1. To ερώτημα εξετάζει τη θέση της χώρας ως πολιτικοοικονομικής οντότητας μετά από 8 συνεχόμενα έτη λιτότητας και ξένης εποπτείας.
Σε αυτή την οκτάχρονη περίοδο συμπληρώσαμε 3 προγράμματα προσαρμογής (=μνημόνια) που ως τελικό αποτέλεσμα είχε τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος (=μεγάλα έξοδα, μικρά έσοδα, πολύς δανεισμός με υψηλό επιτόκιο) και του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών (=πολλές εισαγωγές, λίγες εξαγωγές) έτσι που να επέλθει κάποιο ισοζύγιο.
Αυτές οι αλλαγές επικεντρώθηκαν στην δημοσιονομική αντιμετώπιση των προβλημάτων, δηλ. με πολιτικές υπερφορολόγησης, περικοπής εισοδημάτων και μερικής μείωσης κρατικών δαπανών.
Δεν έγιναν βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις με δραστική μείωση κρατικών δαπανών και δραστική ανάπτυξη παραγωγής. Ως αποτέλεσμα είχαμε μεγάλη ύφεση στην οικονομία με μεγάλη ανεργία στον ιδιωτικό τομέα και έναν αμετάβλητο δημόσιο τομέα (χειρότερο μάλιστα από κάποιες απόψεις).
2. Υπήρξαν όμως και ορισμένα θετικά αποτελέσματα. Αυτά όμως μόνο χάρη στην επιμονή των Θεσμών (και νωρίτερα, Τρόικας).
α) Εγκαθίδρυση μιας ανεξάρτητης φορολογικής αρχής. (Κατά πόσον αυτή θα συνεχίσει να λειτουργεί ανεξάρτητα είναι αβέβαιο).
β) Βιωσιμότητα των οικονομικών του Δημοσίου καθώς ξοδεύουμε λιγότερα ως κράτος από αυτά που εισπράττουμε. (Αυτό ήδη με την παροχολογία στην προεκλογική περίοδο δείχνει να υποχωρεί αισθητά).
γ). Καθιέρωση κοινωνικού εισοδήματος αλληλεγγύης. Εδώ δεν χρειάστηκε ισχυρή επέμβαση των Θεσμών!
δ) Ενίσχυση των κανόνων διακυβέρνησης στις συστημικές τράπεζες. Μα το τοπίο παραμένει θολό καθώς τα κόκκινα δάνεια δεν διευθετούνται οριστικά μα διαιωνίζονται με πολιτική αναποφασιστικότητα – και με ίδρυση μιας σχεδόν κομματικής τράπεζας.
3. Θεωρητικά και μόνο, θα ελέγχονται αφενός η τήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας στους ετήσιους προϋπολογισμούς της κυβέρνησης και αφετέρου η εφαρμογή πρόσθετων μεταρρυθμίσεων για την ενίσχυση της ανάπτυξης. Αυτές οι δυο πολιτικές θα συνοδεύονται, υποτίθεται, από μια στενή εποπτεία και μέσα στο πλαίσιο Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης.
Θεωρητικά, αυτά όλα σημαίνουν πως θα έχουμε ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, που σημαίνει νοικοκυρεμένα (επιχειρηματικά) δημόσια οικονομικά, που σημαίνει πως το κράτος δεν θα ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει.
Αλλά έχοντας παρακολουθήσει τα δημοσιονομικά των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων από το 1976 και κυρίως των τσιπριστών, δεν συμμερίζομαι την αισιοδοξία των πολιτών που έχουν αρχίσει να ξοδεύουν πάλι σε αμάξια, ρούχα κι εδέσματα. Δυστυχώς ούτε η ΝΔ δείχνει την απαιτούμενη σύνεση, έστω κι αν μπορεί να κυβερνήσει καλύτερα από τους ανέντιμους, ανεύθυνους και ανίκανους Συρανέλληνες.
Θα επανέλθω να συμπληρώσω την εικόνα.
