1. Θα ήθελα να μπορώ να γράψω: Διαφωνώ με τον πατέρα Α. Αλεβιζόπουλο, σεβαστό δόκτορα θεολογίας και φιλοσοφίας, μα θαυμάζω τη λογική προσέγγισή του. Δεν μπορώ.
Όπως πολλοί συζητητές έχει απαιτήσεις για κριτήρια και τεκμήρια από τους αντιπάλους του (δηλ. τους οπαδούς της ιδέας της μετενσωμάτωσης ) τα οποία όμως δεν προσφέρει από τη δική του πλευρά.
Απορρίπτει όλα τα επιχειρήματα υπέρ της μετενσωμάτωσης, ακόμα και τις πάμπολλες εμπειρίες déjà-vu. Συμφωνώ απόλυτα πως ισχυρισμοί πως κάποιος θυμάται να ήταν ο Ιούλιος Καίσαρ ή κάποια πως ήταν η Κλεοπάτρα πρέπει να απορριφθούν αμέσως: δίνονται από άτομα που καταφανώς είναι νοητικά διαταραγμένα και συνεπώς είναι αβάσιμοι.
Υπάρχουν όμως τέτοιες εμπειρίες που δεν πρέπει να απορρίπτονται τόσο εύκολα. Ποιητές όπως ο Rosetti στην Αγγλία ή ο Τολστόι (όχι ο μυθιστοριογράφος) στη Ρωσία κατέγραψαν πως βρέθηκαν για πρώτη φορά σε μέρη με πρόσωπα άγνωστα που όμως ξαφνικά αναγνώρισαν σαν να είχαν ξαναπεράσει την εμπειρία.
Παρόμοιες εμπειρίες είχα και εγώ και ξέρω με βεβαιότητα πως είναι γνήσιες και δεν εξηγούνται από διάφορες θεωρίες των αμφισβητιών.
2. Σε όσα αφορούν την θεολογία, το “προπατορικό αμάρτημα”, την ανάσταση κλπ., ο Α. Αλεβιζόπουλος δεν αναφέρεται σε λόγια του Ιησού αλλά του Παύλου και πατέρων. Διότι τα πιο πολλά δόγματα της εκκλησίας δεν προήλθαν από τον Ιησού. Θα μείνω σε λίγα μόνο σημεία διότι δεν θέλω να προεκταθώ σε πρόσθετα σημειώματα.
Ποιο νόημα, ρωτά ρητορικά ο Α. Αλεβιζόπουλος (σ 44) μπορεί να έχει η τιμωρία και η αμοιβή για μια πράξη για την οποία δεν υπάρχει πραγματική μνήμη;… Οι λεγόμενες “μνήμες” από δήθεν προηγούμενες ζωές [ενσωματώσεις], μπορεί να είναι κατασκευές και αυταπάτες. Και ολοκληρώνει – “Δεν υπάρχουν πειστικές εκθέσεις για τη μετενσάρκωση”.
Ας δούμε τώρα μερικά βασικά εκκλησιαστικά δόγματα με τα οποία Ο Α. Αλεβιζόπουλος καταπολεμά την κακοδοξασία της μετενσωμάτωσης.
Στη (σ 61) υπενθυμίζει πως ο θεός εφύτευσε τον παράδεισο εν Εδέμ κατά ανατολάς [της Παλαιστίνης, προφανώς] και εκεί έβαλε τον άνθρωπο. (Γένεση 2. 8-15) Μετά εξηγεί (σύμφωνα με τον Συμεών, Νέο Θεολόγο, όχι τα Ευαγγέλια ή τη Γένεση) πως ο θεός δεν εδημιούργησε επί μέρους άτομα (ξεχωριστά!) αλλά “ανθρωπότητα”, μια ενιαία ανθρώπινη φύση με πολλές “υποστάσεις”, δηλαδή πρόσωπα. Έτσι με την “πτώση” των, πρωτόπλαστων Αδάμ και Εύας όλοι εμείς “από το σπέρμα του Αδάμ” είμαστε αμαρτωλοί λόγω του προπατορικού αμαρτήματος!
Κι ερωτώ εγώ:
Ποιο νόημα έχει μια αμαρτία την οποία δεν θυμάμαι καθόλου να έχω διαπράξει;
Και ποια είναι η αμαρτία;
3. Κανείς μας, παρά την ενιαία ανθρώπινη φύση, συγγένεια με τον Αδάμ και κοινωνία με τον Θεό, ούτε ο πιο πιστός χριστιανός (ή Ιουδαίος) δεν θυμάται αυτό το φοβερό αμάρτημα.
