Πάσχος Μανδραβέλης
Είναι πολλά αυτά που κρίνουν το μέλλον μιας κυβέρνησης, αλλά η οικονομία είναι το σημαντικότερο. Οχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού. Ακόμη και στην Αφρική: «Αν κάποιος σου προσφέρει δημοκρατία και ένας άλλος ένα σακί σιτάρι, σε ποιο επίπεδο πείνας θα προτιμήσεις το σιτάρι από το δικαίωμα ψήφου;» είχε ρωτήσει ο μεγάλος φιλόσοφος Μπέρναρντ Ράσελ.
Στις δυτικές δημοκρατίες τα πράγματα γίνονται λίγο πιο σύνθετα, διότι δεν πεινάμε ώστε να χρειαζόμαστε ένα σακί σιτάρι, ούτε αμφισβητείται το δικαίωμα ψήφου. Εδώ οι κυβερνήσεις κρίνονται από τις προοπτικές που προσφέρουν στην οικονομία, ακόμη και εκείνες που κέρδισαν φριχτούς πολέμους. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ ηττήθηκε στις εκλογές στις 5 Ιουλίου του 1945, δύο μήνες μετά τη νίκη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (8.5.1945).
Συνεπώς «είναι η οικονομία, ανόητε», όπως είχε πει τo 1992 ο σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον, Τζέιμς Κάρβιλ; Οχι ακριβώς. Περισσότερο μετράει το κλίμα για την οικονομία, οι προοπτικές που κάθε κόμμα (αληθώς ή ψευδώς) ανοίγει, κάτι που κάνει άχρηστες τις προεκλογικές παροχές όλων των κυβερνήσεων. Να σημειώσουμε ότι η οικονομία στη Βρετανία το 1945 ήταν κατεστραμμένη, αλλά αυτό που έφερε τη συντριπτική νίκη του Κλέμεντ Ατλι ήταν ο φόβος των Βρετανών ότι με τους Συντηρητικούς θα βρίσκονταν στην προπολεμική κατάσταση της ύφεσης και της ανεργίας, στη θλιβερή κατάσταση που γνώρισαν τη δεκαετία του ’30. Οι παροχές, φυσικά, είναι καλοδεχούμενες από τους ψηφοφόρους, αλλά δεν κρίνουν την επιλογή τους στην κάλπη. Η ψήφος των πολιτών δίνεται με βάση το μέλλον. Αν θεωρήσουν ότι οι παροχές είναι μέρισμα της ανάπτυξης η οποία θα συνεχιστεί, υπερψηφίζουν την κυβέρνηση. Αν πιστέψουν ότι είναι σημάδι πανικού μιας κυβέρνησης που χάνει, παίρνουν τα λεφτά και τρέχουν μακριά. Ετσι η διαφαινόμενη ήττα των κυβερνήσεων γίνεται ακόμη μεγαλύτερη.
Παρά τις θεσμικές αταξίες που κάνει και πολλαπλασιάζει στην προσπάθειά της να συγκαλύψει τις προηγούμενες, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι στον τομέα της οικονομίας η κυβέρνηση διατηρεί το πλεονέκτημα. Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρείται καταλληλότερος να διαχειριστεί τις επερχόμενες κρίσεις και αυτό είναι που θα μετρήσει στην κάλπη. Το μόνο πρόβλημα στον ορίζοντα είναι ο εαυτός της. Αν χειριστεί την οικονομία όπως το θέμα των υποκλοπών, τότε οι παροχές, αντί να μοιάζουν με μέρισμα ανάπτυξης που θα συνεχιστεί, θα φανούν ως σημάδι πανικού μιας κυβέρνησης που χάνει. Και τότε ούτε όλα τα επιδόματα του κόσμου δεν μπορούν να τη σώσουν. Για την ακρίβεια, όσο τα επιδόματα θα μεγαλώνουν τόσο θα αυξάνεται η καχυποψία για τις προοπτικές της οικονομίας.
Πηγή: Καθημερινή
