Τάκης Θεοδωρόπουλος
Πέντε χρόνια πριν, τέτοιες μέρες η χώρα είχε μπει στη φυγόκεντρη τροχιά της. Πολλοί το υποψιάζονταν, ακόμη περισσότεροι το φοβούνταν και μερικοί το σχεδίαζαν. Στις 27 Ιανουαρίου είχε σχηματιστεί η πρώτη κυβέρνηση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, δύο σχηματισμοί που υποτίθεται πως δεν είχαν ιδεολογική επαφή, τους ένωνε όμως ο αντιευρωπαϊσμός και η δίψα για εξουσία. Το πείραμα, όπως το αποκάλεσε ο κ. Δραγασάκης, είχε αρχίσει. Ο υπουργός Οικονομικών προφήτευε τη διάλυση του ευρώ, του οποίου την αρχιτεκτονική δεν ενέκρινε η πλουμιστή του διάνοια, και ένας άλλος σοφός, ονόματι Λαπαβίτσας, απαιτούσε την επιστροφή στη δραχμή από την επομένη κιόλας. Αντιπροσωπείες υψηλοτάτου επιπέδου επισκέπτονταν Μόσχα και Πεκίνο, άντε και Καράκας, προσβλέποντας στη βοήθεια που θα στερούσε στη χώρα η αποκοπή της από την υπόλοιπη Ευρώπη. Και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης οργάνωνε την κατάληψη του Νομισματοκοπείου επαναστατικώ δικαίω. Ευτυχώς, είναι Ελληνας αριστερός και δεν έχει ούτε την ευφυΐα ούτε τη μεθοδικότητα του κ. Καθηγητή στο «Casa de Papel». Το αποτέλεσμα ήταν να κλείσουν οι τράπεζες, ο Μπαλτάς να προτείνει στους νεολαίους του να προσφέρουν μπουκαλάκια νερό στους υπερηλίκους που ταπεινώνονταν στις ουρές για τα 40 ευρώ και οι μικροεπιχειρηματίες –η περίφημη μεσαία τάξη– να ψάχνουν μετρητά για να αγοράσουν εμπόρευμα. Το δημοψήφισμα είπε «Οχι» στην Ευρώπη, όμως ο Τσίπρας, μετά 17 ώρες εντατικό μάθημα, πρόσθεσε ένα ακόμη όχι στο όχι, δύο αρνήσεις κάνουν μια κατάφαση και το όχι έγινε «Ναι».
Ας θυμίσω ότι το 2015 ήταν η τρίτη φορά στην Ιστορία που κινδύνευσε η σχέση του σύγχρονου ελληνικού κράτους με τη Δυτική Ευρώπη. Η πρώτη ήταν στον Κριμαϊκό Πόλεμο, το 1853, όταν ο Οθων πίστεψε αφελώς ότι η Ρωσία θα τον βοηθούσε να απελευθερώσει τους ελληνικούς πληθυσμούς που ζούσαν στην οθωμανική επικράτεια. Ακολούθησε ο αποκλεισμός του Πειραιά. Η δεύτερη ήταν το 1946, όταν το ΚΚΕ αποπειράθηκε να υποτάξει τη χώρα στον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό. Ας μην ξεχνάμε ότι οι συνταγματάρχες δεν αμφισβήτησαν τη σχέση μας με την Ευρώπη. Ισχυρίζονταν, αντιθέτως, πως έκαναν το άθλιο πραξικόπημά τους για να τη σώσουν από την κομμουνιστική απειλή. Σήμερα η Ελλάδα κοιτάζει με τρυφερότητα το αεροπλανοφόρο «Σαρλ ντε Γκωλ» που πλέει στην Ανατολική Μεσόγειο –«σκέπασέ τον μη μας κρυώσει» κατά το ανέκδοτο–, περιμένει την επόμενη καταδίκη της πολιτικής Ερντογάν και προσδοκά βοήθεια για το μεταναστευτικό. Με δυο λόγια, συμπεριφέρεται σαν μια αμιγώς ευρωπαϊκή χώρα, η οποία έχει συνειδητοποιήσει τη δύναμη, αλλά και την αδυναμία του οργανισμού στον οποίο ανήκει. Κανείς δεν μιλάει για δραχμή. Είναι το κέρδος της πενταετίας, όσο κι αν το κόστος της μας στοιχειώνει ακόμη.
Πηγή: Καθημερινή
