Ξένια Κουναλάκη
Όλη η Ευρώπη τελεί σε βαθιά πολιτική κρίση ως απόρροια του πολέμου στην Ουκρανία. Οι τρεις μεγαλύτερες χώρες, Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία, διοικούνται από αντιδημοφιλείς κυβερνήσεις, που εξαρτώνται είτε από τη στήριξη εταίρων είτε από την ανοχή της αντιπολίτευσης. Υπό αυτό το πρίσμα είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς θα επιτευχθεί άμεσα συμφωνία για ένα κοινό ευρωπαϊκό σχέδιο δράσης με στόχο την απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο, χωρίς οι μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες να υπολογίσουν το πολιτικό κόστος στο εσωτερικό τους. Στη Γερμανία οι κυβερνώντες Σοσιαλδημοκράτες (SPD) προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι έχουν αλλάξει την Ostpolitik (πολιτική προσέγγισης με την Ανατολική Ευρώπη) τους και πως η εποχή του κατευνασμού της Ρωσίας ανήκει στο παρελθόν. Όμως η αποστολή βαρέων όπλων στην Ουκρανία καθυστερεί, Γερμανοί αξιωματούχοι «γκριζάρουν» με αμφιλεγόμενες δηλώσεις τους τη διακήρυξη του καγκελαρίου Όλαφ Σολτς περί Zeitwende (σημείο καμπής) και το SPD διολισθαίνει κάτω από το 20% στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, τερματίζοντας πίσω από Χριστιανοδημοκράτες και Πρασίνους.
Στη Γαλλία ο Εμανουέλ Μακρόν επανεξελέγη μεν πρόεδρος, δεν διαθέτει όμως την πλειοψηφία στη Βουλή. Χωρίς τη σύμπραξη άλλων κομμάτων, η πρωθυπουργός του Ελιζαμπέτ Μπορν είναι υποχρεωμένη να χειρίζεται κάθε νομοσχέδιο σαν μια ξεχωριστή αποστολή, ελπίζοντας στην εκάστοτε στήριξη ή αποχή της αντιπολίτευσης. Οι πολιτικές συγκράτησης του πληθωρισμού και της ακρίβειας έχουν εξαντλήσει τα όριά τους και το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» έχει δημιουργήσει ένα υπόστρωμα δυσαρέσκειας, που θα μπορούσε εύκολα να αναβιώσει.
Στην Ιταλία ο πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι βρίσκεται αντιμέτωπος με τις απειλές του Κινήματος των Πέντε Αστέρων ότι θα αποχωρήσει από τον κυβερνητικό συνασπισμό αν δεν εκπληρωθούν τα φιλολαϊκά αιτήματά του. Κατά τον Ντράγκι οι διεκδικήσεις αυτές θα μπορούσαν να επιβαρύνουν περαιτέρω τη δοκιμαζόμενη ιταλική οικονομία, που αυτή τη στιγμή αποτελεί τον μεγάλο ασθενή της Ευρωζώνης, ενώ ο ηγέτης του Κινήματος, Τζουζέπε Κόντε, τάσσεται κατά της διόγκωσης των αμυντικών δαπανών. Χθες ο Κόντε είχε συνάντηση με τον Ντράγκι για την αποκλιμάκωση της έντασης, αλλά η ομηρία του Ιταλού πρωθυπουργού παραμένει.
Η τρέχουσα είναι μια κρίση η οποία μπορεί να αποδειχθεί πολύ δυσκολότερη από εκείνη της Ευρωζώνης πριν από δέκα χρόνια. Μόνο που αυτή τη φορά η Αγκελα Μέρκελ γράφει την αυτοβιογραφία της και ο Μάριο Ντράγκι παίζει στα ζάρια την υστεροφημία του όσο μένει πρωθυπουργός της Ιταλίας. Δύσκολα μπορεί εξάλλου να φανταστεί κανείς την επικεφαλής της ΕΚΤ Κριστίν Λαγκάρντ να τον τσιτάρει: «Whatever it takes» (Ο,τι χρειαστεί).
Πηγή: Καθημερινή
