Σήμερα ξεκινώ αμέσως συνεχίζοντας το Κείμενο της Κλίμακας.
Ο Γνωστικός [δηλαδή εκείνος που αφυπνίστηκε και άρχισε να αναζητάει] επιθυμεί μόνο τον Θεό, τίποτε άλλο. Τον λατρεύει ως μόνο αντικείμενο λατρείας χωρίς να υποκινείται από ελπίδα αμοιβής ή φόβο τιμωρίας ή οτιδήποτε άλλο. Η ματιά του είναι προσηλωμένη στον Κύριο μόνο.
Υπάρχουν στάδια και βαθμίδες στην πνευματική πορεία που μόνο ο γνωστικός κατακτά. Το πρώτο στάδιο λέγεται [επιθυμία ή] θέληση, που σημαίνει πως ο γνωστικός είναι βέβαιος για την Οδό αυτή. Με αυτήν εκείνος θα βάλει σε πειθαρχία την ψυχή του μέσω της πίστης του, και θα την κατευθύνει προς τον Θεό, ώστε να φτάσει την αγαλλίαση της ενότητας. [Εδώ περιέχεται κι ένα δεύτερο στάδιο – της επιβεβαίωσης για την καταλληλότητα της Οδού και απόφασης να την ακολουθήσει. Έτσι το 2ο στάδιο είναι ουσιαστικά το 3ο κοκ.]
Το δεύτερο στάδιο είναι αυτοπειθαρχία που στοχεύει σε τρία πράγματα: (α) παραμερισμός όλων των πραγμάτων από τις επιλογές του εκτός του Θεού. (β) υποταγή της παγκόσμιας/σαρκικής ψυχής στη λογική ψυχή ώστε η φαντασία και η διάνοια να στρέφονται όχι προς τα χυδαία μα τα υψηλότερα πράγματα· (γ) η συνείδηση να δέχεται συμβουλές. Το τρίτο στάδιο έγκειται στο ότι η ψυχή, ελεύθερη τώρα από αισθησιακές επιθυμίες, γεμίζει με καλές σκέψεις και αφήνεται στην πνευματική αγάπη και καθοδηγείται από τις ιδιότητες του Αγαπημένου.
Τώρα παρουσιάζονται στον γνωστικό εκλάμψεις του Θείου Φωτός, σαν φευγαλέες λάμψεις αστραπής που παρέρχονται γοργά. Όσοι τις γνωρίζουν τις λένε «μυστικιστικές καταστάσεις». Κάθε κατάσταση [= εμπειρία] φέρνει αγαλλίαση και γίνεται συχνότερη καθώς ο γνωστικός τις αποδέχεται πιο εύκολα.
Στο τέταρτο στάδιο ο μύστης βλέπει τον Θεό σε όλα τα πράγματα και στο πέμπτο συνηθίζει την Παρουσία του Θεού. Εδώ οι σύντομες λάμψεις της αστραπής γίνονται μια λαμπερή φλόγα: τότε έρχεται σε άμεση γνώση του Θεού και μένει σε συνεχή συντροφιά μαζί του.
Μετά ο γνωστικός περνά στο στάδιο όπου περισυλλογίζεται τον Θεό μέσα στον Εαυτό του: απουσιάζει μα είναι παρών και φεύγει μα παραμένει!
Έπειτα στρέφεται προς τον κόσμο της Πραγματικότητας και η περισυλλογή του Θεού είναι σταθερή και συνεχής. Όταν τελικά παύει από κάθε προσπάθεια να φτάσει [κάπου ή κάτι], η εσώτατη ψυχή του είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά το Πρόσωπο του Θεού.
Τελικά παρέρχεται τον εαυτό του και μένει σε περισυλλογή του Θεού μόνο, τη θεία μεγαλειότητα. Αν κοιτάξει καθόλου τον εαυτό του, το κάνει μόνο ως αυτός που περισυλλογίζεται. Τώρα πια είναι σε ολοκληρωτική ένωση με τον Θεό!
