1. Ναι, υπάρχει σοβαρό θέμα σύγχυσης παντού, σε όλους τους λαούς, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε όλους τους τομείς μελέτης, σε όλες τις κυβερνήσεις, σε όλα τα άτομα.
Διάβασα την απάντηση του Μίκη Θεοδωράκη, του μεγάλου συνθέτη όμορφων λαϊκών τραγουδιών (και άθλιας “κλασσικής” μουσικής) προς τον εξοχότατο πρωθυπουργό κ. Τσίπρα (15/6/18).
Πρώτος ο Τσίπρας είπε πως αγαπά τον Μίκη μα διαφωνεί με τη λογική του. Τώρα ο Μίκης λέει πως αγαπά τον Αλέξη μα διαφωνεί με τη λογική του: ξέχασε, γράφει, πως ο Α. Τσίπρας κατακεραύνωνε τους καπιταλιστές δολοφόνους των λαών και τώρα συναγελάζεται μαζί τους και αποδέχεται τους επαίνους τους, ενώ θα έπρεπε να ανησυχεί.
Κι έχει δίκιο ο Μίκης για τη σχιζοφρένεια του ανέγνωρου πρωθυπουργού.
2. Αλλά ούτε ο ένας ούτε ο άλλος έχουν μνήμη και λογική. Είναι και οι δύο σχιζοφρενικά συγχυσμένοι και, φυσικά, δεν ξέρουν τι λένε.
Σε κάποιο μικρό βαθμό έχουν δίκιο οι σύγχρονοι πανεπιστημιακοί φιλόσοφοι που αποδίδουν πολλά προβλήματα κατανόησης στη συγκεχυμένη χρήση της γλώσσας και των λεκτικών εννοιών. Λέω όμως «σε μικρό βαθμό» διότι χιλιάδες χρόνια πριν τον Wittgenstein και άλλους του 20ού αιώνα, οι παλαιοί γλωσσολόγοι, μα και φιλόσοφοι σαν τον Πλάτωνα, είχαν καταπιαστεί διεξοδικά με αυτό το θέμα.
Η αγάπη δεν είναι κάτι που μπορεί ο κ. Τσίπρας να νοιώθει για άλλον διότι το μόνο πρόσωπο που αγαπά είναι ο εαυτούλης του και η εξουσία. Η λογική του είναι σαφώς τρύπια ακριβώς όπως την συνόψισε ο Μ. Θεοδωράκης στην απάντησή του. Οι κωλοτούμπες του πρωθυπουργού επίσης δείχνουν πως η σκέψη και η δράση του δεν έχουν καθόλου λογική. Πρόσφατα επέκρινε την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου που ήθελε πλεονάσματα 3-4% με ανάπτυξη πάνω από 3%, ενώ η τσιπρική κυβέρνηση πιάνει πλεονάσματα πάνω από 5% με ανάπτυξη κάτω από 2%! Αυτό δεν είναι λογική – είναι παράνοια.
3. Μια έρευνα (Μάιος 2028) της οργάνωσης «διαΝΕΟσις» σε συνεργασία με το ίδρυμα Μποδοσάκη δείχνει την απύθμενη σύγχυση στον τομέα της κοινωνικής συνύπαρξης και συνεργασίας των πολιτών.
7 στους 10 Έλληνες δήλωσαν πως εμπιστεύονται τα διάφορα κοινωφελή ιδρύματα μα συγχρόνως ξέρουν λίγα ή τίποτα για την δράση τους. Δεν ξέρουν θετικά ποια είναι τα κίνητρα αυτών των ιδρυμάτων και τους αποδίδουν πολλά και διάφορα, μα συγχρόνως αυτά είναι πιο αποτελεσματικός φορέας από το κράτος ή επιχείρησης για την υλοποίηση δράσεων όπως η καταπολέμηση της φτώχειας. Ταυτόχρονα, σε άλλη ερώτηση, 6 περίπου στους 10 πιστεύουν πως τα ιδρύματα δεν κάνουν τίποτα ή ελάχιστα για την καταπολέμηση της φτώχειας!
4. Σχολιαστές και αναλυτές συμπεραίνουν από την έρευνα στο τμήμα 3 και άλλες όμοιες έρευνες πως οι πολίτες δεν συνεργάζονται μεταξύ τους στην κοινωνία μένοντας εγκιβωτισμένοι στο οικείο περιβάλλον της οικογένειας και της παρέας τους: έτσι δεν συντίθεται μια όντως λειτουργική οικογένεια.
Πολύ σωστό συμπέρασμα – το οποίο μάλιστα υποστηρίζεται από την αυξανόμενη αντικοινωνική δράση που παρατηρούμε παντού: ακαθαρσίες σε δημόσιους χώρους, στα πάρκα, στις ακτές, στους δρόμους˙ γκράφιτι στους τοίχους˙ μουντζούρωμα οδικών σηματοδοτών˙ διαρρήξεις, κλοπές, ληστείες˙ τζαμπατζήδες στα δημόσια ΜΜΜ κλπ.
Όμως και οι έγκριτοι αναλυτές δεν πάνε πίσω σε σύγχυση.
Κάθε άνθρωπος μπορεί, ανάλογα με την εμβέλεια της αγάπης και της διανόησής του να ενδιαφέρεται για τον εαυτούλη του και τη φιλοδοξία του, για την οικογένεια και την παρέα, για το Έθνος και την Πολιτεία, για την ανθρωπότητα και, τελικά, για το σύμπαν.
Ακόμα και στα πλαίσια της οικογένειας και του επαγγέλματος ή της παρέας, οι πλείστοι άνθρωποι δεν ξεπερνούν το πρώτο όπιο – του εαυτούλη τους.
Χρειαζόμαστε πολύ διαφορετική εκπαίδευση.
