1. Μια πρώτη ομοιότητα στη νοοτροπία του ναζισμού και του κομμουνισμού είναι η άρνηση των νέο-ναζί και οι νέο-κομμουνιστών να δεχθούν πως οι εφαρμοσμένες ιδεολογίες τους εξόντωσαν εκατομμύρια ανθρώπων.
Για τους Ναζί τουλάχιστον υπήρξαν οι Δίκες της Νυρεμβέργης και οι θηριωδίες τους έγιναν παγκοσμίως γνωστές, ενώ πολλοί πρωτοκλασάτοι αξιωματούχοι εκτελέστηκαν ή φυλακίστηκαν πολλά χρόνια για τα τρομερά εγκλήματά τους κατά της ανθρωπότητας.
Για τους κομμουνιστές δεν υπήρξαν παρόμοιες δίκες. Δεν υπήρξε κάτι σαν τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο του Χίτλερ, φυσικά, μα υπήρξαν πολλές τοπικές συγκρούσεις όπως π.χ. στην Κορέα, σε άλλες περιοχές της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα καθώς οι κομμουνιστές ήθελαν να επιβάλουν με βία το καθεστώς τους.
Αν ήθελαν οι Ρώσοι πολιτικάντηδες (Πούτιν, Μεντβέντεφ κλπ.), αν ο Γιέλτσιν έμενε περισσότερο, ίσως να δικάζονταν μερικά κομμουνιστικά απολιθώματα για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας μα και κατά της ίδιας της Ρωσίας. Μα οι τωρινοί ανήκουν στο γενικότερο είδος φανφαρόνων ή και κρυπτοκομμουνιστών.
Το ίδιο περίπου ισχύει για την Κίνα και τους δικούς της δολοφόνους.
2. Μια δεύτερη ομοιότητα στη νοοτροπία είναι η ουτοπία, ο μελλοντικός παράδεισος επί γης.
Ναι, βέβαια, και ο Χίτλερ με τους Ναζί του οραματίζονταν μια Νέα Τάξη στην Ευρώπη και παραπέρα αν και όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες, αφού δηλαδή καθυπότασσε τους Βρετανούς κι εξόντωνε τους Σοβιετικούς στην Ευρώπη (=δυτικά των Ουραλίων). Ο Παράδεισός τους θα ήταν για Γερμανούς και μερικά ξαδέλφια καθαρά της Άρειας φυλής (Σκανδιναβοί, Ολλανδοί, Άγγλοι). Οι άλλοι λαοί και ιδίως οι Σλάβοι θα τους υπηρετούσαν ως σκλάβοι. Αλλά μέρος αυτού του ουτοπικού οράματος ήταν η πλήρης εξόντωση 30 εκατομμυρίων Σλάβων από την Πολωνία ως τα Ουράλια. Ήταν «ιστορική ανάγκη».
Οι Μαρξ κι Ένγκελς επίσης είχαν ως όραμά τους μια μελλοντική ουτοπία όπου όχι μια ράτσα αλλά μια τάξη θα ήταν η αφρόκρεμα – οι προλετάριοι (δηλαδή τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα των ανειδίκευτων εργαζομένων).
Ο Ένγκελς ιδίως από τη δεκαετία του 1840 ισχυριζόταν πως ο κομμουνισμός τους (ή σοσιαλισμός, ακριβέστερα) ήταν «επιστημονικός», δηλαδή θα καθιερωνόταν σύμφωνα με αδυσώπητους νόμους, ιστορικούς και κοινωνικούς.
3. Στα Άπαντα των Μαρξ κι Ένγκελς (Collected Works, 1975 – New York), στον 4ο τόμο, σ252-53 υπάρχει μια περιγραφή «μεγάλων παλατιών», όταν πια υπάρχει αφθονία πλούτου από την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία και πόλεις και χωριά με τα μικρά ξεχωριστά σπίτια τους έχουν εξαφανιστεί: αυτά θα είναι 500 μέτρα σε μήκος και πλάτος με εσωτερικούς κήπους για 2 ή 3 χιλιάδες κόσμο.
Πρόκειται για σκέτη ονειροπόληση με την οποία ο Ένγκελς (ίσως κάτω από το βλέμμα του Μαρξ που συγκατάνευε) βελτίωνε τους πειραματισμούς που είχε δει να κάνει ο σοσιαλίζων μεγαλοβιομήχανος Robert Owen στην Αγγλία. Και, φυσικά, δεν θα υπήρχε καθόλου ιδιωτική περιουσία.
