Ο Αντρές Βαλένθια είναι ένα σύγχρονο 11άχρονο αγόρι (γεν το 2011) στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας και το αποκαλούν prodigy ‘παιδί-θαύμα’!
Ζωγραφίζει από ηλικία 5 ετών και νωρίς ξεχώρισε με το ταλέντο του στο σχολείο του (VAPA = Visual & Performing Arts). Για να ζωγραφίσει μεγάλους πίνακες με λάδια και ακρυλικά στέκεται σε σκάλα και δημιουργεί φαντασιακά γουρλωμένα πρόσωπα εξπρεσιονισμού και κυβισμού με έντονα φανταχτερά χρώματα. Στο σπίτι μεγάλωσε με πίνακες των R. Hambleton, R. Mazzucco, S. Dali και άλλων, που μάζευε ο πατέρας του.
Στη συνέχεια αντιγράφω από την Καθημερινή, 29/9/22:
Τους πίνακές του αγοράζουν βαθύπλουτοι συλλέκτες, ενώ τον Ιούνιο έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση στην γκαλερί σύγχρονης Τέχνης Chase, στο Σόχο της Νέας Υόρκης. Καθένα από τα 35 έργα πωλήθηκε μεταξύ 50.000 και 125.000 ευρώ, ένα δημοπρατήθηκε στο Χονγκ Κoνγκ έναντι 165.000 ευρώ, ενώ ένα άλλο έναντι 230.000 ευρώ σε φιλανθρωπικό γκαλά στο Κάπρι.
Ο νεαρός καλλιτέχνης δήλωσε πρόσφατα ότι είναι ευτυχής που μπορεί να σκορπίζει χαρά με την τέχνη του. Για να κάνει τη δήλωσή του στάθηκε, μάλιστα, μπροστά στο έργο του «Ο καθηγητής», έναν πίνακα κυβιστικής τεχνοτροπίας, λάδι και ακρυλικό, ύψους περίπου 120 εκ., ακριβώς όσο και ο δημιουργός του.
Ο Αντρές Βαλένθια, ο «μικρός Πικάσο» όπως τον αποκαλούν, είναι δέκα ετών. Την έμπνευσή του αντλεί από έργα των Ζαν Μισέλ Μπασκιά και Τζορτζ Κόντο, από τα Πόκεμον, την «Γκερνίκα» του Πικάσο και τα στρατιωτάκια με τα οποία παίζει. Ο ιδιοκτήτης της γκαλερί, Μπέρνι Τσέις, κοιτάζει υπερήφανος τον μικρό ζωγράφο και λέει: «Συνεργάστηκα με σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως ο διάσημος φωτογράφος Πίτερ Μπερντ και ο Κένι Σαρφ. Οι δυνατότητες του Αντρές είναι πολύ μεγαλύτερες»
Αμέσως πιο κάτω είναι δυο πίνακές του – The Director (48×48 ίντσες σε ακρυλικά και λάδι παστέλ) και Miss Cube (55×32 ίντσες σε ακρυλικά).
Για την ώρα ο πιο αγαπημένος καλλιτέχνης και πρότυπο για τον Αντρές είναι ο George Condo που μάλιστα έκανε έκθεση στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης 2018. Παρουσιάζω δυο δείγματα της τέχνης του: Large Female Portrait 2015 και The Drifter 2021.
Δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποια ποιότητα, κάποιο μήνυμα ή να νιώσεις οποιοδήποτε συναίσθημα, άλλο από απορία για τη δουλειά και του ενήλικα και του παιδιού.
Όμως πολλοί τεχνοκριτικοί και γκαλερίστες αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό τον ενθουσιασμό για τον μικρό ζωγράφο, τονίζοντας ότι ενδέχεται να μη διαρκέσει. «Η ζωή κάθε νέου καλλιτέχνη αλλάζει ριζικά. Είναι τουλάχιστον αστείο να επενδύσει κανείς στον πίνακα ενός παιδιού, ελπίζοντας ότι έπειτα από πολλές δεκαετίες θα διατηρείται ή και θα έχει αυξηθεί η αξία του», σχολιάζουν.
Σε αυτά τα σχόλια βλέπουμε ποια είναι η κινητήρια ενέργεια – επένδυση και χρηματικό κέρδος. Και όταν ένας 10άχρονος παράγει τέτοια έργα καταλαβαίνει κανείς, αν θέλει φυσικά, πόσο ευτελής είναι η μέθοδος δημιουργίας: είναι κοπιάρισμα και μίμηση μα με την προσπάθεια να παραχθεί κάτι που να μη φαίνεται κοπιάρισμα. Είναι όπως ο εξυπνακισμός και ο εύκολος συμβολισμός με μπόλικο παραλογισμό στην ποίηση που επιχειρεί να εντυπωσιάσει. Και το καταφέρνει στον ποιητικό κύκλο που είναι εθισμένος σε τέτοιες επιδράσεις με μηνύματα θαμμένα κάτω από γραμμές ασυναρτησίας που προσπαθούν να είναι πρωτότυπες!
Αυτό είναι το επίπεδο του μεταμοντέρνου πολιτισμού μας!
