1. Δεν γνωρίζουμε πώς ήταν οι πρώτοι άνθρωποι, πώς εμφανίστηκαν, ποια ακριβώς ήταν η φύση τους και πώς ζούσαν. Υπάρχουν αρχαία κείμενα της ιστορικής περιόδου που δίνουν διαφορετικές εικόνες ρεαλισμού συνυφασμένου με στοιχεία που σε μας φαίνονται μυθολογικά.
Στην Ινδία η παλαιότερη παράδοση αναφέρει μια πρώτη Χρυσή Εποχή το λεγόμενο Satya- ή Kṛta-yuga όπου οι πρώτοι άνθρωποι ζούσαν αρμονικά κι ευτυχισμένα για μεγάλο διάστημα. Αυτή παρήλθε και ακολούθησαν άλλες Εποχές με λιγότερη αρμονία, ευτυχία και αρετή, ωσότου, εκεί, γύρω στο 3100 πκε, φθάσαμε στη σημερινή Εποχή της πλάνης και απάτης. Στο ποίημα του Έργα και Ημέραι ο Ησίοδος την ονόμασε Σιδερένια Εποχή.
Αλλά στη Δύση, στην Ευρώπη και τις χώρες που οι Ευρωπαίοι αποίκησαν ή κατάκτησαν και κυριάρχησαν (Αμερική, Αυστραλία, Νότιος Αφρική) έχει επικρατήσει ο Χριστιανισμός που είναι μια από τις Αβρααμικές, όπως έχουν μετονομαστεί, θρησκείες, οι οποίες έχουν ως ένα βασικό τους ιερό κείμενο την Παλαιά Διαθήκη. Αυτό είναι ιερό πρώτιστα για τους Εβραίους και αποτελεί τη βάση του Ιουδαϊσμού. Μετά έγινε αποδεκτό και από τον Μωάμεθ και τους οπαδούς του που όμως βάζουν πρώτο το Κοράνι που περιέχει τη διδασκαλία του Προφήτη διανθισμένη με αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη και ορισμένες απόψεις της Καινής Διαθήκης.
2. Η εικόνα του χριστιανικού Θεού (Ιεχωβάς των Ιουδαίων, Αλλάχ των Μουσουλμάνων) στην ΠΔ είναι πολύ παράξενη για το Υπέρτατο Ον που, υποτίθεται, είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος και όλων των ανθρώπων, που είναι παντογνώστης, πανταχού παρών, δίκαιος και πολυεύσπλαχνος. Έτσι τον παρουσιάζουν τα δόγματα των μεταγενέστερων θεολόγων και στις τρεις θρησκείες.
Μα η εικόνα στο πρώτο βιβλίο Γένεσις στην ΠΔ (και μετέπειτα) δεν είναι καθόλου ο Θεός της Αγάπης που παρουσιάζεται σε ορισμένα πρωτοχριστιανικά κείμενα. Παρουσιάζεται ως ανθρωπόμορφος, γηραιός Πατέρας στον Ουρανό (ποιον ακριβώς;), ζηλόφθων, εκδικητικός, αντιφατικός, βίαιος, οργίλος και σκληρά τιμωρητικός!
3. Προσέξτε τον απίστευτο παραλογισμό της δημιουργίας των ανθρώπων, πέρα από την αντιφατική περιγραφή στο 1ο και 2ο κεφάλαιο της Γένεσης, όπου, στο 1ο, δημιουργεί συγχρόνως το αρσενικό Αδάμ από πηλό και μετά, από το πλευρό του, τη θηλυκή Εύα. Τους κρατά στον Παράδεισο και τους απαγορεύει να φάνε από το Δέντρο της Γνώσης.
Από το πουθενά εμφανίζεται ένας Όφις που πείθει την Εύα να φάει τον απαγορευμένο καρπό και αυτή με τη σειρά της πείθει τον Αδάμ να φάει!
Ο παντογνώστης Θεός γίνεται έξαλλος, σαν να μη γνώριζε (παρά την παντογνωσία του) πως αυτό θα γινόταν και οι πρωτόπλαστοι θα παράκουαν, τους εξορίζει από τον παράδεισο βάζοντας στην πύλη έναν αρχάγγελο με πύρινη ρομφαία και τους καταδικάζει να ζουν με αγχώδη προσπάθεια και πόνο και να μεταδίδουν την αμαρτία τους στους απογόνους τους!
