Γιάννης Πρετεντέρης
Η επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον, όπως κι αν την αξιολογήσει ο καθένας, ανέδειξε ένα προσφιλές δόγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής – για να το εκθέσει…
Το δόγμα αυτό στηρίζεται στην αντίληψη ότι η χώρα είναι ένας καρπαζοεισπράκτορας, ο οποίος εκχωρεί οικειοθελώς την κυριαρχία του στους ξένους.
Κατά προτίμηση στους Αμερικανούς που είναι και οι χειρότεροι.
Η κατάπτυστη καρπαζοείσπραξη αντιμετωπίζεται με μια αξιόπιστη μέθοδο: την κουτοπονηριά. Είναι τρόπον τινά η αριστερή εξιλέωση ενός δεξιού αμαρτήματος.
Παραμένουμε δηλαδή καρπαζοεισπράκτορες αλλά ξεγελάμε εκείνους που μας καρπαζώνουν. Πώς το καταφέρνουμε; Επειδή οι επικυρίαρχοι δεν είναι Έλληνες, άρα είναι κορόιδα.
Παλαιότερα θα καταργούσαμε το Μνημόνιο «με έναν νόμο και ένα άρθρο» και θα φτιάχναμε ένα Μνημόνιο της αρεσκείας μας που δεν θα ήταν Μνημόνιο.
Έτσι και θα είχαμε Μνημόνιο (όπως ήθελαν οι δανειστές) και δεν θα είχαμε (όπως ήθελαν ο Βαρουφάκης και η παρέα στο καφενείο).
Στην τρέχουσα κουβέντα, για παράδειγμα, είμαστε με την ειρήνη, είμαστε και με την Ουκρανία. Είμαστε βεβαίως και με τους «καλούς Ρώσους», παρ’ όλο που κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι. Συνεπώς δεν πρέπει να στέλνουμε όπλα στην Ουκρανία μήπως θυμώσουν οι «καλοί Ρώσοι». Υποθέτω πως μάλλον τον Πούτιν εννοούν «καλό Ρώσο».
Έτσι καταφέρνουμε και τους Δυτικούς να ξεγελάμε (που νομίζουν ότι βοηθάμε την Ουκρανία) αλλά και τους Ρώσους (που νομίζουν ότι δεν βοηθάμε την Ουκρανία).
Το δόγμα της κουτοπονηριάς στηρίζεται σε μια παραδοχή που θεωρείται τομή στη διεθνή πολιτική. Ότι μπορούμε να είμαστε σύμμαχοι, αρκεί να μην είμαστε δεδομένοι, ούτε προβλέψιμοι (Γ. Κατρούγκαλος κ.ά.).
Θα είμαστε δηλαδή οι μόνοι σύμμαχοι που κάθε φορά οι άλλοι σύμμαχοι θα μας παίζουν στο Τζόκερ. «Με ποιον είναι ο σύμμαχος σήμερα; Με εμάς ή με τους άλλους;».
Από το δόγμα της κουτοπονηριάς εξαιρούνται βεβαίως οι άλλοι σύμμαχοι, οι οποίοι δεδομένα και προβλέψιμα, με βροχή ή με ήλιο, οφείλουν να είναι εναντίον της Τουρκίας.
Διαφορετικά τι σόι σύμμαχοι θα ήταν;
Στον αντίποδα της κουτοπονηριάς κινήθηκε ο Μητσοτάκης στις ΗΠΑ.
Εντάξει, η παρομοίωση της Μαριούπολης με το Μεσολόγγι ήταν λίγο τραβηγμένη (Γ. Μαργαρίτης, «ΤΑ ΝΕΑ», 20/5). Από πουθενά δεν προκύπτει ότι οι Σουλιώτες ήταν παρακρατικοί ναζί, άσε που ο Ραζηκότσικας μάλλον ψήφιζε ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Πολυτεχνείο – το έχει επιβεβαιώσει και η Ζαχάροβα…
Ο Μητσοτάκης όμως διέψευσε τις δύο βασικές παραδοχές του δόγματος.
Πρώτον, δεν είμαστε καρπαζοεισπράκτορες. Αντιθέτως, είμαστε εταίροι, σύμμαχοι, ενδεχομένως φίλοι. Πολλοί από εμάς άλλωστε έχουν την καλύτερη γνώμη για την αμερικανική δημοκρατία και αισθάνονται αδιαπραγμάτευτο μέρος του δυτικού κόσμου.
Δεύτερον, οι κουτοπονηριές δεν πουλάνε. Είναι καλύτερο να εκθέτεις ευθέως, ψύχραιμα και λογικά τις απόψεις σου, να διαφωνείς ή να συμφωνείς, παρά να ψάχνεις συνεχώς για κορόιδα.
Φυσικά το κλίμα μπορεί να φάνηκε πανηγυρικό αλλά δεν είναι όλα ρόδινα. Κι όχι μόνο επειδή αντέδρασαν ο Σκουρλέτης, ο Αντώναρος κι ο Χάρης Τσιόκας.
Αλλά επειδή επιστρέφοντας ο Μητσοτάκης στην Αθήνα με «άδεια χέρια» αλλά και με «καινούργια ψώνια 3,5 δισ.» (!) στα άδεια χέρια («Εφ. Συν», 19/5) είχε να αντιμετωπίσει μια μομφή. Ότι δεν είπε λέξη στο Κογκρέσο για τις επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο.
Λάθος του. Άσε που ούτε για το έπος του Γουέμπλεϊ είπε κάτι.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
