Φίλος μου δάνεισε το βιβλίο Η Σοφία του Ποιήματος του Δ. Κακαλίδη. Είχα δει πριν από πολύ καιρό μια αναφορά σε αυτό σα να επρόκειτο για πρωτοποριακή κριτική ποίησης.
Δεν έχει αξία ούτε για την επισήμανση πως είναι κάκιστο – τόσο στην επιλογή άθλιων κειμένων όσο και στα σχόλια του ΔΚ.
Υπάρχουν επιλογές από μερικούς γνωστούς παραποιητές (Αναγνωστάκης, Βαρβιτσιώτης, Βρεττάκος, Εγγονόπουλος, Καρέλλη, Μελισσάνθη, Ρίτσος κλπ.). Μα πάρα πολλοί ανήκουν στη γενικότερη αφάνεια.
Έγραψε και ο ίδιος στίχους που, όπως λέει ο Νίκος Γαλάτης (σ 451), “με αυτόματη γραφή του υπαγορεύονται από το υπερπέραν”. Πχ.
Ονειρεύομαι/ εκστασιάζομαι στο βατό./ Άβατος χρόνος,/
άπατος βυθός,/ σύλληψη νόησης,/ θύμηση τέρατος,/
ύψιστη μέθεξη,/ ύλη αγία.//
Προφανώς ο Ν. Γαλάτης δεν έχει δοκιμάσει ποτέ να γράψει “αυτόματη γραφή” (γήινη, του κόσμου μας, έστω), διότι αν είχε θα διαπίστωνε πως δεν υπάρχει τέτοιο φαινόμενο καθώς ο νους σταματά, κομπιάζει, αναρωτιέται, ψάχνει και βρίσκοντας κάτι, συνεχίζει…
Ο Τ. Αναγνώστου πάλι (σ 439) βρίσκει πως ο ΔΚ ενοράται τον “Άνθρωπο κι εξυμνεί τους των Ανθρώπων Λαούς” (σ 440):
Λαοί μου/ ταίρια, ινδάλματα/ γεννήματά μου στίφη,/
απόλυτά μου ερείσματα/ υπάρξεις για να υμνώ./
Χορεύετε και τραγουδώ/ άδετε κι εορτάζω/…
Παράνοια και ματαιοδοξία στους στίχους και σαχλότητα στα σχόλια.
Δύσκολα όμως ξεπερνά κανείς τα πομπώδη, νεφελώδη και γλιστερά σχόλια του ίδιου του ΔΚ όπως στις γραμμές του Γιάννη Πατίλη (εκδότη του Πλανόδιον) παρμένες από το “Ζεστό Μεσημέρι” (σ 352):
Μεσημέρια της Αττικής!/ Μεγάλα πιθάρια φως/ Άσπρα λιθάρια./
Μ’ αφήσατε με τα λίγα/ Με τα ελάχιστα./ Δεν υπάρχει φόβος/
Μονάχα αρμονία./ Η μπερδεμένη ζωή/ Λύθηκε./
Σε δυο απλές γραμμές./ Μια ζώνη λύθηκε./…
Και σχολιάζει ο ΔΚ: “Ο ποιητής, επιθεωρητής του φωτός, αγάπη και δύναμη. Σκοτάδι και φως ισόθεα. Στην ‘αρμονία η μπερδεμένη ζωή’ λύνεται. Στα ‘μεγάλα πιθάρια της αρχαίας παράδοσης’ οι παρακαταθήκες των σοφών βασιλείων φυλάγονται, αποταμιεύσεις της ουσίας των πολιτισμών, που ακόμα και λίγες, ελάχιστες από αυτές είναι ικανές με την παρουσία τους να καθιστούν ανύπαρκτο το φόβο. Είναι η θέληση του ποιητή να λύνεται η ζώνη των δύο γραμμών που περισφίγγουν τις εμπάθειες, οι οποίες πρέπει να διαλύονται.”
Άπατος βυθός μεγαλομανίας και ασχετοσύνης!
