Άγγελος Στάγκος
Κάθε απόπειρα άσκησης κριτικής στη νέα κυβέρνηση, δύο-τρεις ημέρες μετά τις εκλογές, είναι αντικειμενικά αστεία. Το μόνο που μπορεί να γίνει, προς το παρόν, είναι η επισήμανση κάποιων χαρακτηριστικών της κυβέρνησης που προέκυψε από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου και ίσως και του πλαισίου στο οποίο θα κινηθεί η επικοινωνιακή πολιτική της, τουλάχιστον σε πρώτη φάση.
Η νέα κυβέρνηση, λοιπόν, είναι πολύ περισσότερο του Κυρ. Μητσοτάκη και πολύ λιγότερο της Νέας Δημοκρατίας, όπως την ξέραμε στο παρελθόν. Οταν μιλάμε για έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ, που θα διαμορφωθεί και θα ανήκει πλέον αποκλειστικά στον Αλ. Τσίπρα, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι αντίστοιχα στη σημερινή Νέα Δημοκρατία ο Κυρ. Μητσοτάκης είναι κυρίαρχος. Δεν λέμε ότι είναι «ιδιοκτήτης», καθώς πρόκειται για κόμμα με βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία και έχει ακόμη οικογένειες και καπετανάτα με σημαντική δύναμη, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία σήμερα ότι έχει την «ψιλή κυριότητα» στη Ν.Δ. και της έχει δώσει το περιεχόμενο και τη μορφή που αυτός θέλει.
Σε επίπεδο εικόνας, ο Κυρ. Μητσοτάκης και το επιτελείο του επανέφεραν έμμεσα το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», με την έννοια ότι στις πρώτες τελετουργικές διαδικασίες της κυβέρνησης η παρουσία της Εκκλησίας ήταν καταφανής, οι θρησκευτικοί όρκοι επανήλθαν, οι σύζυγοι και τα παιδιά προσκλήθηκαν για να προσφέρουν όχι μόνον κομψότητα και χαρούμενη διάθεση, αλλά και μιαν αίσθηση αστικής συμβατικότητας. Από κοντά οι γραβάτες, προκειμένου να ολοκληρωθεί η αποστασιοποίηση από την προηγούμενη κατάσταση και ταυτόχρονα να σηματοδοτηθεί η προσέγγιση στην κανονικότητα, τουλάχιστον την ενδυματολογική αξιωματούχων δυτικών χωρών. Το σκέλος «πατρίς» του τριπτύχου θεωρείται δεδομένο, ειδικά για μια κυβέρνηση με παρελθόν στην εποχή της εθνικοφροσύνης. Από την άλλη πλευρά, δεδομένο πρέπει να θεωρείται ότι αυτή η κυβέρνηση θα διεκδικήσει μέχρι τέλους την κυριαρχία του κεντρώου χώρου από τον Αλ. Τσίπρα!
Πέρα από τα επιφαινόμενα και τα επικοινωνιακά, η ουσία του νέου κυβερνητικού σχήματος έχει δύο αξιοσημείωτα στοιχεία. Το πρώτο είναι το «τρικ» της ανάθεσης των υπουργείων κυρίως σε πολιτικά πρόσωπα της παράταξης, η ενίσχυσή τους με πρόσωπα προερχόμενα από τον χώρο του Κέντρου/Κεντροαριστεράς, τα οποία όμως διαθέτουν γνώση και εμπειρία στις θέσεις που έλαβαν (Χρυσοχοΐδης, Μενδώνη), και η στήριξη όλων αυτών με τεχνοκράτες υφυπουργούς, ποτισμένους με το πνεύμα του ιδιωτικού τομέα, που γνωρίζουν το αντικείμενό τους και θα προωθήσουν λύσεις με ταχύτητα.
Το δεύτερο νεωτερικό στοιχείο της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι η δημιουργία δομών ελέγχων και ισορροπιών, που όλες καταλήγουν στον πρωθυπουργό και στο γραφείο του. Είναι φανερό ότι η όλη σύλληψη της κυβερνητικής λειτουργίας αποβλέπει στην κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού και στην αποτελεσματικότητα. Ο κίνδυνος είναι να αποδειχθούν υπερβολικά τα πολλά συντονιστικά όργανα και τα επίπεδα ελέγχων. Ολα, ωστόσο, θα κριθούν στην πράξη και εκ του αποτελέσματος, έχοντας πάντα κατά νουν ότι το ελληνικό κράτος είναι ανελέητο, με δική του νοημοσύνη και ανίκητο…
Πηγή: Καθημερινή
