Μάνος Βουλαρίνος
Έχουν το «ηθικό πλεονέκτημα» το οποίο στο μυαλό τους καθαγιάζει κάθε ελεεινότητα.
Προχτές, την ημέρα της κηδείας του Μανώλη Γλέζου, ο σύντροφος Μπαλαούρας είχε την πολύ καλή ιδέα να δημοσιοποιήσει μια φωτογραφία του με φόντο τον εκλιπόντα στο κρεβάτι του νοσοκομείου όπου νοσηλευόταν. Αυτή η περιγραφή αδικεί τη φωτογραφία καθώς κάποιος που έχει την τύχη να μην την έχει δει μπορεί να φανταστεί δύο ανθρωπους να κοιτούν στον φακό και απλώς ο ένας να είναι στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Στην πραγματικότητα η φωτογραφία είναι εντελώς ακραία, καθώς ο Γλέζος βρισκεται σε δεύτερο πλάνο, ξαπλωμένος (ίσως και να κοιμάται), σε φανερά κακή κατάσταση και σε πρώτο πλάνο ο σύντροφος Μπαλαούρας χαμογελαστός (ναι, καλά διαβάσατε, χαμογελαστός) σαν τουρίστας που ποζάρει με φόντο τον πύργο της Πίζας (δεν χρειάζεται νομίζω να εξηγήσω γιατί δεν βάζω τη φωτογραφία αλλά αν δεν σας αρκεί η περιγραφή μου φαντάζομαι θα υπάρχει κάπου στο διαδίκτυο).
Η φωτογραφία συνόδευε ένα κείμενο με τίτλο «Κομαντάντε Μανώλης Γλέζος» στο οποίο ο σύντροφος Μπαλαούρας έκανε ό,τι κάνουν συνήθως οι συμπολίτες που γυρεύουν να πάρουν κάτι από τη λάμψη νεκρών γράφοντας τάχα προς τιμήν τους: μιλάει για τον εαυτό του.
Όπως καταλαβαίνετε ή (πιο πιθανό αυτό) ξέρετε, η επίθεση που δέχτηκε μετά τη δημοσίευση της φωτογραφίας ήταν άνευ προηγουμένου, ήταν και από δεξιά ήταν και από αριστερά ήταν και από κέντρο και φοβάμαι πως ήταν και ιδιαιτέρως άδικη. Όχι επειδή δεν ήταν ανατριχιαστικό αυτό που έκανε, όχι επειδη δεν ήταν σοκαριστική η φωτογραφία που ανέβασε (και κυρίως το χαμόγελο του σε αυτήν), αλλά επειδή ο σύντροφος Μπαλαούρας δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να ακολουθήσει την πιο παλιά παράδοση της αριστεράς: την εκμετάλλευση νεκρών.
Από τον ταριχευμένο Λένιν μέχρι την εμμονική αναφορά σε κάθε πεθαμένο σύντροφο (είτε αυτός άφησε την τελευταία του πνοή αγωνιζόμενος είτε όχι) η αριστερά είναι ένα ατελείωτο προσκλητήριο νεκρών μέσα από τους οποίους προσπαθούν να αποκτήσουν αξία οι ζωντανοί.
Αν νομίζετε ότι υπερβάλλω κάντε ένα μικρό τεστ. Αρχίστε να διαβάζετε κείμενα αριστερών συμπολιτών (όσο αντέχετε) και αρχίστε να σημειώνετε κάθε φορά που πέφτετε πάνω σε μια αναφορά σε κάποιον νεκρό ή στον θάνατο γενικότερα. Και για να το κάνετε ακόμα πιο ενδιαφέρον αρχίστε να σημειώνετε τις φορές που η αναφορά σε έναν νεκρό (ή τον θάνατο γενικότερα) αρκεί για να «αποδείξει» το ορθό των απόψεων του κειμενογράφου. Μετά σκεφτείτε πόσες φορές έχετε διαβάσει τα ονομάτα Γκεβάρα, Βελουχιώτης, Λαμπράκης σε κείμενα που δεν έχουν να κάνουν ούτε με τη Λατινική Αμερική, ούτε με την γερμανική κατοχή, ούτε με την Ελλάδα της δεκαετίας του ‘60. Σκεφτείτε πόσες φορές το αντεπιχείρημα ενός αριστερού συμπολίτη σε μια πρόταση είναι το «έχει χυθεί αίμα» (λες και υπάρχει κάτι, καλό ή κακό, για το οποίο να μην έχει χυθεί αίμα). Σκεφτείτε πόσες φορές οι αριστεροί αντί για επιχείρημα χρησιμοποιούν ρήσεις «σπουδαίων νεκρών».
Όσο περισσότερο σκέφτεστε τόσο περισσότερο θα καταλαβαίνετε ότι αυτό είναι κάτι που κάνει ασταμάτητα η αριστερά: χρησιμοποιεί τους νεκρούς για να χαρίσει αίγλη στους ζωντανούς (με δεδομένο ότι η αριστερά είναι πιο πολύ θρησκεία παρά ιδεολογία αυτό είναι απολύτως λογικό, το ίδιο κάνουν και οι χριστιανοί με τους αγίους τους και γενικά κάθε ομάδα που επιδίδεται στη λατρεία προσώπων). Και ο καημένος ο σύντροφος Μπαλαούρας δεν έκανε τίποτα διαφορετικό: χρησιμοποίησε την αίγλη του πεθαμένου Γλέζου μπας και αποκτήσει λίγη ο ίδιος. Απλώς το έκανε κάπως πιο άτσαλα και άκομψα απ’ όσο συνήθως το κάνουν οι τυμβωρύχοι σύντροφοί του.
Με λίγα λόγια, με τη δημοσιοποίηση αυτής της φωτογραφίας ο Μάκης ο Μπαλαούρας απέδειξε πως είναι πραγματικός αριστερός και κακώς ζήτησε συγγνώμη για κάτι που μόνο ένας πραγματικός αριστερός θα μπορούσε να κάνει. Και μπράβο του.
Υ.Γ. Αν αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν οι αριστεροί να χοροπηδούν από ακρότητα σε ακρότητα η απάντηση είναι απλή: έχουν το «ηθικό πλεονέκτημα» το οποίο στο μυαλό τους καθαγιάζει κάθε ελεεινότητα: αφού «παλεύουν» «για τον λαό» ή «για το κοινό καλό» οι χυδαιότητές τους είναι δικαιολογημένες. Έχουν βρει έναν σκοπό να επικαλούνται προκειμένου τα μέσα τους να είναι πάντα αγιασμένα. Είναι κάτι που συμβαίνει με σχεδόν όλους τους θρήσκους που «υπηρετούν έναν ανώτερο σκοπό».
Πηγή: Athens Voice
