Σάκης Μουμτζής
Ο Άδωνις Γεωργιάδης, κατ΄επανάληψη, έχει κάνει δημόσια την αυτοκριτική του για τις πρότερες θέσεις του για τους Εβραίους. Και κατ΄επανάληψη έχει ζητήσει συγγνώμη από την Ισραηλιτική Κοινότητα.
Τον Ιανουάριο του 2017 είπε πως «στο παρελθόν είχα συνυπάρξει και ανεχτεί τις απόψεις ανθρώπων που έδειξαν ασέβεια στους Εβραίους συμπατριώτες μου και γι΄αυτό οφείλω να ζητήσω συγγνώμη από την εβραϊκή κοινότητα». Και συνεχίζει ο Άδωνις «ακόμα περισσότερο λυπάμαι που υποστήριξα και προώθησα το υβριστικό για τους Εβραίους βιβλίο του Κώστα Πλεύρη».
Πριν από λίγες ημέρες, με αφορμή την επίσκεψη του στο Άουσβιτς έκανε ένα, παρομοίου περιεχομένου, σχόλιο στην σελίδα του στο Facebook.
Είναι μια έντιμη συμπεριφορά ενός πολιτικού που αναγνωρίζει δημόσια το λάθος του. Είναι μια συμπεριφορά που σπανίζει στο χώρο της πολιτικής.
Φυσικά, τα πληρωμένα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ ξεσπάθωσαν εναντίον του Αδώνιδος στο διαδίκτυο. Το θράσος αυτών των ανθρώπων ξεπερνά κάθε όριο. Αυτοί που φόρεσαν την παλαιστινιακή μαντήλα, αυτοί που στηρίζουν ακόμα την Χαμάς, αυτοί που συμπορεύτηκαν με τον αραβικό αντισημιτισμό, τολμούν και κουνούν το δάχτυλο τους σε έναν πολιτικό που έκανε την αυτοκριτική του πολλές φορές.
Με αφορμή αυτήν την περίπτωση, τίθεται ένα γενικότερο ζήτημα. Είναι θεμιτό ένας άνθρωπος, ένας πολιτικός, να αναθεωρεί τις απόψεις του; είναι θεμιτό να ακυρώνει καταστατικές του επιλογές; Επιτρέπεται να περνά στην απέναντι όχθη;
Ένας από τους μεγαλύτερους ιστορικούς του 20ου αιώνα ο Ε.Χ.Καρρ. έγραψε στην δεκαετία του ’60: « πραγματικά, δεν θα ζήλευα κάποιον που θα ισχυριζόταν ειλικρινά ότι έζησε τα συγκλονιστικά για την υφήλιο γεγονότα των τελευταίων πενήντα ετών, χωρίς κάποιες ριζικές τροποποιήσεις της άποψης του».
Ένας πολίτης που ενημερώνεται, μελετά, ερευνά και τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας του τα επεξεργάζεται λογικά, δεν μπορεί παρά να αναθεωρεί διαρκώς τις απόψεις του. Δεν μπορεί παρά να ανανεώνεται συνεχώς, καθώς η γνώση εμπλουτίζεται διαρκώς με νέες μεθόδους, με νέα εργαλεία, με νέους τρόπους προσέγγισης των γεγονότων. Ένας δρων πολιτικός δεν μπορεί παρά να επανεξετάζει τις βασικές απόψεις του, τα όσα έχει πει ή έχει κάνει στο παρελθόν, να ανασκευάζει, να εμπλουτίζει ή αν παραμένει πιστός στις θέσεις του να τις υπερασπίζεται.
Ένας πολιτικός, αν δεν θέλει να εκφέρει έναν ανιαρό, πλήρως προβλέψιμο λόγο, με πολύ συγκεκριμένο λεξιλόγιο, θα πρέπει να βρίσκεται σε έναν διαρκή αναστοχασμό.
Είναι ευνόητο πως, αν κάποια στιγμή με τα λόγια του ή τα έργα του, προσέβαλε, πλήγωσε, μείωσε πρόσωπα ή συλλογικότητες, η συγνώμη είναι αναγκαίο ηθικό παρακολούθημα του αναστοχασμού του.
Παρακολουθώ πολλές δεκαετίες τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Παρακολουθώ τις δηλώσεις των πολιτικών ηγετών.
Η αυτοκριτική επί του συγκεκριμένου σπανίζει. Συνήθως λένε «βεβαίως και κάναμε και λάθη», και κλείνουν την συζήτηση. Ετσι, η συγνώμη του Αδώνιδος Γεωργιάδη προς την εβραϊκή κοινότητα είναι μια γενναία πράξη.
Και γι΄αυτό και έγινε αποδεκτή.
Κάποιοι μικρόψυχοι, κάποιοι εμπαθείς, κάποιοι μίζεροι, πριν χύσουν το δηλητήριο τους, ας κοιτάξουν πόσοι από τους ηγέτες της Αριστεράς έκαναν την αυτοκριτική τους για τα όσα διέπραξαν και πόσοι ζήτησαν συγνώμη από τα θύματα τους.
Ο Άδωνις, ξεπερνώντας προκαταλήψεις, ζήτησε συγνώμη από αυτούς που προσέβαλε.
Πηγή: Liberal.gr