Την ίδια χαρισάμενη ζωή οραματιζόταν επί εποχής Χρουστσόφ ο λαμπρός οικονομολόγος Stanislav Strumilin σε δημοσιεύσεις του (1959-63 Μόσχα). Αυτός σχεδίαζε όμοια «μεγάλα κοινοτικά παλάτια» όπου οι γονείς θα απολάμβαναν αληθινά ανθρώπινη ευτυχία έχοντας δώσει τα παιδιά σε εργαζόμενους φροντιστές κι εκπαιδευτές κι έτσι έχοντας χρόνο να συμμετέχουν σε λέσχες εργαζομένων, σπορ, βιβλιοθήκες και παρόμοιες συλλογικές δραστηριότητες.
Γνωρίζοντας τώρα την πλήρη κατάρρευση της Σοβιετίας, καταλαβαίνουμε πόσο αλαζονικά σκέφτονταν και πόσο ψευτοεπιστημονικά ήταν αυτά τα οράματα περί σχεδιασμένης οικονομίας και κομμουνιστικής κοινωνίας.
4. Μα η χειρότερη, πιο αποκρουστική ομοιότητα μεταξύ ναζιστικής και κομμουνιστικής νοοτροπίας ήταν ο ρατσισμός που οι προπάτορες Ένγκελς και Μαρξ πολύ περίτεχνα έκρυβαν κάτω από τα συνθήματά τους περί αδελφοσύνης των λαών και της βασιλείας της Ελευθερίας.
Το Μανιφέστο του ΚΚ δημοσιεύθηκε το 1848. Ήταν η εποχή πολλών επαναστάσεων στην Ευρώπη – σε ανεξάρτητες χώρες όπως η Γαλλία και σε λαούς στην Αυστρο-ουγγρική Αυτοκρατορία των Αψβούργων.
Το Μανιφέστο δεν απευθυνόταν σε φυλές κι έθνη. Στη γενική θεώρηση του κομμουνισμού δεν αναγνωρίζονται λαοί, φυλές κι έθνη, κράτη και χώρες, μα το ανθρώπινο γένος και η πρωτοπορία, η τάξη των προλετάριων! Έτσι το Μανιφέστο έκανε μια έκκληση «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» στην μεγάλη επανάσταση που θα λυτρώσει τους ανθρώπους από τη σκλαβιά του καταπιεστικού και απάνθρωπου καπιταλισμού.
Μόνο που οι επαναστάσεις 1848-49 δεν είχαν καμιά σχέση με ταξικές μάχες μα ήταν καθαρά εθνικιστικού χαρακτήρα.
5. Οι 2 συγγραφείς του Μανιφέστου, ηγέτες του ΚΚ, δεν έδειξαν να εκπλήσσονται ούτε προσπάθησαν να κατευθύνουν τον επαναστατικό πυρετό ενάντια στις προνομιούχες τάξεις των αριστοκρατών αρχόντων. Απεναντίας υποστήριξαν ορισμένες εθνότητες εναντίον άλλων διότι, ισχυρίστηκαν, έτσι εξυπηρετούνταν ο σκοπός της πανευρωπαϊκής επανάστασης (που βέβαια δεν συνέβη ποτέ!).
Χώρισαν τα έθνη σε δυο: τα «ιστορικά έθνη» που δικαιούνταν ανεξαρτησία και τα δίχως ιστορία έθνη που ήταν αντιδραστικά. Οι δυο τους δε υποστήριζαν πλήρως τον Γερμανικό Εθνικισμό που έγινε γρήγορα σταυροφορία κατά των Σλάβων όλων εκτός των Πολωνών. Η Γερμανία θα συμμαχούσε με άλλα ευρωπαϊκά κράτη σε μια ενωμένη δημοκρατία επαναστατών και θα στρεφόταν ενάντια στους Σλάβους της αντιδραστικής Ρωσίας!
Στις σελίδες 230-38, στον 8ο τόμο των Απάντων, υπάρχει το άρθρο του Ένγκελς στη Neue Rheinische Zeitung όπου ο Ένγκελς εκφράζει την αμέριστη αγανάκτησή του στο ότι οι Σλάβοι κτύπησαν τους Ούγγρους κερδίζοντας προνόμια από τον θρόνο!
«Με την πρώτη ευκαιρία… » τελείωνε το άρθρο «οι Αυστριακοί Γερμανοί και οι Μαγυάροι θα εξαπολύσουν μια αιματηρή εκδίκηση στους βάρβαρους Σλάβους και θα τους σαρώσουν από όλα τα τιποτένια βασίλειά τους.»
Να ένας ωμότατος ρατσισμός! Έναν σχεδόν αιώνα πριν τον ολέθριο πόλεμο του Χίτλερ εναντίον των «Εβραίων Μπολσεβίκων», όπως τους ονόμαζε, οι πρωτοπόροι κομμουνιστές οραματίζονταν τον αφανισμό των Σλάβων και της Ρωσίας!
