Βασίλης Νέδος
Η καταγραφή της ιστορίας σε εξέλιξη, αποτελεί ίσως μία από τις ελκυστικές και συνάμα άχαρες δουλειές. Δυστυχώς ή ευτυχώς πέφτει συνήθως στην ευθύνη των δημοσιογράφων και, ελέω κοινωνικών δικτύων, όλων όσοι δημοσιολογούν. Οι εξελίξεις των τελευταίων ετών σε παγκόσμιο επίπεδο αποκαλύπτουν ότι το σύστημα παγκόσμιων ισορροπιών που εγκαινιάστηκε μετά το 1945 δεν αρχίζει να παρουσιάζει απλά ρηγματώσεις, αλλά κλονίζεται.
Υπό τη μακρά ανάγνωση των εξελίξεων, η οικονομική κρίση της δεκαετίας του ’70 ανέδειξε τα προβλήματα των βιομηχανικών, τότε, οικονομιών του δυτικού κόσμου. Από το 2008 φαίνεται ότι έχει αγγίξει τα όριά της και η αποκαλούμενη οικονομία των παραγώγων, ο περίφημος χρηματοπιστωτικός τομέας. Ωστόσο, παρά τα 11 χρόνια που έχουν περάσει και τη συντήρηση μέτριων ρυθμών ανάπτυξης, είναι απολύτως σαφές ότι η ζυγαριά γέρνει προς την περιοχή της Ανατολικής Ασίας και του Ειρηνικού, όπου άλλωστε βρίσκονται, ολοένα και περισσότερο, και οι παραγωγικές δομές του πλανήτη, περιλαμβανομένης και της νέας, ψηφιακής οικονομίας.
Οπως είναι απολύτως φυσιολογικό, αυτή η διαρκώς αυξανόμενη οικονομική και δημογραφική ανισορροπία δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ανατροπή και της υφιστάμενης πολιτικής ισορροπίας. Ολα αυτά τα πολύ γενικά ζητήματα ίσως έμοιαζαν φιλοσοφικού χαρακτήρα σε περίπτωση που η Ελλάδα συνόρευε με τον Καναδά ή τη Δανία. Ωστόσο, βρίσκεται στα νοτιοανατολικά άκρα της Ευρώπης και στην ευρύτερη γειτονιά περιοχών που είναι υπό καθεστώς ανακατάταξης, όπως η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική, καθώς επίσης και στα δυτικά μιας χώρας που δεν είναι ικανοποιημένη με τον ρόλο που διαδραμάτισε περιφερειακά τα προηγούμενα 80 χρόνια, την Τουρκία.
Η απουσία της Ε.Ε., σε συνδυασμό με τη σύγχυση των ΗΠΑ, τη μεγαλοποιημένη, αλλά υπαρκτή, σταδιακή επανεμφάνιση της Ρωσίας και την ήπια ισχύ που προβάλλει η Κίνα στην περιοχή, δημιουργεί τις συνθήκες για ανάδυση και νέων περιφερειακών παικτών.
Η Τουρκία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος αποτελούν χώρες που διεκδικούν μεγαλύτερη επιρροή στην περιοχή και, τουλάχιστον έως αυτή τη στιγμή, η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα (με την ευρύτερη έννοια του όρου) που έχει κάποια ατζέντα είναι η Ρωσία.
Είτε λοιπόν η Ε.Ε. θα κάνει βήματα προς την ενοποίηση των στρατηγικών συμφερόντων της, είτε η απόκλιση ανάμεσα στον Βορρά και τον Νότο θα καταλήξει σε αγεφύρωτο χάσμα.
Πηγή: Καθημερινή
