1. Επανέρχομαι στον Μαρξ μετά από μια ακόμα άγονη συζήτηση με κάποιον λόγιο που νομίζει εαυτόν ειδικό στη μαρξιστική θεωρία. Άλλοι επίσης της ίδιας λόγιας/πανεπιστημιακής νοοτροπίας τον θεωρούν ειδικό για το θέμα. Θα ασχοληθώ με πολύ απλά στοιχεία.
Ο Μαρξ θεωρούσε πως η επανάσταση των προλετάριων θα οδηγούσε σε δημοκρατία, σε σβήσιμο του κράτους και σε αταξική κοινωνία όπου από τον καθένα η κοινωνία θα έπαιρνε ανάλογα με τις ικανότητές τους και θα του έδινε ανάλογα (αρχικά με την προσφορά του, μα στην πλήρη ωρίμανση του κομμουνισμού ανάλογα με) τις ανάγκες του! Στην πράξη, παντού, από τη Ρωσική Επανάσταση 1917 ως το κομουνιστικά καθεστώτα στην Αφρική, Ασία και Νότια Αμερική (Βενεζουέλα, το τελευταίο) το καθεστώς εξελίχθηκε σε μια στυγνή, διεφθαρμένη δικτατορία. Ο λόγος; Διότι, λέει ο λόγιός μας, δοκιμαζόταν πειραματικά η εφαρμογή της μαρξικής θεωρίας στην κυβερνητική πρακτική.
2. Εδώ υπάρχει ένα σφάλμα σοβαρής αβλεψίας.
Από το 1917 ως τη δεκαετία 1950 και 1970 που έγιναν οι τελευταίες προσπάθειες επιβολής κομμουνισμού στη Ν. Αμερική, η διαφορά είναι 40 με 60 έτη, δηλαδή δυο γενιές σίγουρα. Το αποτέλεσμα ήταν ίδιο: απολυταρχισμός, μια δικτατορία ορισμένων διεφθαρμένων λαϊκιστών που διαιωνίζει ένα αποτυχημένο μοντέλο πολιτικής οικονομίας με φτωχοποίηση των μαζών και πλουτισμό της νέας άρχουσας ελίτ.
Είναι παράξενο που στα 40 και, ακόμα πιο πολύ, στα 60 έτη που πέρασαν, οι τελευταίοι επαναστάτες δεν έμαθαν τίποτα από τους πρώτους πειραματιστές, τους Ρώσους, ώστε να αποφύγουν τις κακοτοπιές. Όλα τα καθεστώτα ακολούθησαν περίπου την ίδια γραμμή και μερικά με πολύ χειρότερη θηριωδία μαζικών εκτελέσεων, φυλακίσεων και βασανιστηρίων (Μάο στην Κίνα, Πολ Ποτ στην Καμπότζη ιδιαίτερα) και, τη συνακόλουθη πλήρη φτωχοποίηση του λαού εκτός από την άρχουσα ελίτ. (Εξαίρεση η Κίνα που έγινε πλήρως καπιταλιστική στη δεκαετία 1990).
3. Ο πρωτόγονος κομμουνισμός (Urkommunismus, κατά τον Μαρξ) δεν αναπτύχθηκε σε καμιά περίπτωση στη δημοκρατική μετάβαση, στην κοινωνικοποίηση ή κρατικοποίηση των ιδιωτικών/καπιταλιστικών μέσων παραγωγής, την πρώτη κοινωνική ισότητα, το σταδιακό σβήσιμο του κράτους και την αταξική κοινωνία.
Δεν αναπτύχθηκε, όχι διότι, όπως διατείνονται διάφοροι μαρξιστές πανεπιστημιακοί και μη, η θεώρηση του Μαρξ δεν εφαρμόστηκε ή διότι εφαρμοζόταν πειραματικά, μα διότι είναι παντελώς ανεφάρμοστη.
Είναι δε παντελώς ανεφάρμοστη διότι δεν σχετίζεται αντικειμενικά ή ρεαλιστικά με την πραγματικότητα.
Η ανάλυση του ιστορικού προτσέσου είναι λαθεμένη και άσχετη. Η θεωρία της προλεταριακής επανάστασης και μετάβαση στον κομμουνισμό είναι άστοχη και παραπλανητική (ρομαντική ουτοπία). Παραγνωρίζεται η προσωπικότητα των ανθρώπων με τις τάσεις αλαζονείας, απληστίας, φιλοδοξίας, ματαιοδοξίας, φθόνου και παρόμοια.
4. Όλες οι βασικές αρχές της Μαρξιστικής θεώρησης είναι λαθεμένες. Η θεωρία πως η εργοδύναμη (εργασία που εισέρχεται σε ένα προϊόν, π.χ. αλεύρι, έπιπλο, μηχάνημα, σκεύος) δίνει την “αντικειμενική” αξία του προϊόντος. Η θεωρία των δύο συγκρουόμενων αντιθέτων και η πάλη των τάξεων. Η θεωρία της επανάστασης και δικτατορίας (=κυβέρνησης) των προλετάριων. Και ό,τι ακολουθεί σε σχέση με τη μετάβαση.
α) Η εμπορική αξία κάθε αγαθού και υπηρεσίας καθορίζεται από την προσφορά και τη ζήτηση που εκδηλώνεται σε μια τιμή ανταλλαγής. Δεν υπάρχει καμιά “εγγενής αξία” (intrinsic value) και κανείς δεν γνωρίζει πόση εργοδύναμη μπαίνει σε ένα προϊόν!
β) Σε κάθε περίοδο, αρχαία, μεσαιωνική και μοντέρνα, υπήρξαν περισσότερες από δύο τάξεις. Στην αρχαιότητα δεν ήταν μόνο οι δουλοκτήτες και δούλοι, μα υπήρχαν και άλλοι, έμποροι, γεωργοί, επιπλοποιοί, οικοδόμοι κ.λπ. που δεν είχαν δούλους και δεν ήταν δούλοι.
Στον Μεσαίωνα δεν ήταν μόνο φεουδάρχες και κολίγοι. Υπήρχαν και οι έμποροι, φαρμακοποιοί, οικοδόμοι κ.λπ.
γ) Πουθενά στον 20ο αιώνα δεν επαναστάτησαν οι προλετάριοι στις εκβιομηχανισμένες χώρες. Επαναστάσεις έγιναν μόνο σε χώρες με αγροτοκτηνοτροφική κυρίως οικονομία (Ρωσία, Κίνα, Κούβα κ.λπ.).
δ) Μετά την επανάσταση δεν κυβέρνησαν οι μάζες μα παντού μια ελίτ διανοούμενων, στρατιωτικών και πανούργων κομματικών που κατέπνιξαν την ελευθερία έκφρασης και μετακίνησης.
ε) Κυριάρχησαν τα πιο ποταπά ανθρώπινα συναισθήματα φιλοδοξίας, ματαιοδοξίας, εξουσιολαγνείας και απληστίας στην ελίτ που κυβερνούσε.
Ο κομμουνισμός δεν είναι ρεαλιστικός!
