Η σύγχρονη ζωή έχει δημιουργήσει μια πραγματική επιδημία περισπασμών, υπεραπασχόλησης και θορύβων που μας απομυζά κάθε ικμάδα συγκέντρωσης, περισυλλογής και δημιουργικότητας.
Ο τίτλος εδώ είναι από ένα άρθρο του Δημήτρη Ρηγόπουλου (Καθημερινή 11/2/23), τον οποίο κατά καιρούς φιλοξενούμε στην ιστοσελίδα μας.
Με αναφορές σε άλλες δημοσιεύσεις υποδείχνει πως “η σιωπή είναι χρυσάφι”, όπως λέγεται συχνά, και απορεί που δεν την επιλέγουν οι άνθρωποι προτιμώντας τον θόρυβο, τη φασαρία, την υπεραπασχόληση, την κινητικότητα και τη φλυαρία.
Έτσι αποφάσισα να αναρτήσουμε ολόκληρο το άρθρο.
Επιλέγοντας τη σιωπή
Ο πειρασμός είναι μεγάλος: να πεις “ναι” σε αυτήν την πρόσκληση, να δεις εκείνον τον φίλο που έχετε να τα πείτε από το καλοκαίρι, να πας στα γενέθλια της νέας συναδέλφου, να σχολιάσεις στο Facebook το ανείπωτο ακόμη μίας ανθρωπιστικής τραγωδίας που εξελίσσεται δίπλα σου, να μοιραστείς τα φωτογραφικά highlight των διακοπών με τους ψηφιακούς σου φίλους. Αλήθεια, σταματάμε ποτέ να κάνουμε κάτι; Υπάρχει πραγματικός χρόνος για εμάς χωρίς να μιλάμε ακατάπαυστα, να σχολιάζουμε ή να καταναλώνουμε πάσης φύσεως θορύβους; Μπορούμε να υπάρξουμε αλλιώς;
Ο Νορβηγός εξερευνητής κι εκδότης Αρλιν Κάγγε χρειάστηκε να διασχίσει μόνος του την Ανταρκτική για να καταλάβει ότι, σε έναν κόσμο που απαιτεί να γνωρίζουμε και να ασχολούμαστε με τα πάντα, όλη την ώρα, το μεγαλύτερο αγαθό είναι η σιωπή. “Δεν χρειάζεται να πάρουμε τα όρη και τα βουνά, να διασχίσουμε τους ωκεανούς, να εξερευνήσουμε ανεξερεύνητες εκτάσεις για να βρούμε τη σιωπή”, υποστηρίζει ο Κάγγε στο βιβλίο του “Σιωπή” (εκδ. Πατάκη). Η σιωπή είναι µέσα µας, ανά πάσα στιγµή, φτάνει να την ακούσουµε.
Η βραβευµένη δημοσιογράφος Κάθριν Πράις στο βιβλίο της “Πώς να χωρίσετε με το κινητό σας” (Key Books) υπoστηρίζει ότι τα έξυπνα τηλέφωνά μας αλλάζουν την εμπειρία του να είσαι άνθρωπος. “Στη ζωή μας έχουμε λιγότερο χρόνο απ’ ό,τι αντιλαμβανόμαστε – έχουμε όμως και περισσότερο χρόνο απ’ ό,τι νομίζουμε”, επισημαίνει, ανάμεσα σε άλλα. Κι έχει δίκιο.
Ο Κάγγε το λέει με διαφορετικά λόγια: “Θλιβερό είναι να έχεις σπαταλήσει τις ευκαιρίες που σου δόθηκαν για να χτίσεις μια μεστότερη ζωή· να έχεις αφήσει να σου αποσπούν την προσοχή. Το να σου αποσπούν την προσοχή σημαίνει ότι σε κλέβουν από τον εαυτό σου”. Είναι ο Κάγγε και η Πράις μισάνθρωποι ή μονόχνωτοι; Καθόλου. Αυτό που προσπαθούν να πουν είναι ότι η σύγχρονη ζωή έχει δημιουργήσει μια πραγματική επιδημία περισπασμών, υπεραπασχόλησης και θορύβων που μας απομυζά κάθε ικμάδα συγκέντρωσης, περισυλλογής και δημιουργικότητας. Μου είχε αρέσει πολύ αυτό που είχε γράψει ο συνάδελφος στην “Καθημερινή” Παύλος Παπαδόπουλος με αφορμή μια συνομιλία του με τον Κάγγε για λογαριασμό του περιοδικού “Κ”: «Δεν είναι μόνο ο μηχανικός θόρυβος της κίνησης στους δρόμους, οι παραβάτες της κοινής ησυχίας και τα κάθε λογής ντεσιμπέλ από σειρήνες, εξατμίσεις, κινητά, μεγάφωνα και τηλεπαρουσιαστές. Ακόμη χειρότερος είναι ο θόρυβος των χρεοκοπημένων σχέσεων, της πολιτικής δυσαρμονίας, της οικονομικής δυσανεξίας, των τεντωμένων νεύρων, του μίσους, της στρεψοδικίας και της ανοησίας που κατακλύζει καθημερινά την πραγματική και τη διαδικτυακή ζωή. Είναι, τέλος, ο λευκός θόρυβος του κενού που όλα αυτά δημιουργούν. Ερώτηση: Αν ο θόρυβος έχει κυριεύσει τη ζωή μας, είναι η σιωπή μια χαμένη υπόθεση; αναρωτιέται. Απάντηση: Μάλλον η μόνη αληθινά χαμένη υπόθεση είναι η ψευδαίσθηση ότι ο θόρυβος είναι η πραγματική ζωή.
Δεν ξέρω κατά πόσο “η μόνη αληθινά χαμένη υπόθεση είναι η ψευδαίσθηση ότι ο θόρυβος είναι η πραγματική ζωή”.
Αλλά είναι αλήθεια η παραπομπή του στον Άρλιν Κάγγε: “Θλιβερό είναι να έχεις σπαταλήσει τις ευκαιρίες που σου δόθηκαν για να χτίσεις μια μεστότερη ζωή… Το να σου αποσπούν την προσοχή σημαίνει ότι σε κλέβουν από τον εαυτό σου”.
Μόνο δεν σου το κάνουν οι άλλοι, δεν είναι οι άλλοι που σου αποσπούν την προσοχή σου και σε κλέβουν από τον εαυτό σου. Εμείς οι ίδιοι/ίδιες αφηνόμαστε, γλιστράμε μακριά, απομακρυνόμαστε και χανόμαστε από την αληθινή φύση μας ,μένοντας μ’ έναν υπερφίαλο εγωισμό, μικρόψυχο και μικρόμυαλο, που στην πλάνη μας, συνήθεια, ύπνωση και ψευδαίσθηση θεωρούμε αληθινό εαυτό μας.
Στον βαθμό που συνειδητοποιείς τη σιωπή μέσα σου, στον ψυχισμό σου, τη βρίσκεις κι έξω, παντού, στην πλατεία Συντάγματος τις ώρες αιχμής. Η σιωπή είναι η μόνη πύλη σε ανώτερα επίπεδα συνειδησίας, οντότητας και κατανόησης, στην αληθινή, αμετάβλητη φύση σου που είναι ζωντάνια, νοημοσύνη και σιωπηλή χαρά. Αυτή σου δίνει τις απαντήσεις!
Αυτό λίγοι άνθρωποι το επιτυγχάνουν