Γιατί πρέπει οι μετενσωματωμένοι, που δεν ισχυρίζονται πως έχουν κοινωνία με τον Θεό, και παρά τα τρομερά σοκ του θανάτου και της επανενσωμάτωσης , να θυμούνται προηγούμενες περιπέτειες αλλά οι πιστοί χριστιανοί, παρά την κοινή, ενιαία φύση τους, να μην θυμούνται καθόλου την απαρχή της δημιουργίας τους και το φοβερό αμάρτημα τότε;
Μετά, ποια ήταν η νέα γνώση που είχαν οι προγονοί μας στον παράδεισο αφού παράκουσαν τον Ύψιστο κι έφαγαν από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού;
Προσέξτε και θαυμάστε . Ο Α. Αλεβιζόπουλος, ακολουθώντας τον Μέγα Αθανάσιο, γράφει (σ 139) πως “μέσα στη φύση του ανθρώπου εμφυτεύτηκε κάτι από τη λογικότητα του Λόγου… να παραμένει στην ευτυχία”. Αλλά αφού έφαγαν οι πρωτόπλαστοι τον απαγορευμένο καρπό, άνοιξαν οι οφθαλμοί τους κι εγνώρισαν πως ήταν γυμνοί κι έραψαν φύλλα συκής και καλύφθηκαν!
Είναι δυνατόν να αμάρτησαν με τη γνώση πως ήταν γυμνοί; Που στην ευχή βρίσκεται το καλό και το κακό εδώ;
Κατανοώ πλήρως την αμαρτία της ανυπακοής και συμφωνώ πως έπρεπε να υπάρχει τιμωρία, αφού όμως πρώτα τους δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία από τον Φιλεύσπλαχνο! Αλλά δεν κατανοώ καθόλου πως η γνώση του καλού και του κακού συνίσταται στο να γνωρίζω πως είμαι γυμνός ή ντυμένος.
Κι ακόμα, που πήγε ο Λόγος που εμφυτεύτηκε μέσα στους πρωτόπλαστους; Γιατί δεν τους εμπόδισε να παρακούσουν;
4. Η αρχαιολογία δεν αποκάλυψε κανέναν παράδεισο “κατά ανατολάς”. Η μνήμη μας δεν μεταφέρει τίποτα από όσα διδάσκουν οι θεολόγοι. Στην πραγματικότητα εκτός από τα κείμενα των Ιουδαίων, οι οποίοι θανάτωσαν τον Ιησού και πολλούς οπαδούς του και αργότερα διέδωσαν πως ήταν νόθος υιός μιας κομμώτριας (= της Μαρίας) δεν υπάρχουν άλλες μαρτυρίες.
Ούτε τα Κανονικά Ευαγγέλια μπορούν να θεωρηθούν αξιόπιστα. Πρώτον υπάρχουν τεράστιες, αδικαιολόγητες ασυμφωνίες μεταξύ τους. Οι Ματθαίος (κεφ. 1) και Λουκάς (κεφ. 3) δίνουν διαφορετικά ονόματα για τους παππούδες και προπάππους του Ιησού. Αυτές τις αντιφάσεις τις εξέτασα στα άρθρα 21. Φιλοσοφία: Χριστιανισμός , 22. Φιλοσοφία: Χριστιανισμός (Β’), 23. Φιλοσοφία: Χριστιανισμός (Γ’). Δεύτερον, δεν υπάρχουν ανεξάρτητες, εξωχριστιανικές μαρτυρίες για τον Ιησού, τη ζωή και την δράση του και τα θαύματα, τη σταύρωση και την ανάσταση, από σύγχρονους. Ο Φίλων Αλεξανδρεύς γράφει για ορισμένους θαυματοποιούς στην Παλαιστίνη μα πουθενά δεν αναφέρει τον Ιησού, που ανάσταινε νεκρούς!
Κι εδώ μια επισήμανση. Δεν λέω πως δεν υπήρξε ο Ιησούς και οι μαθητές του. Απεναντίας, πιστεύω πως υπήρξε και δίδαξε, και μάζεψα και δημοσίευσα όλες τις εξωχριστιανικές μαρτυρίες, που είναι όμως μεταγενέστερες.
