Άρης Αλεξανδρής
Ομοιότητες και διαφορές
Υπάρχει πιθανότητα η Εύα Καϊλή να παρακολουθείτο από τις βελγικές αρχές προτού συλληφθεί, με τρόπο που να θυμίζει την παρακολούθηση Ανδρουλάκη; Ας πούμε πως υπάρχει. Αν αυτή η παρακολούθηση ήταν αναγκαία για να αποκαλυφθεί μια σκανδαλώδης εγκληματική δραστηριότητα, τι καταλαβαίνουμε για τις παρακολουθήσεις εν γένει; Iσως ότι δεν είναι εγγενώς κακές και επονείδιστες· ίσως ότι η εξουσία και τα αξιώματα δεν θα έπρεπε να αποτελούν λόγους εξαίρεσης προσώπων από μια ενδεχόμενη παρακολούθηση· ίσα ίσα: οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας είναι και αυτοί επιρρεπείς στην παρανομία – οι δε παρεκτροπές τους εγκυμονούν μεγαλύτερο κίνδυνο για το δημόσιο συμφέρον απ’ ό,τι οι δικές μας. Η υπόθεση της Καϊλή, όμως, έχει μία θεμελιώδη διαφορά από του Ανδρουλάκη: η ευρωβουλευτής συνελήφθη, και συνελήφθη για κάποιον λόγο. Οι Αρχές είχαν στοιχεία εναντίον της, οι ιδιωτικές και δημόσιες ενέργειές της ενέπνεαν εύλογη ανησυχία, οι αποχρώσες ενδείξεις εις βάρος της υπήρχαν και ήταν αντικειμενικές· ούτε μικροκομματικές, ούτε φανταστικές, ούτε καταχθόνιες. Δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα στις δύο καταστάσεις γιατί η μία αποκαλύπτεται θεσμικά και υπεύθυνα μέρα με τη μέρα, ενώ η άλλη παραμένει στις ζοφερές ομίχλες της πολιτικής ασάφειας και της νομικής αμηχανίας επί τόσους μήνες.
Δικαιολογίες πολλών ίππων
Είναι κατανοητό ότι ένα νέο εσωκομματικό σκάνδαλο τόσο αταβιστικά τσοχατζοπούλειας υφής ήταν το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, ως κόμμα που προσπαθεί να θεμελιώσει το rebranding του στη θεσμική σοβαρότητα. Αυτή ακριβώς η σοβαρότητα, όμως, είναι που πλήττεται από την απόφαση του κόμματος να επιρρίψει την ευθύνη του σκανδάλου του στον αντίπαλο. Ο τόπος του πολιτικού εγκλήματος δεν αλλάζει αν το πολιτικό πτώμα πεταχτεί στον διπλανό κήπο· η ταυτότητα των εμπλεκομένων δεν παραγράφεται με παιδιάστικες μεταφορές περί δούρειων ίππων. Τα σταλινικά εργαλεία αποκήρυξης συντρόφων και άρνησης της πραγματικότητας δεν αποδιώχνουν την κομματική ευθύνη, αλλά την υπερτονίζουν: αν η Εύα Καϊλή ήταν για τόσο καιρό ένα τόσο μεγάλο βαρίδι, γιατί έπρεπε να συλληφθεί για να διαγραφεί από το ΠΑΣΟΚ; Αλήθεια, ποιος κρατάει εν γνώσει του δούρειους ίππους μες στο σπίτι του; Iσως αυτός που μοιράζεται μαζί τους περισσότερα χαρακτηριστικά απ’ όσα προτίθεται να παραδεχτεί.
Απρόσεκτος μαθητής
Ο Νίκος Ανδρουλάκης αρέσκεται να επισημαίνει τα πολιτικά λάθη του Κυριάκου Μητσοτάκη με ύφος σχεδόν ηθικοπλαστικό, αλλά ο ίδιος δεν μοιάζει να διδάσκεται από αυτά. Είναι πολιτικά άγουρος; Είναι απλώς πολύ ΠΑΣΟΚ για να μάθει χωρίς απαραιτήτως να πάθει; Πάντως, το σίγουρο είναι ότι δεν είναι παρατηρητικός. Δεν θυμάται, για παράδειγμα, πόσο άσχημα εκτέθηκε η Ν.Δ. όταν, αντί να αναλάβει την ευθύνη για την παρακολούθησή του, μεθόδευσε τη διαρροή μερικών κωμικά απίθανων δικαιολογιών – όπως ήταν η αλήστου μνήμης πληροφορία ότι την παρακολούθηση Ανδρουλάκη ζήτησαν ξένες μυστικές υπηρεσίες. Δεν θυμάται, ακόμη, πόσο ζημίωσε επικοινωνιακά τον πρωθυπουργό η απόσταση που το επιτελείο του επιχείρησε να δημιουργήσει ανάμεσα σε αυτόν και στον εξ απορρήτων του, Γρηγόρη Δημητριάδη. Οι χειροκίνητες παρεμβάσεις στην πρόσληψη της πραγματικότητας, το ενοχικό σβήσιμο των tweets και οι συριζοειδείς τακτικές παραπλάνησης (σε μια ευρηματικά μοιρολατρική αποστροφή του, ο κ. Κατρίνης χαρακτήρισε τον χωρισμό Καϊλή – ΠΑΣΟΚ «σχεδόν προδιαγεγραμμένο», λες και η σχέση υπέστη μια τυπική συζυγική φθορά και όχι εγκληματικού είδους κλονισμό) δεν έχουν κανένα αντίκρισμα στον κόσμο που παρακολουθεί. Τα προφανή ψεύδη δεν γίνονται πλέον πιστευτά, όσο εύγλωττα κι αν διατυπώνονται στις σχετικές συσκέψεις.
Πηγή: Καθημερινή
