Άγγελος Στάγκος
Μάλλον δεν έχει πια σημασία η οποιαδήποτε συζήτηση – αντιπαράθεση για το παρελθόν. Ποιος είπε τι για τα ελληνοτουρκικά, ποιος έκανε ή δεν έκανε κάτι, αν η μία ή άλλη πολιτική ήταν η σωστή. Το ίδιο ισχύει και για όσους υποτίθεται έγραψαν και προειδοποίησαν για τον κίνδυνο που πλησίαζε ταχύτατα απειλώντας ευθέως τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας. Ενδεχομένως να έχει κάποια σημασία η αναγνώριση ότι για πολύ καιρό στρουθοκαμηλίζαμε ως πολιτική ηγεσία, ως κοινωνία και ως μίντια πίσω από την άποψη ότι όσα έλεγε και έκανε η Αγκυρα ήταν για δική της εσωτερική κατανάλωση, ενώ στο ίδιο διάστημα η ισορροπία δυνάμεων άλλαζε δραματικά εις βάρος της Ελλάδας για μία ποικιλία λόγων.
Η ευθεία αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων από την πλευρά της Τουρκίας έφτασε στην κορύφωσή της, μετά την υποβολή των συντεταγμένων στον ΟΗΕ της ΑΟΖ, όπως εκείνη οριοθετεί, και τη δημοσιοποίηση του σχετικού χάρτη μόλις προχθές. Το βασικό πολιτικό – τεχνικό στοιχείο είναι: α) η μη αναγνώριση του δικαιώματος στην Κυπριακή Δημοκρατία να έχει ΑΟΖ, την ίδια στιγμή που αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα στο ψευδοκράτος, β) η επιδίωξη να μην επιτρέπεται η επαφή της κυπριακής ΑΟΖ με την ελληνική – αν και η Ελλάδα εντελώς παράδοξα αποφεύγει να κοινοποιήσει τις συντεταγμένες της ΑΟΖ της, όπως αυτή τη θεωρεί, γ) η επέκταση της άποψης που διατυπώνει η Aγκυρα από τη δεκαετία του ’70 ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και στην ΑΟΖ. Με την επισήμανση ότι η Τουρκία δεν έχει υπογράψει ούτε τη διεθνή σύμβαση για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, ούτε τη σύμβαση για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας…
Είναι σαφές ότι το καθεστώς Ερντογάν έχει αποφασίσει να ασκήσει πολιτική της ισχύος για να εδραιωθεί ως περιφερειακή δύναμη και να επιβάλει την κυριαρχία του σε όλη την περιοχή. Η αποσταθεροποίηση και ρευστότητα που επικρατεί διεθνώς σε συνδυασμό με την αποφασιστικότητά του να απορροφήσει ανθρώπινες απώλειες αν και όπου χρειαστεί, βοηθούν τη συγκεκριμένη πολιτική. Οπότε τίθεται το ερώτημα τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα για να διαφυλάξει κατά το δυνατόν τα δικά της κυριαρχικά δικαιώματα και συμφέροντα που απειλούνται (αναμφίβολα) θανάσιμα. Με δεδομένο ότι η Αγκυρα επιδιώκει είτε διμερή διαπραγμάτευση με τους δικούς της όρους και έχοντας το πάνω χέρι, είτε σύρραξη.
Κατ’ αρχήν, όποια απόφαση και να ληφθεί στην Αθήνα απαιτεί, πρώτον, διαμόρφωση εθνικής στρατηγικής με παράλληλη ενίσχυση της άμυνας, καθώς καμία κυβέρνηση μόνη της δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις κρίσιμες και οδυνηρές σε ένα βαθμό, δεύτερον, ανακοίνωση των συντεταγμένων της ΑΟΖ από την Ελλάδα. Από εκεί και πέρα, αν αποκλειστεί λογικά η απόφαση για σύρραξη με δική μας πρωτοβουλία, ο μόνος ορατός δρόμος είναι διεθνής καμπάνια μεγάλης έντασης και διάρκειας σε όλα τα φόρα, ώστε η Τουρκία να δεχθεί διευθέτηση με απόφαση Διεθνούς Δικαστηρίου. Δεν θα είναι εύκολο, γιατί η Αγκυρα θέλει να το αποφύγει, αλλά υπάρχει ελπίδα ότι θα πιεστεί διεθνώς.
Πηγή: Καθημερινή
