Σήφης Πολυμίλης
Δεν ξέρω αν λειτουργεί το ηλεκτρονικό σύστημα αξιολόγησης του Μαξίμου, ή πώς αλλιώς βαθμολογεί τους υπουργούς του ο Πρωθυπουργός. Αν και μπορεί κάποιος να πει ότι είναι νωρίς ακόμη για να βγουν οριστικά συμπεράσματα, υπάρχουν ωστόσο αρκετά δείγματα γραφής που δεν εμπνέουν και ιδιαίτερο ενθουσιασμό.
Υποτίθεται ότι έχουμε μια κυβέρνηση με καθαρό ορίζοντα τετραετίας μπροστά της. Οσο κι αν η πολιτική είναι ένα απρόβλεπτο άθλημα, που επιφυλάσσει μερικές φορές απρόβλεπτες εξελίξεις, περιμένεις από κυβερνητικά στελέχη με νωπή λαϊκή εντολή και χωρίς ουσιαστική πίεση από την αντιπολίτευση να τρέχουν και να μη φτάνουν για να πετύχουν όσο το δυνατόν πιο ουσιαστικό έργο.
Αντ’ αυτού, παρακολουθούμε ένα άγχος δημοσιότητας, μια αγωνία για ένα διαρκές μπλα μπλα χωρίς λόγο και χωρίς ουσία. Αν και οφείλουν να γνωρίζουν πολύ καλά ότι η πρώτη περίοδος μιας κυβέρνησης είναι και η πιο δημιουργική, η πιο αποτελεσματική, αφού το όποιο πολιτικό κόστος μπορεί να αποσβεστεί στον χρόνο μέχρι τις επόμενες εκλογές.
Αρκετοί ωστόσο φαίνεται ότι προτιμούν αντί να «σπάσουν αβγά», αντί να συγκρουστούν με κατεστημένα συμφέροντα και αντιλήψεις, να επιλέγουν να αναδείξουν το… φιλολαϊκό προφίλ τους. Την ώρα που υποτίθεται ότι το μείζον στοίχημα για την κυβέρνηση είναι οι μεταρρυθμίσεις και η ανάπτυξη, κάποιοι επιμένουν να καλλιεργούν ανεκπλήρωτες προσδοκίες και να διαγκωνίζονται μεταξύ τους ποιος ή ποια θα προσφέρει άρτον και θεάματα.
Οποια τηλεόραση ή ραδιόφωνο κι αν ανοίξεις, θα πέσεις σε κάποιον υπουργό που σχολιάζει, ασκεί κριτική στην προηγούμενη κυβέρνηση ή στη χειρότερη περίπτωση τσακώνεται με κάποιον Συριζαίο. Υπουργοί που είχαν θεωρηθεί η αιχμή του μεταρρυθμιστικού δόρατος μοιάζει να ασχολούνται περισσότερο με την προσωπική πολιτική τους ατζέντα παρά με τα θέματα του υπουργείου τους.
Με μια ενδεικτική περιήγηση, για παράδειγμα, στο site του υπ. Παιδείας διαπιστώνει κανείς ότι η υπουργός έχει δώσει τουλάχιστον 30 συνεντεύξεις, πέρα από δηλώσεις και παρεμβάσεις. Οσο κι αν το θέμα της Παιδείας ενδιαφέρει, είναι προφανές ότι το μέχρι τώρα έργο δεν δικαιολογεί τέτοιο άγχος δημοσιότητας. Και για να μην την αδικούμε, δεν είναι η μόνη που επενδύει στην επικοινωνιακή πολιτική. Πλειάδα υπουργών πορεύεται με την αγωνία της προσωπικής και όχι της συλλογικής επιβεβαίωσης.
Ισως κάποια στιγμή, πριν είναι πολύ αργά, ο Πρωθυπουργός που επενδύει σε μια πιο τεχνοκρατική και όχι λαϊκιστική αντίληψη της πολιτικής θα πρέπει να τους εξηγήσει ότι πολιτικό μάνατζμεντ δεν σημαίνει λόγια του αέρα και ανέξοδες υποσχέσεις, αλλά καθημερινή μάχη με τα μεγάλα προβλήματα της χώρας και τις ακόμη μεγαλύτερες προκλήσεις του μέλλοντος.
Μπορεί το πολιτικό κλίμα να έχει αλλάξει, μπορεί οι προσδοκίες της κοινωνίας για έξοδο από το τούνελ της κρίσης να είναι ορατές, αλλά ο χρόνος και τα προβλήματα δεν περιμένουν. Και η ιστορία έχει αποδείξει ότι ο πρόσκαιρος ενθουσιασμός πολύ εύκολα μεταβάλλεται σε οργή και αγανάκτηση αν οι ελπίδες που έχουν επενδυθεί διαψευστούν.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
