Αγγελική Σπανού
Οταν έγινε γνωστό ότι υπάρχουν 3.000 χειρουργεία σε αναμονή στο Παίδων «Αγία Σοφία» και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. Αλ. Τσίπρας (σωστά) το ανέδειξε, ο υπουργός Υγείας Θ. Πλεύρης ανακοίνωσε προσλήψεις γιατρών, θυμίζοντας ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε λίστα αναμονής για 2.853 χειρουργεία.
Μετά την κατακραυγή για την απεργία στα ΜΜΜ, κατά παράβαση νόμου του 2021 που προέβλεπε προσωπικό ασφαλείας για να μην παγιδεύονται οι πολίτες, όπως συνέβη (για μία ακόμη φορά), ο αρμόδιος υπουργός Κ. Καραμανλής προειδοποίησε ότι «ο νόμος έχει πολλές κυρώσεις και θα μας αναγκάσουν να τις βάλουμε μπρος». Δεν τις έβαλε, ενώ στο μεταξύ είχε γίνει γνωστό ότι μόνο ένας στους τρεις εργαζομένους συμμετείχε στην απεργία. Επειτα από επιχείρηση της αστυνομίας στην πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου αποκαλύφθηκε ότι στη φοιτητική εστία υπάρχουν γιάφκες, με όπλα και ναρκωτικά, ορμητήρια κακοποιών που έχουν βολευτεί σε δωμάτια που προορίζονται για φοιτητές ευάλωτους οικονομικά.
Στο μεταξύ, η πανεπιστημιακή αστυνομία προκαλεί οίκτο και θυμηδία επιτηρώντας τους εξωτερικούς χώρους τεσσάρων ΑΕΙ, συνοδεία ΜΑΤ, που φυλάνε τους φύλακες.
Και στις τρεις περιπτώσεις υπάρχει κάτι κοινό: Το πρόβλημα δεν συνδέεται με τον πόλεμο στην Ουκρανία ή με την τουρκική προκλητικότητα. Δεν έχει να κάνει, δηλαδή, με τη συγκυρία ή με εξωγενείς παράγοντες. Είναι σύμπτωμα της διαχρονικής αντιμεταρρυθμιστικής καθήλωσης που μαστίζει τη χώρα και δεν επηρεάζεται από την εναλλαγή των κυβερνήσεων.
Οχι, δεν είναι «κανονικό» να περιμένουν 3.000 παιδιά να χειρουργηθούν. Είναι αποτυχία του δημόσιου συστήματος υγείας, θα έπρεπε να έχει κινηθεί γη και ουρανός για να μη συμβαίνει, δεν υπάρχει καμία πειστική δικαιολογία, γι’ αυτό και είναι εξωφρενικό να χρησιμοποιείται ως απάντηση στην κριτική η σύγκριση με την προηγούμενη κατάσταση.
Ούτε είναι με οποιονδήποτε τρόπο αποδεκτό να υποφέρει η κοινωνική πλειοψηφία, και ειδικά οι ασθενέστεροι που δεν μπορούν να πληρώσουν βενζίνη και ταξί, επειδή δεν εφαρμόζεται ο νόμος που ψηφίστηκε με την πομπώδη δέσμευση ότι θα δοθεί τέλος στην αυθαιρεσία των μειοψηφιών. Και δεν υπάρχει τρόπος να εξηγηθεί ορθολογικά πώς μια φοιτητική εστία είναι καταφύγιο εγκληματιών τρία χρόνια μετά την εκλογή μιας κυβέρνησης που υπερεπένδυσε πολιτικά στη δέσμευσή της για το τέλος της ανομίας στα πανεπιστήμια.
Το πιο θλιβερό ίσως είναι η εμπέδωση μιας αίσθησης ματαιότητας. Δεν αλλάζει τίποτα, δεν υπάρχει διέξοδος και οι περισσότεροι δεν θα προλάβουμε να ζήσουμε διαφορετικά: να είμαστε δηλαδή σίγουροι ότι αύριο θα έχει μετρό, δεν θα ακούγονται πυροβολισμοί έξω από το αμφιθέατρο, θα χειρουργηθεί το παιδί.
* Η κ. Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας.
Πηγή: Καθημερινή
