Γιάννης Κ. Πρετεντέρης
Ομολογώ ότι με εξέπληξε ο θόρυβος και οι αντιδράσεις που ξεσηκώθηκαν από τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα ότι δέχεται το ρίσκο επέκτασης της κορωνοϊού από τον συγχρωτισμό και τον συνωστισμό των πολιτών σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας (Alpha, 9/2).
Το ρίσκο των άλλων, φυσικά.
Ο άνθρωπος δεν είπε τίποτα περισσότερο από ό,τι λέει (και κάνει…) συνήθως η Αριστερά.
Με το ρίσκο των άλλων έσυρε τη χώρα στα Δεκεμβριανά και τον Εμφύλιο. Με το ρίσκο των άλλων υποσχόταν να καταργήσει τα Μνημόνια «με έναν νόμο και ένα άρθρο». Με το ρίσκο των άλλων πήγε να μας βγάλει από το ευρώ.
Η διαφορά είναι πως (σε αντίθεση με τη δεκαετία του ’40…) η Αριστερά του 2015 είχε την ευγενή καλοσύνη να ρωτήσει τη γνώμη μας με εκλογές και δημοψήφισμα.
Αλλά η γνώμη φυσικά δεν αναιρεί το ρίσκο. Ετσι αναιρέθηκε η γνώμη.
Το ρίσκο των άλλων αποτελεί θεμελιώδη παράμετρο κάθε αριστερής επιλογής. Για τον απλούστατο λόγο ότι η Αριστερά θεωρεί πως τίποτα δεν υπέρκειται των στόχων της.
Αν χρειάζεται να αιματοκυλιστεί μια χώρα για να ανέβει η Αριστερά στην εξουσία, η εξουσία της Αριστεράς αξίζει το ρίσκο της αιματοχυσίας.
Πόσες φορές δεν το έχουμε δει στην παγκόσμια ιστορία;
Αν η απόρριψη του αντιπάλου οδηγεί σε αγριότητες τύπου Marfin ή Αγανακτισμένων, η απόρριψη αξίζει το ρίσκο της αγριότητας.
Αν η πολιτική επικράτηση περνάει μέσα από την οικονομική καταστροφή, η επικράτηση αξίζει το ρίσκο της καταστροφής.
Αν οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της κυβέρνησης υπάρχει κίνδυνος να εκτοξεύσουν τα κρούσματα του κορωνοϊού, η διαμαρτυρία αξίζει το ρίσκο της εξάπλωσης μιας πανδημίας…
Σε όλες τις περιπτώσεις, το παραταξιακό πρόταγμα προέχει οιασδήποτε άλλης έγνοιας, φροντίδας, αναφοράς ή κόστους. Αξίζει το ρίσκο.
Υπό αυτή την έννοια ο Τσίπρας ούτε είπε ούτε έκανε κάτι πρωτοφανές ή ασυνήθιστο στις σημερινές συνθήκες. Και για αυτό ήταν αμήχανη η ανασκευή του.
Είχε προηγηθεί το ΚΚΕ με τις καταλήψεις των σχολείων και τις εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο. Ακολούθησαν διάφοροι του ΣΥΡΙΖΑ με τις εκδηλώσεις για τον Γρηγορόπουλο. Και φυσικά ο Βαρουφάκης ως γενικός ανυπάκουος μαϊντανός.
Διότι αυτό που αισθάνεται συνολικά η Αριστερά είναι ότι τα περιοριστικά μέτρα για την πανδημία δεν είναι παρά μια υπερβολή, ένα κατασκεύασμα ή ένα πρόσχημα το οποίο αποβλέπει να περιορίσει τα δικαιώματά της και να φιμώσει τη φωνή της.
Ο Τσίπρας (αλλά και ο Κουτσούμπας και ο Βαρουφάκης) το είπαν περίπου καθαρά στη Βουλή. «Να μη νομοθετείτε για να μη διαδηλώνουμε» διότι «δεν γίνεται να νομοθετείτε και να μη διαμαρτυρόμαστε» (11/2).
Η νομοθέτηση και η διακυβέρνηση έχουν ως προϋπόθεση τη διαμαρτυρία!
Στην ουσία πρόκειται για μια δυστοπική αντίληψη, η οποία παραπέμπει στο πρόσφατο προηγούμενο των «ψεκασμένων» και η οποία (για να είμαστε δίκαιοι) δεν κυκλοφορεί μόνο στην Ελλάδα.
Σε πολλές δημοκρατικές χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Ολλανδία, Ιταλία κ.λπ.) οι αναγκαίοι υγειονομικοί περιορισμοί εκλαμβάνονται από διάφορες ανορθολογικές μειοψηφίες ως σχέδιο εγκλωβισμού τους.
Από εκεί και πέρα φυσικά ο καθένας καλείται να επιλέξει ποια λογική θα ακολουθήσει.
Μια λογική που θα ελαχιστοποιεί το ρίσκο των πολλών; Ή μια λογική που θα τζογάρει με το ρίσκο των άλλων;
Περιττό να σημειώσω πως η κάθε επιλογή έχει και τις συνέπειές της.
Οι εχθροί
Ο Μητσοτάκης κάνει την πατάτα με τον συνωστισμό στην Ικαρία.
Δεν πρόλαβαν να περάσουν 48 ώρες και ο Τσίπρας εμφανίζεται αυτοβούλως στην τηλεόραση του Alpha να πλειοδοτήσει στην πατάτα του Μητσοτάκη εκστομίζοντας την απίστευτη ατάκα ότι «βεβαίως δέχομαι» το ρίσκο του κορωνοϊού στις διαδηλώσεις.
Και πριν κλείσει άλλο ένα 24ωρο ο Ερντογάν πλειοδοτεί του Τσίπρα με μια απρόκλητη και ακατανόητη προσωπική επίθεση στον Μητσοτάκη.
Ειλικρινά δεν ξέρω ποιες είναι οι προσωπικές σχέσεις του Μητσοτάκη με τον Ερντογάν και τον Τσίπρα.
Αλλά αν έχεις τέτοιους εχθρούς, τι να τους κάνεις άραγε τους φίλους;
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
– – –
Όλα τα σχόλια των αναγνωστών είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον δεν χρησιμοποιούν προσβλητικούς ή υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Επίσης σχόλια στα οποία έχει επιλεγεί η “Υποβολή ως Ανώνυμος/η – Unknown” δεν θα δημοσιεύονται. Μπορείτε να επιλέξετε να υποβάλετε ένα σχόλιο είτε με το προφίλ σας στο Google (1η επιλογή), είτε το όνομά σας ή κάποιο ψευδώνυμο (2η επιλογή: “Όνομα/URL“), συμπληρώνοντας μόνο το πεδίο “Όνομα” (όνομα ή ψευδώνυμο της αρεσκείας σας). Όλα τα σχόλια πριν τη δημοσίευσή τους πρέπει να εγκριθούν από τον Διαχειριστή (comment moderation), γι αυτό πιθανόν να υπάρξει μια μικρή καθυστέρηση.
