“Και θα δώσεις στον υπηρέτη σου καρδιά με κατανόηση, να ακούει και να κρίνει τον λαό σου με δικαιοσύνη και την ικανότητα να διακρίνει ανάμεσα στο καλό και το κακό”. Αυτό ζήτησε ο Σολομών από τον Παντοδύναμο, όταν εκείνος παρουσιάστηκε τη νύχτα στον ύπνο του. (Παλαιά Διαθήκη Βασιλέων Γ΄ [ή Α΄], 3.9.). Έτσι ο Σολομών παρέμεινε στη δυτική παράδοση ως ο σοφότερος και δικαιότερος των βασιλέων.
Μα είναι αλήθεια; Ήταν όντως ο σοφότερος και δικαιότερος βασιλέας; Ποιες πράξεις, ποια έργα του συνηγορούν υπέρ της απαράμιλλης σοφίας του και δικαιοσύνης;
Λίγο αργότερα στο ίδιο κεφάλαιο 3 (16-28) ήρθαν δυο πόρνες να ζητήσουν την κρίση του σχετικά με ένα μωρό που η καθεμιά διεκδικούσε ως δικό της. Ο Βασιλιάς είπε τότε να τεμαχίσει το βρέφος στα δύο και να τους δώσει από μισό. Τότε η μια ταράχτηκε, όντας η αληθινή μητέρα και είπε να δοθεί το βρέφος εξ ολοκλήρου στην άλλη. Έτσι ο Σολομών κατάλαβε ποια ήταν η αληθινή μητέρα και όλος ο κόσμος κατάλαβε πως ήταν σοφός και δίκαιος.
Αυτή είναι η μόνη πράξη σοφίας, διάκρισης και δικαιοσύνης που αναφέρεται στα σχετικά βιβλία Βασιλείων – και σε όλη την Παλαιά Διαθήκη.
Στο κεφάλαιο 4 λέγεται πως διατύπωσε 3.000 παροιμίες και 5.000 ωδές. Έτσι στη μεταγενέστερη παράδοση τα βιβλία Παροιμίαι και Εκκλησιαστής (= ένας όντως σοφός βασιλέας) αποδόθηκαν σε κείνον, ενώ δεν υπάρχει καμιά ένδειξη πως εκείνος τα έγραψε.
Εξετάζοντας όμως το ξεκίνημά του ως βασιλέας βλέπουμε πως ούτε σοφός ούτε δίκαιος ήταν.
Ο Δαυίδ είχε δυο γιους μεγαλύτερους από τον Σολομώντα από άλλη μητέρα. Ο Αβεσσαλόμ ο πρεσβύτερος εξεγέρθηκε κατά του πατέρα του και σκοτώθηκε. Μα έμεινε ο Αδωνίας, γιος της Αγγίθ, που αποφάσισε μόνος του, όταν ο Δαυίδ ήταν στα τελευταία του, πως ο ίδιος θα γινόταν βασιλιάς και άρχισε να κάνει θυσίες και να συμπεριφέρεται σα να ήταν βασιλιάς.
Μα η Βηρσαβεέ η μητέρα του Σολομώντα, με την παρότρυνση και στήριξη του προφήτη Νάθαν, θύμισε στον Δαυίδ πως της είχε υποσχεθεί ότι βασιλιάς θα γινόταν ο Σολομών. Και ο Δαυίδ ανακήρυξε βασιλιά τον Σολομώντα. (Βασιλείων Γ΄ 1.40.)
Ο Αδωνίας φοβήθηκε τότε και κατέφυγε στο θυσιαστήριο. Ο Σολομών υποσχέθηκε πως ‘δεν θα πέσει ούτε μια τρίχα του στο έδαφος’ και, αφού ο Αδωνίας προσκύνησε τον νέο βασιλιά, εκείνος τον έστειλε σπίτι του (3.1.52-3).
Αλλά, παρότι και η μητέρα του παρακάλεσε για τη ζωή του Αδωνία, ο Σολομών διέταξε την εκτέλεση του αδελφού του (2.24-25). Μετά εκτελέστηκαν και ορισμένοι ιερείς που είχαν υποστηρίξει τον Αδωνία. Επίσης διέταξε τον Σιμέι, που δεν είχε υποστηρίξει τον Αδωνία, να οικοδομήσει σπίτι στην Ιερουσαλήμ και να μη φύγει ποτέ. Μα ο Σιμέι αναγκάστηκε να βγει από την Ιερουσαλήμ μετά από τρία έτη, για να πιάσει δυο δούλους του που είχαν δραπετεύσει. Ο Σολομών τον εκτέλεσε και αυτόν!
Τα επόμενα χρόνια της βασιλείας του δεν εκδηλώνουν συμπεριφορά σοφίας και δικαιοσύνης. Οι γάμοι του με την κόρη του Φαραώ και αργότερα με τη βασίλισσα της Αιθιοπίας, καθώς και όλος ο τρόπος ζωής του (άλογα, άμαξες, παλάτια, φιέστες) ξετυλίχτηκε σε πολυτέλεια και χλιδή που απαιτούσε μεγάλη φορολογία, καθόλου αρεστή στους υπηκόους του. Ήταν δε και φιλογύνης έχοντας 700 πριγκιπικές συζύγους και 300 παλλακίδες (Βασιλείων Γ΄ 11. 1-4).
Εκτός λοιπόν από το περιστατικό με τις δυο πόρνες και το βρέφος δεν υπάρχει καμιά άλλη πράξη που να εκδηλώνει σοφία και δικαιοσύνη.
