Μαρία Κατσουνάκη
Ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης απόρησε: «Είμαι περίεργος… Απευθύνομαι στους ψηφοφόρους, αν έχουν συνειδητοποιήσει πού οδήγησαν τα αποτελέσματα κι αν αυτό ήθελαν… Να αναδείξουν τη Ν.Δ. σε πρώτο κόμμα».
Η έκφραση του προσώπου του και ο τόνος της φωνής του δήλωναν ότι πραγματικά εννοούσε αυτό που έλεγε. Εκτός αν ήταν, απλώς, αποκαρδιωμένος. Οπως και να έχει, η εκτίμησή του είναι πως μόνο από λάθος ένας ψηφοφόρος μπορεί να επιλέξει τη Ν.Δ., από χαμηλή αυτοσυνείδηση ή χαλαρή διάθεση. Γιατί, κατά τη γνώμη του, μόνο άγνοια, θυμός ή στενομυαλιά μπορούν να οδηγήσουν στη διαφορά σχεδόν 10 μονάδων του αλληλέγγυου ΣΥΡΙΖΑ από την επάρατο Δεξιά. Τις ημέρες που διανύουμε και έχουμε ακόμη μπροστά μας, η κυβέρνηση πείθει ολοένα και περισσότερο πως δεν μπορεί καθόλου να διαχειριστεί όχι την ήττα της αλλά τη μεγάλη απόσταση από τη Ν.Δ. Το κύριο όπλο που έχει βάλει σε λειτουργία είναι η δαιμονοποίηση που εμπεριέχει τον φόβο και τα fake news.
Η «μηχανή» δουλεύει με ταχύτητα, η παραγωγή δεν σταματά να ελέγξει το αποτέλεσμα, δεν υπάρχει χρόνος γι’ αυτό. Η μία παραμόρφωση συνδέεται με την άλλη, ούτως ώστε ο μπαμπούλας που περιφέρεται να γίνει όσο το δυνατόν πιο αισθητός. Δεν ενδιαφέρει το πιστευτός. Οι εντυπώσεις μετράνε. Εχουμε και λέμε, λοιπόν, μέχρι στιγμής: απολύσεις στον δημόσιο τομέα, κατάργηση 120 δόσεων, ιδιωτικοποιήσεις παντού, η Υγεία, η Παιδεία, η ασφάλιση παραδίδονται αμαχητί σε ιδιώτες, επτά ημέρες εργασίας κ.ο.κ. Ανάλγητο πρόσωπο διακυβέρνησης (γενικώς). Η φαντασία του καθενός ανοίγει διάφορα υποκεφάλαια. Και όπως η σωστή ενημέρωση απαιτεί έλεγχο και κόπο, το διαδικτυακό χάζι είναι πρόσφορο στο τρομο-μπαράζ. Εξάλλου, απαιτείται, επειγόντως, το σοκ της αφύπνισης.
Η πραγματική απορία είναι διαφορετική από αυτήν που έθεσε ο κ. Φλαμπουράρης: πώς ένας σύγχρονος κομματικός μηχανισμός, αυτός τον οποίο ο ίδιος εκπροσωπεί, εξακολουθεί να καταναλώνει τις σάρκες του εμφυλιακού παρελθόντος. Πώς δεν κατορθώνει να αρθρώσει ένα αντεπιχείρημα που να μη βασίζεται μόνο στη δαιμονοποίηση του αντιπάλου.
Η απομάκρυνση της κοινωνίας από το κυβερνών κόμμα δεν καταγράφεται μόνο στο περίπου 9,5% του αποτελέσματος. Μεταφράζεται και σε κόπωση από έναν κόσμο παλιό, που ανακυκλώνει διαρκώς το ίδιο υλικό, ανίκανο να αντιληφθεί τη νέα πραγματικότητα. Αδυνατεί να διαμορφώσει, μπορεί μόνο να παραμορφώσει. Απλοποιεί για να επιβιώσει. Τρομοκρατεί για να καλύψει τη γύμνια του.
Πηγή: Καθημερινή