4. Στη συνέχεια (κεφ.4) βλέπουμε τα δυο αδέλφια, τον Κάιν και τον Άβελ (γιους του Αδάμ και της Εύας). Ο Κάιν ήταν γεωργός ενώ ο Άβελ έγινε βοσκός. Για κάποιο λόγο θυσιάζουν στον Θεό προσφέροντας ο Κάιν από τους καρπούς της γης και ο Άβελ από τα γεννήματα του κοπαδιού του. Ο Θεός για άγνωστο λόγο αποδέχτηκε τη θυσία του Άβελ μα όχι τη θυσία του Κάιν.
Ο Κάιν εξοργίστηκε και σκότωσε τον αδελφό του. Τότε ο Θεός τον καταράστηκε (πάλι σαν να μην ήξερε πως θα γινόταν η αδελφοκτονία) να μην ευδοκιμήσει ως καλλιεργητής και να γίνει περιπλανώμενος. Επίσης τον σημάδεψε έτσι που οι άλλοι άνθρωποι (πού βρέθηκαν αυτοί ξαφνικά;) θα τον αναγνώριζαν και δεν θα τον σκότωναν, αλλιώς, αν τον σκότωναν, θα έδρεπαν εφταπλή τιμωρία!
Ο Κάιν πήγε ανατολικά του Παραδείσου, εκεί παντρεύτηκε και απέκτησε έναν γιο τον Ενώχ και δημιούργησε μια πόλη….
5. Δεν ξέρουμε γιατί πλάθεται ο άνθρωπος – ποια είναι η λειτουργία του στη δημιουργία και ποια η σχέση του με τα διάφορα φαινόμενα του κόσμου, εκτός του ότι είναι ανώτερο ον από τα ζώα. Ούτε γιατί έπρεπε να παρακούσει τον παντοδύναμο και παντογνώστη Πλάστη του πειθόμενος από ένα άγνωστο ερπετό!
Και τι στην ευχή έμαθε αφού έφαγε τον καρπό της γνώσης; Έμαθε πως ήταν γυμνός και καλύφθηκε με φύλλα συκιάς!
Και ο πολυεύσπλαχνος Κύριος δεν του δίνει μια ακόμα ευκαιρία να ακολουθήσει τον ενάρετο δρόμο, μα τον εξορίζει με κατάρες.
Μετά, ο δίκαιος Κύριος δέχεται τη μια μα όχι την άλλη θυσία των δυο αδελφών. Και μάλιστα προτιμά τα ζώα, όχι τους καρπούς της γης!
Και ο μεγαλύτερος ζηλεύει και οργίζεται και σκοτώνει τον μικρότερο διότι ο Θεός αρνήθηκε τη δική του θυσία και δέχτηκε την άλλη.
Τι πρακτικό νόημα έχουν αυτά όλα;
Πώς τόσο γρήγορα και απότομα έφθασαν σε τέτοια αγριότητα;
6. Οι θεολόγοι των Αβρααμικών θρησκειών δίνουν πολλές επεξηγηματικές ερμηνείες παρουσιάζοντας αυθαίρετες δικαιολογίες και συμβολισμούς, μα και οι ίδιοι εθελοτυφλούν και όσοι πείθονται εθελοτυφλούν ομοίως. Δεν υπάρχει ούτε ίχνος αγάπης, στοργής, συγχώρεσης, ελέους. Είναι μια ηθική φθόνου, παραβατικότητας, εγκλήματος, βίας, αυταρχικότητας, αγριότητας. Η σκλαβιά ήταν καθεστώς στους Εβραίους (Έξοδος, κεφ 21) που διατήρησαν και οι Χριστιανοί και οι Μουσουλμάνοι.
Μόνο στις μεγάλες Εντολές – Ου φονεύσεις, ου κλέψεις, ου ψευδομαρτυρήσεις, ου μοιχεύσεις (και νοθεύσεις), τίμα τον πατέρα και τη μητέρα σου, ουκ επιθυμήσεις – έχουμε μία ηθική άξια του ανθρώπου.
Αλλά κι εδώ, μπαίνει η αποκλειστικότητα και ζηλοφθονία του ίδιου του Θεού. «Ουκ έσονται άλλοι θεοί εκτός από εμένα»!
Αυτή η εντολή και οι παραλλαγές της έδωσαν τη βάση για φανατισμό και μισαλλοδοξία. Πόσα εκατομμύρια εξόντωσαν οι χριστιανοί, όχι μόνο αλλόθρησκους ειδωλολάτρες μα και δικούς του αιρετικούς; Πόσα εκατομμύρια οι μουσουλμάνοι ομοίως;
Και το ήθος αυτό συνεχίζει. Ο δικός μου Θεός είναι ανώτερος, είναι ο αληθινός!…
