Πάσχος Μανδραβέλης
Μεγάλη κουβέντα γίνεται τους τελευταίους μήνες για την «επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα», αλλά η κανονικότητα –όπως δείχνουν τα πρωτοσέλιδα του ελληνικού Τύπου– απέχει από το να γίνει καθημερινότητα. Και αυτό διότι –όπως και να το κάνουμε– σε μια κανονική χώρα το πρωτοχρονιάτικο πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής» για τη δημιουργία των αγγλόφωνων τμημάτων στα ελληνικά ΑΕΙ δεν θα ήταν καν είδηση για τις μέσα σελίδες, πόσο δε μάλλον πρώτο θέμα. Θα ήταν απλώς μια τυπική διαδικασία που θα έκαναν τα ακαδημαϊκά όργανα των πανεπιστημίων και όλοι θα χαιρόμασταν τα αποτελέσματα.
Στην Ελλάδα, όμως, η υλοποίηση του αυτονόητου είναι επαναστατική διαδικασία. Το ρεπορτάζ του συνάδελφου Απόστολου Λακασά το πιστοποιεί: «Τα ΑΕΙ θα μπορούν να ιδρύουν ξενόγλωσσα προγράμματα χωρίς την υπουργική σφραγίδα, αλλά με την προϋπόθεση ότι τα προγράμματα θα έχουν πιστοποιηθεί από το Συμβούλιο Αξιολόγησης και Πιστοποίησης» («Καθημερινή» 1.1.2019). Το «χωρίς υπουργική σφραγίδα» γίνεται ακόμη πιο σημαντικό αν σκεφτούμε ότι πριν από επτά μήνες, οι μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ούτε περίπατο δεν μπορούσαν να κάνουν χωρίς την έγκριση του υπουργείου. Οπως γράφαμε παλιότερα, «ακόμη και οι απλοί περίπατοι έχουν την υπουργική τους απόφαση 13324/Γ2/07-02-2006 (ΦΕΚ 206, τ. Β/13-02-2006): “Ως σχολικός περίπατος ορίζεται η οργανωμένη από το σχολείο ομαδική μετάβαση μαθητών σε τόπους που βρίσκονται σε μικρή απόσταση από τη σχολική μονάδα. Γίνεται συνήθως πεζή, εντός του διδακτικού ωραρίου και έχει στόχο κοινωνικοποιητικό, ψυχαγωγικό, παιδαγωγικό και εκπαιδευτικό”. Υπεύθυνη, λέει, είναι η Διεύθυνση Σπουδών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (Τμήμα Γ΄ Μαθητικά Θέματα) του ΥΠΕΠΘ. Στο Μαρούσι…» («Η ρύθμιση των… εκδρομών», «Καθημερινή» 4.4.2019).
Η αποκέντρωση είναι η πιο κρίσιμη μεταρρύθμιση που μπορεί να κάνει σήμερα το ελληνικό κράτος. Σημειώσαμε πολλάκις ότι δοκιμάσαμε το μοντέλο του μεγάλου και συγκεντρωτικού κράτους και απέτυχε. Είναι καιρός πλέον να δοκιμάσουμε στα σοβαρά την αποκέντρωση. Να επιτρέψουμε στα ΑΕΙ να κάνουν τις δικές τους επιλογές, έχοντας και τον ανταγωνισμό των μη κρατικών πανεπιστημίων. Να κυνηγούν χορηγίες, καλύτερους δασκάλους και ερευνητές, καλύτερους φοιτητές, έτσι ώστε να μην κινδυνεύουν με κλείσιμο. Να αφήσουμε τους δήμους να ρυθμίζουν τα τοπικά τους θέματα έχοντας και το κόστος των επιλογών τους: οι σπατάλες θα σημαίνουν απευθείας μεγαλύτερους φόρους ή χειρότερες ζωτικές υπηρεσίες. Ετσι οι δημότες θα ενδιαφερθούν πού πάνε τα λεφτά τους.
Το 2011, ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου είχε πει ότι θα δούμε το τέλος της ελληνικής κρίσης όταν η χώρα απουσιάσει από τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου. Κατά τον ίδιο τρόπο θα δούμε την ανάκαμψη όταν τα αυτονόητα θα πάψουν να είναι πρωτοσέλιδα στον ελληνικό Τύπο.
Πηγή: Καθημερινή
