Κωστής Φαφούτης
Τον Ιανουάριο του 2007 στην τριτοβάθμια εκπαίδευση επικρατούσε μεγάλη αναταραχή. Πάνω από 300 σχολές τελούσαν υπό κατάληψη από φοιτητές, που αντιδρούσαν στις προβλέψεις του νόμου-πλαισίου της αείμνηστης Μαριέττας Γιαννάκου, ενώ σε απεργιακές κινητοποιήσεις είχε κατέλθει και η ΠΟΣΔΕΠ.
Στις 28 Ιανουαρίου εκείνης της χρονιάς, η «Κ» φιλοξενούσε συνέντευξη του καθηγητή του ΕΜΠ και αντιπροέδρου τότε της ΠΟΣΔΕΠ, Νικολάου Σταυρακάκη, ο οποίος διαφωνούσε με τις επιλογές της ηγεσίας των συναδέλφων του. Ο καθηγητής χαρακτήριζε «δραματική» την κατάσταση και σημείωνε: «Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος οφείλω να ζητήσω συγγνώμη από τους φοιτητές και τις οικογένειές τους. Στους πρωτοετείς θα πρέπει να συστήσω υπομονή και να τους διαβεβαιώσω ότι το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο έχει να τους προσφέρει πολλά».
Την ίδια ημέρα η «Κ» δημοσίευε τα αποτελέσματα έρευνας κοινής γνώμης, σύμφωνα με τα οποία: το 53% πίστευε ότι όταν γίνονται καταλήψεις στα ΑΕΙ η αστυνομία πρέπει να παρεμβαίνει κατόπιν αδείας των πανεπιστημιακών αρχών, το 21% ήταν υπέρ της επέμβασης χωρίς καμία άδεια, ενώ ένα άλλο 21% απέρριπτε την αστυνομική παρέμβαση. Επιπλέον, σχεδόν όλοι (ποσοστό 99%) απέρριπταν την πρακτική των καταστροφών ως μορφή διαμαρτυρίας ή διεκδίκησης.
Δεκαπέντε και πλέον χρόνια αργότερα και αφού μεσολάβησαν δύο μεγάλες παρεμβάσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η μεταρρύθμιση Διαμαντοπούλου που ψηφίστηκε από 255 βουλευτές και η αντι-μεταρρύθμιση Γαβρόγλου, που εξασφάλισε την ψήφο των βουλευτών μόνο του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, φαίνεται ότι βρισκόμαστε ξανά στο ίδιο σημείο.
Ασχολούμαστε εκ νέου με το αν είναι αναγκαία η παρουσία της αστυνομίας στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, μια συζήτηση που σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον παρωχημένη.
Όλοι θα έπρεπε να συμφωνούμε ότι οι νόμοι στα πανεπιστήμια πρέπει να ισχύουν όπως στην υπόλοιπη επικράτεια της χώρας. Ουδείς θέλει αστυνομοκρατούμενα πανεπιστήμια. Όλοι όμως επιθυμούν να είναι ασφαλή, καθαρά, ανοιχτά στη διατύπωση κάθε άποψης – και όχι μόνο αυτής που αρέσει στις θορυβώδεις μειοψηφίες.
Το πρόβλημα της φύλαξης και της ανομίας στα ΑΕΙ είναι σοβαρό, αλλά δεν είναι το μόνο φλέγον. Σοβαρότερα είναι τα διαρθρωτικά προβλήματα που παρουσιάζουν, καθώς ο κανόνας είναι ότι πρόκειται για εσωστρεφή ιδρύματα, που δεν είναι φιλικά προς τους φοιτητές που θέλουν να διακριθούν, αρνούνται να επικοινωνήσουν με την αγορά, αποστρέφονται την καινοτομία. Ζητούμενο είναι να μη χαθεί άλλη μία ευκαιρία και να μη βρεθούμε ξανά σε λίγα χρόνια να συζητάμε τα ίδια πράγματα.
Πηγή: Καθημερινή
