(Κατανοώντας τα Μυστήρια Wen Tzu 52)
Οι σοφοί κυβερνήτες των αρχαίων χρόνων περιόριζαν το τι έπαιρναν από τους υπηκόους τους και ήταν συγκρατημένοι στον δικό τους τρόπο ζωής. Πάντα αποτιμούσαν το ετήσιο εισόδημα προτού πάρουν κάτι. Καταμετρούσαν τα αποθέματα των πολιτών κι επέβαλαν φόρο μόνο αν διαπίστωναν πως υπήρχε πλεόνασμα.
Έτσι έπαιρναν μόνο το πλεόνασμα που προερχόταν από τις φυσικές ενέργειες Ουρανού και Γης και οι πολίτες δεν δέχονταν τα πλήγματα κρύου και πείνας. Τέτοια ήταν η συμπόνια τους για το λαό που οι ίδιοι δεν έβαζαν καρυκεύματα στο φαγητό τους ή έτρωγαν πολύ αν υπήρχε λίγη έστω πείνα στη χώρα, ούτε φορούσαν ζεστά ρούχα αν κάποιοι πολίτες υπέφεραν με το κρύο. Μοιράζονταν την ίδια ευχαρίστηση και τον ίδιο πόνο με τον λαό. Έτσι δεν υπήρχαν πικραμένοι πολίτες.
Οι αδαείς άρχοντες σήμερα δεν είναι όμοιοι. Παίρνουν από τους υπηκόους τους ,χωρίς ν’ αποτιμούν τις δυνατότητές τους να δώσουν, χωρίς να καταμετρούν τα αποθέματα και το περίσσευμά τους. Άντρες και γυναίκες δεν μπορούν να εργάζονται όπως πρέπει στα χωράφια και στους αργαλειούς τους, διότι πρέπει να ικανοποιούν τις απαιτήσεις των κυβερνητών. Το εισόδημά τους εξαντλείται γρήγορα και το σθένος τους μειώνεται με τις υπερπροσπάθειες και ξεκινούν τη μέρα τους αβέβαιοι για το αν θα ζήσουν ως το βράδυ. Οι κυβερνήτες και οι πολίτες αλληλο-μισούνται.
Ο καλός κυβερνήτης γνωρίζει, πως ένας αγρότης πρέπει να έχει τέσσερα στρέμματα γης και να παράγει τουλάχιστον 250 κιλά δημητριακά ή ρύζι για να θρέψει την οικογένειά του. Αν η χρονιά είναι κακή δεν θα μπορεί να δώσει τίποτα στην κυβέρνηση και ο άρχοντας θα πρέπει να δείξει συμπόνια. Αν άπληστοι και σκληροί άρχοντες αφαιμάξουν τους πολίτες για να ικανοποιήσουν τις ακόρεστες επιθυμίες τους, τότε η κοινότητα ολόκληρη δεν συμμετέχει στην αρμονία τ’ Ουρανού και τις ευλογίες της Γης.
