Τάκης Θεοδωρόπουλος
Οταν, τον Δεκέμβριο του 2008, τα «παιδιά» κατήργησαν τη δημοκρατία και ρεζίλεψαν τον κρατικό μηχανισμό, η φυλή των προοδευτικών θεώρησε πως βρήκε τους Απάτσι της. Επιτέλους, κάποιοι είχαν εξεγερθεί, κάποιοι είχαν την ειλικρίνεια και το θάρρος να κάψουν την έρμη και απροστάτευτη Αθήνα, που τόσο μας καταπίεζε αλλά δεν τολμούσαμε να αντιδράσουμε. Ηταν οι γονείς τους και τα παιδιά είχαν δίκιο. Ηταν η γενιά των «600» ευρώ που της «έκλεβαν τα όνειρά της», όπως αποφαίνονταν οι περισπούδαστοι αναλυτές. Εχει σημασία ότι τότε η κυβέρνηση ήταν κεντροδεξιά με επικεφαλής τον Κώστα Καραμανλή και υπουργό Εσωτερικών τον Προκόπη Παυλόπουλο; Αυτοί κατέβαλαν το τίμημα της αδράνειάς τους, κυρίως δε της δειλίας τους. Ο μεν έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο δε εξακολουθεί να κεφαλαιοποιεί τη σιωπή του στον κομματικό μηχανισμό της Ν.Δ. Ομως, το 2008 δεν έχει μόνο πολιτικό αντίκρισμα. Μπορεί να ευθύνεται η Δεξιά, μπορεί να το εκμεταλλεύθηκε η Αριστερά, όμως τα παιδιά ξεφεύγουν από τους διαχωρισμούς Δεξιάς και Αριστεράς. Ο μπαμπάς και η μαμά μαζί με τον δάσκαλο δεν έχουν πολιτικό πρόσημο. Αυτοί συμμετέχουν με αυξημένη ευθύνη στη «διάπλαση των παίδων» – ήμουν συνδρομητής στο περιοδικό.
Το 2008 το εξορκίσαμε με πολιτικά προσωπεία. Μας έπεφτε βαριά η παραδοχή ότι όσα συνέβησαν τότε δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα της αποσάθρωσης της οικογένειας. Δεν αναφέρομαι σε διαζύγια, καβγάδες και λοιπά φυσιολογικά. Αναφέρομαι στο γεγονός ότι η οικογένεια λειτουργεί με βάση την αρχή ότι το παιδί έχει πάντα δίκιο. Η δική του συμπεριφορά σε απελευθερώνει από το βάρος της δικής σου ευθύνης. Αυτό μπορεί να βρίσει και να τουλουμιάσει στο ξύλο τον συμμαθητή του, ενώ εσύ δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο με τον συνάδελφό σου, παρότι πολύ θα το ήθελες. Του πρέπει κατανόηση και, προς Θεού, όχι τιμωρία. Το παιδί εκφράζει αυτό που όλοι αισθανόμαστε και δεν τολμούμε να το εκφράσουμε. Πόσοι τιμωρήθηκαν για τις καταστροφές του 2008; Σε τι διαφέρει ο τραμπούκος που θέλει να κάψει τον «μπάτσο» από την αγέλη που κακοποίησε τον συμμαθητή της στον Βύρωνα;
Η διάπλαση των παίδων είναι ένα από τα θεμελιώδη προβλήματα της κοινωνικής μας συγκρότησης. Ο μπαμπάς και η μαμά μαζί με τον δασκαλάκο, που φοβάται την αξιολόγηση, αναπαράγουν τη δική τους εγωπάθεια. Και μετά διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους όταν «τα παλιόπαιδα τα ατίθασα» –που έλεγε και ο Τσιφόρος– κάνουν τα αίσχη τους. «Σχολική βία» είπατε; Ελάτε τώρα. Κοινωνική βία είναι και έτσι μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε. Αν θέλουμε να την αντιμετωπίσουμε, κάτι για το οποίο δεν είμαι διόλου βέβαιος.
Πηγή: Καθημερινή
