Τασούλα Καραϊσκάκη
Αγνωστο πόσο θα κρατήσει το «ράβε» από τη διοίκηση του ΑΠΘ και το «ξήλωνε» από τους τραμπούκους της βιβλιοθήκης στο ισόγειο του Βιολογικού. Το πιθανότερο είναι ότι το πρώτο «ξήλωμα» με αποσβολωτικό μένος, τα ξημερώματα του Σαββάτου, όσων είχαν οικοδομηθεί παρουσία διμοιριών των ΜΑΤ, δεν θα είναι και το τελευταίο, αν δεν βρεθεί τρόπος, φοιτητές και διδακτικό προσωπικό να μην «ενοχλούνται» από τους ελέγχους στις εισόδους και την παρουσία της αστυνομίας εντός του Ιδρύματος. Η παρουσία αστυνομικών δυνάμεων στο ΑΠΘ προκειμένου αυτό να κατασκευάσει υποδομές αποτελεί έναν παράδοξο μονόδρομο, άμεση συνέπεια της πιο τρανταχτής από τις ανωμαλίες που η κοινωνία αποδέχθηκε ως καθημερινότητα. Της βίας εντός των ΑΕΙ, που θαμπώνει δεκαετίες τώρα ένα μέρος από την κοπιωδώς αποκτημένη λάμψη των ιδρυμάτων. «Σκατά στη γνώση» έλεγε τοίχος σχολής, πλημμυρισμένης στα μπάζα και τα σκουπίδια. Οι θερμοκέφαλοι μπαχαλάκηδες που στρογγυλοκάθισαν 34 χρόνια στο υπογάστριο του Βιολογικού και όταν τους πήραν το παράνομο «στέκι» κατέστρεψαν συθέμελα τη νεόδμητη δημόσια περιουσία αποτελούν για πολλούς μια λιγότερο ανορθόδοξη παρουσία από εκείνη της αστυνομίας. Μια στρέβλωση που ξεκίνησε από τότε που τα νεανικά κέντρα παραγωγής ιδεών έγιναν κέντρα παραγωγής καταλήψεων, βανδαλισμών, αποκλεισμού διευθυντικών γραφείων, από τότε που οι παλιοί ειρηνικοί τρόποι συμμετοχής στην πολιτική έδωσαν τη θέση τους στη βαριοπούλα, το σπάσιμο μπερδεύτηκε με την αμφισβήτηση και έγινε ρουτίνα. Για δεκαετίες η βία, κρίσιμος παίχτης σε δύσκολες παρτίδες, αφέθηκε να γίνει το αναμενόμενο συστατικό της ζωής και η επιθετικότητα και η αδικοπραξία «κανονικές» συμπεριφορές.
Ο έλεγχος αποτρέπει τις ακραίες καταστάσεις, αλλά δεν αρκεί. Τα μεγάλα προβλήματα χρειάζονται μεγάλες απαντήσεις. Η βία έχει «ρίζες» βαθιές στον χρόνο. Η σωτηρία δεν πέφτει σαν κεραυνός, η πορεία μιας κοινωνίας σε μια οδό απόρριψης βολικών παθογενειών χαράσσεται σταδιακά, μέσα σε ένα πλαίσιο σχετικής σταθερότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης, οργάνωσης, συνοχής, πάνω από την καχυποψία, τον φόβο, το κενό. Εως τότε ας δώσουμε χώρο στην κοινή λογική αποδεχόμενοι ότι ο βανδαλισμός είναι μια πράξη αφόρητου αυταρχισμού, η καταστροφή της κοινής περιουσίας μια πράξη βαθιά αντιδημοκρατική. Κοινότοπο; Οσο κοινότοπη είναι η αποδοχή της βίας, ενός κακού που δεν σκανδαλίζει, αντιμετωπίζεται όπως τα σκουπίδια στα ρείθρα…
Πηγή: Καθημερινή
