Γιώργος Παπαχρήστος
Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των εισαγωγικών στα ΑΕΙ, ως συνήθως, ανέσυρε στην επικαιρότητα τις παθογένειες του συστήματος αυτού, το οποίο προωθεί την κοινωνία των μετρίων και όχι εκείνη όπου η άμιλλα και η φιλοδοξία δίνουν την ώθηση στα παιδιά να προσπαθήσουν περισσότερο. Η δικτατορία των μετρίων, η οποία είναι καλά προφυλαγμένη πίσω από φενάκες του είδους «όλοι έχουν δικαίωμα στη μόρφωση», αναδείχθηκε και πάλι σε όλη την έκταση, αποδεικνύοντας ότι ειδικά στην εκπαίδευση είναι ανίκητη.
Η αρμόδια υπουργός Παιδείας κυρία Κεραμέως επισήμανε – όπως και πολλοί προκάτοχοί της στο παρελθόν, ίσως με εξαίρεση την εποχή ΣΥΡΙΖΑ – ότι δεν είναι δυνατόν να γίνονται ακαδημαϊκοί πολίτες μαθητές που έχουν γράψει κάτω από τη βάση, και…
Και όλα καλά, και όλα ωραία. Του χρόνου τέτοιον καιρό, περί τα τέλη Αυγούστου, θα είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Μαθητές που γίνονται φοιτητές δίνοντας λευκές κόλλες ή γράφοντας για 4 ή για 5, όμως εμείς θα κοιτάζουμε το δάχτυλο που και πάλι θα μας δείχνει τους «πρώτους των πρώτων», αυτούς που πραγματικά θα σπουδάσουν. Οι άλλοι απλώς θα «σπουδάσουν» στην πλάτη των πρώτων με χρήματα του κρατικού κορβανά, τα οποία ενδεχομένως θα μπορούσαν να διατεθούν για τον εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης.
Και αυτό θα συμβαίνει στο διηνεκές, μέχρι να βρεθεί εκείνη η πολιτική ηγεσία η οποία θα απαλλαγεί από σύνδρομα του παρελθόντος, θα κοιτάξει μπροστά και θα μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας: ότι η δωρεάν παιδεία για όλους αφορούσε την Ελλάδα της δεκαετίας του ’60.
Σήμερα δεν αντιπροσωπεύει τίποτε – ούτε καν ως σύνθημα. Και πως είναι καλύτερα, και για τα ίδια τα παιδιά και για τις οικογένειές τους, να παραμείνουν εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αυτοί που δεν μπορούν. Σε μια χώρα που δεν παράγει σχεδόν τίποτε, αλλά μόνο υπηρεσίες, είναι σίγουρα πιο χρήσιμο ο μαθητής που γράφει 9,8 και εισέρχεται στο Μαθηματικό, από το οποίο δεν θα αποφοιτήσει ποτέ, να αναζητήσει μια δουλειά υδραυλικού ή ηλεκτρολόγου. Αλλά αυτό χρειάζεται κάποιος να του το πει του παιδιού. Κάποιος να του το υποδείξει. Και κυρίως κάποιος να το πείσει με επιχειρήματα. Στο πλαίσιο μιας κεφαλαιώδους σημασίας εκπαιδευτικής διαδικασίας που ονομάζεται επαγγελματικός προσανατολισμός. Ο οποίος σήμερα βρίσκεται σε σπαργανώδη κατάσταση.
Και επίσης απαιτείται αυτογνωσία στο επίπεδο της οικογένειας. Που οφείλει να καταλάβει ότι πιθανώς το δικό μας το παιδί δεν μπορεί να γίνει επιστήμονας. Για το ίδιο πρώτα απ’ όλα. Και για τα υπόλοιπα παιδιά που πραγματικά έχουν τα προσόντα να σπουδάσουν, δευτερευόντως…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
