1. Ο κ. Ντίνος Σιώτης σε άρθρο (Καθημερινή 18/3/18, σ. 10 «Τέχνες και Γράμματα») γράφει διάφορα τερπνά και ωφέλιμα για την ποίηση, αναλύοντας συγχρόνως τη σύγχρονη εποχή με τις κοινωνικοπολιτικές πολυπλοκότητές της. Π.χ. «οι οικονομικές ελίτ, με διάφορα γεωπολιτικά προσχήματα, δεν διστάζουν να αιματοκυλίσουν χώρες, έθνη και λαούς προς χάριν ιδίων συμφερόντων». Δεν καταλαβαίνει ο ίδιος πως αγνοεί αφύσικα τη βασική αιτία για όλες τις κακοδαιμονίες που είναι η άγνοια και ο εγωισμός.
Την ίδια άγνοια επιδείχνει καθώς αναφέρεται στην ποίηση γράφοντας πως «η ποίηση, αν είναι ειλικρινής, μας προσκαλεί στη ζωή, μας καλεί να την χαρούμε με όλα της τα τρωτά, μας δίνει θάρρος να πιανόμαστε από κάπου όταν φουντώνει γύρω μας η μαυρίλα … αν είναι γνήσια, αν μιλά από τα μύχια του ποιητή, αν υμνεί τη ζωή με κέντρο τον άνθρωπο … δεν αντιγράφει … δεν επαναλαμβάνει στερεότυπα … είναι η aletheia (=αλήθεια!) ή η αποκάλυψη του Heidegger.
2. Άγνωστο και παράξενο γιατί ξαφνικά ο Ν. Σιώτης μας πετά την aletheia του Heidegger σάμπως και αυτό είναι πασίγνωστο.
Άγνωστο και παράξενο να γράφεις ένα κατεβατό περί ποίησης, ειλικρινούς, αληθινής, καλής, γνήσιας κλπ, που «μιλά από τα μύχια του ποιητή», όμως να μην προσφέρεις, όχι έστω ένα ποιηματάκι, ούτε καν μια γραμμή που να δείχνει τι εννοείς με όλες αυτές τις ορθές διατυπώσεις οι οποίες τώρα μένουν ως εντυπωσιακές μεγαλοστομίες.
Διότι στη συλλογή 2015 της Κοινωνίας των (δε)κάτων, διαβάζουμε σ. 42-
/ Στρόφιγγες μαύρες των ωκεανών / Το ψάρι σας είμαι / …
/ Σκοτάδι θέλω … / Εκεί θα λάμψει το προαιώνιο κύτταρό μου.
Αυτές οι γραμμές βλακωδέστατου σουρεαλισμού άραγε μας προσκαλούν στη ζωή, μας δίνουν θάρρος να πιανόμαστε από κάπου όταν φουντώνει γύρω μας η μαυρίλα; Διότι στη μαυρίλα θα λάμψει «Το προαιώνιο κύτταρό» μας!
3. Πάω στη Συλλογή του 2014, πάλι της Κοινωνίας των (δε)κάτων: σ.45-
Αν οι νεκροί δεν ανασταίνονταν / τίποτα στρογγυλό δεν θα υπήρχε.
Ναι ίσως η ανάσταση (κι επαναγέννηση;) σχηματίζει με τη ζωή και τον θάνατο έναν βασικό κύκλο για το ανθρώπινο φαινόμενο κι έτσι γίνεται η βάση για καθετί στρογγυλό. Μόνο που και το νοητικό άλμα είναι δύσκολο και η ρήση αυτή δεν πείθει ούτε για ανάσταση ούτε για τα στρογγυλά. Στη δε σ. 68 –
Μια μύγα με τρόμο / Με φόβο / Με δέος / Μια μύγα με το βλέμμα του χάους στα μάτια //
Φανταστείτε τώρα το βλέμμα να μην είναι στα μάτια αλλά στις φτέρνες! Και ακόμα την εξαιρετική όραση του στιχοπλόκου που διακρίνει «βλέμμα χάους» στα μάτια μιας μύγας!!!
Ήδη νωρίτερα (σ. 12) διαβάζουμε –
Η μητέρα είναι ένα ψυγείο / Ένα ψυγείο που ποτέ δεν θ’αδειάσει /
Απ’ τις δικές αυτές, ενδημικές // μόνο κατάδικες τροφές της /.
Δείχνουν αυτές οι γραμμές αγάπη και ευγνωμοσύνη για τη μητέρα, ή πρόκειται για ένα κακόγουστο εγκεφαλικό κατασκεύασμα;
Δεν λείπει βέβαια και η αποστροφή στην Ποίηση, σ. 93:
Για πείτε μου, καλοί μου ποιητές / πως επισκέπτεται η Ποίηση τον εκλεκτό της;
Μπορεί να ειρωνεύεται μα μπορεί και να νομίζει πως είναι εκλεκτός!
4. Εκτός από τον Γιάννη Ζήση, για τον οποίο έγραψα στο 130. Ποίηση: Γιάννης Ζήσης: Νοηματική-αισθητική ποίησης, δεν έχω διαβάσει κανέναν από τον ποιητικό κύκλο, ή έξω από αυτόν, που να λέει λίγα λόγια αλήθειας για τους μοντέρνους ποιηταράδες που τόσο λαχταρούν να συμπεριληφθούν στον εκλεκτό αυτό κύκλο και για τους ανθολόγους, επιμελητές και κριτικούς κάθε απόχρωσης που μόνο αρλούμπες κολακείας γράφουν ο ένας για τον άλλο.
Οι ανθολόγοι κλπ ή δεν ξέρουν πια σε τι συνίσταται η καλή, γνήσια, αληθινή ποίηση, ή κοροϊδεύουν τους πάντες και δεν τολμούν να πουν την αλήθεια. Στη σ. 72 διαβάζουμε πως οι ποιητές είναι αυτοί
Που φόρεσαν ανάποδα τη δόξα για να φαίνεται
Το χέρι τους γεμάτο σ’ άδειες τσέπες … //
Τώρα βαθιά στο χιλιοειπωμένο Ανείπωτο
Αν το θαύμα που ρίχνεις ανεβαίνει γδαρμένο …//
Αν κάτι ακούν / Είναι τα ίδια τα λόγια τους που επιστρέφουν /
Φοβισμένα από τον Κέρβερο της αιωνιότητας, τα λόγια αυτά//.
Φανταστείτε λοιπόν – ανάποδα φορεμένη δόξα, χιλιοειπωμένο Ανείπωτο, γδαρμένο θαύμα, Κέρβερο της αιωνιότητας. Η ασυναρτησία και προσποίηση κορυφώνονται φυσικά στην τελευταία γραμμή καθώς «αυτά τα λόγια» (τονίζονται μήπως και κάνουμε λάθος) επιστρέφουν φοβισμένα! Ποιος είναι αυτός ο Κέρβερος;
Από μια άλλη άποψη έχει δίκιο, φυσικά, αφού ακούν μόνο τα δικά τους λόγια.
