης της “ιστορικής Λογικής”.
Η περιφρόνηση του Λένιν για τον Νόμο εκφράζεται ξεκάθαρα στην αντίληψή του πως κάθε κράτος είναι “μια ταξική δικτατορία με εξουσία που βασίζεται άμεσα στη βία και δεν περιορίζεται από κανένα νόμο” (1906, Η Νίκη των Καντέτ και τα καθήκοντα του Εργατικού Κόμματος). Αυτή είναι μια αντίληψη πολύ ακραία και μακρινή από τον Μαρξ που θεωρούσε το κράτος και τον νόμο όργανα για την καταπίεση μιας τάξης από άλλη.
2. Για τον Λένιν, το κράτος ως οργανωμένη εξουσία μιας τάξης δεν ήταν ουσιαστικά μια δομή νόμων αλλά μια δομή σαν τον στρατό με την ιεραρχία του που είχε μέγιστη ελαστικότητα με άμεση, απόλυτη υπακοή στην ανώτερη βαθμίδα δίχως γραφειοκρατικούς περιορισμούς: νόμος ήταν η βούληση του στρατηγού. Αυτή μπορούσε “να δώσει σε εκατομμύρια ανθρώπους μια ενιαία βούληση” – τη βούληση του ανώτατου διοικητή. (Και πώς διαφέρει αυτή από τον τσαρισμό ή οποιαδήποτε απόλυτη μοναρχία, που πολεμούσε ο Λένιν;)
Αναγνώριζε με μισή καρδιά πως κάποιοι νόμοι και διοικητικοί κανόνες ήταν χρήσιμοι για να ελέγχονται και οι μάζες και οι κρατικοί αξιωματούχοι, μα πάντα πρόσθετε πως αυτοί μπορούσαν να αλλάξουν σύμφωνα με τη βούληση των διοικητών. Η φράση “δεν περιορίζεται [η δικτατορία του Λένιν] από κανένα νόμο” είναι κυριολεκτική: η εξουσία της δικτατορίας του προλεταριάτου δεν περιορίζεται ούτε από τους δικούς της νόμους!
Πολύ απλά, ο δικτάτορας – Λένιν ή Στάλιν – κάνει ό,τι του γουστάρει!
3. Είναι φοβερό να διαβάζεις αφηγήματα ιστορικών (υποτίθεται) που αγνοούν εντελώς και τα γραπτά του Λένιν πριν την επανάσταση 1917 και τις πρακτικές του ως εξουσιομανής, απάνθρωπος δικτάτορας. Όχι μόνο Έλληνες μα και ξένοι έγραφαν μέχρι το 2010, ας πούμε, οπότε όλα σχεδόν τα Απόρρητα της Σοβιετίας (μα κυρίως της Μυστικής Αστυνομίας, του ΚΚΣΕ, Αρχεία του κράτους) δημοσιεύθηκαν και ο χαρακτήρας και η δράση του Λένιν αποκαλύφθηκαν. Στην Ελλάδα μάλιστα οι περισσότεροι δήθεν μαρξιστές είναι λενινιστές ακόμα.
Από το 1901 στο Πρόχειρες Σημειώσεις εγκωμίαζε τις “λαϊκές δίκες στον δρόμο” – όπως γίνονταν αρχικά σε συνθήκες ταραχής και ανομίας. Εδώ προασπιζόταν τη δίκη με ενόρκους μα ο σκοπός του ήταν να προωθήσει την ιδέα της λαϊκής θέλησης στο δικαστήριο. Αργότερα αυτό θα το ξεκαθάριζε (1906, Η Νίκη των Καντέτ…) όπου αντιπαραθέτει τη “δικτατορία της αστυνομίας” (που ήταν διαιωνιζόμενη) με τη “δικτατορία των επαναστατών” που εκδηλωνόταν μέχρι τότε σε ακαριαίες εκρήξεις λαϊκής βίας. Σε αυτές, έγραφε, “βλέπουμε τη δικτατορία του λαού, διότι ο λαός… πρόχειρα μαζεμένος σε κάποιο σημείο… επιβάλλει δικαιοσύνη και τιμωρία… κι έτσι δημιουργεί επαναστατικό νόμο”.
4. Αργότερα πάλι, το 1920, θα χρησιμοποιήσει τα ίδια λόγια στο Συμβολή στην Ιστορία του Ζητήματος της Δικτατορίας. Εδώ τόνισε πως η πρακτική του λιντσαρίσματος γινόταν από τον λαό “δίχως αστυνομία” και αυτή έδειχνε αφενός την καταπίεση της άχρηστης αστυνομίας και αφετέρου την αυτοκατάργηση του κράτους αφού ο λαός δρούσε άμεσα. Την ίδια γνώμη ο Λένιν εκφράζει και στο μεγάλο του δήθεν έργο Κράτος κι Επανάσταση.
Εδώ ο Λένιν, αυτός ο μέγας ηγέτης, αυτή η επαναστατική ιδιοφυία, εκδηλώνει απίστευτη ανοησία μη βλέποντας πως αυτό ισχύει μόνο αν ο εγκληματίας, φονιάς ή ληστής, πιαστεί επ’ αυτοφώρω. Αλλιώς ο όχλος μπορεί να εκτελέσει αθώους από άγνοια ή από εκδικητικότητα ή άλλα συμφεροντολογικά κίνητρα.
Με την ίδια ανοησία στις 7/12/1917 κατάργησε όλα τα δικαστήρια και όλους τους δικονομικούς θεσμούς και νόμους του τσαρικού καθεστώτος με το διάταγμά του “Περί Δικαστηρίων” ετοιμάζοντας τα πραγματικά λαϊκά δικαστήρια.
5. Η ανοησία του Λένιν, όπως κάθε αναρχοαριστερού, έχει και μια δόση, μικρή ή μεγάλη, σχιζοφρένειας αφού συνοδεύεται από επαναστατικούς έστω νόμους και κανόνες (ή διατάγματα που ορίζουν συμπεριφορές) και την ίδρυση νέων θεσμών και κυρίως της Μυστικής Αστυνομίας, της τρομερής Τσεκά (= Πανρωσική Έκτακτη Επιτροπή για Καταπολέμηση Αντι-επαναστατικών Πράξεων και Σαμποτάζ, Δεκέμβριος 1917).
Το ότι αυτή η “Επιτροπή” φρόντιζε κυρίως για την ασφάλεια των πρωτοκλασάτων Μπολσεβίκων και της κυριαρχίας τους αποδείχθηκε πολύ σύντομα καθώς άρχισε να κυνηγά, να φυλακίζει και να εξοντώνει ακόμα κι ένθερμους μαρξιστές που όμως διαφωνούσαν με τις πρακτικές του Λένιν.
Εδώ η λενινιστική πρακτική ήταν μέσω τρόμου, καταπίεσης και βίας να οδηγήσει τις μάζες των αγνών προλετάριων να δρουν ακαριαία στην προώθηση των λενινιστικών σκοπών.
Αυτό απέτυχε παταγωδώς. Μα η πειθαρχία του Τρόμου έμεινε.
