Στέφανος Κασιμάτης
Για να εξετάσουμε το γεγονός όσο γίνεται πιο αντικειμενικά, πρέπει πρώτα να το περιγράψουμε ψυχρά και με ακρίβεια. Τι συνέβη: Η κυβέρνηση θεωρεί ότι κατοχύρωσε τη δεδηλωμένη, επειδή εξασφάλισε έξι γραπτές δηλώσεις, με τις οποίες ισάριθμοι βουλευτές, που δεν ανήκουν επισήμως στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, παραχωρούν την ψήφο τους στην κυβέρνηση. Αυτό ακριβώς συνέβη και δεν είναι πλάκα.
Τέσσερις από τους έξι δηλωσίες (Παπακώστα, Κουντουρά, Κόκκαλης, Δανέλλης) είναι ανεξάρτητοι και οι άλλοι δύο ανήκουν στην Κ.Ο. των ΑΝΕΛ (Ζουράρις, Παπαχριστόπουλος). Μην ενοχλείσθε από τον εμφυλιοπολεμικό όρο «δηλωσίες», διότι υπηρετεί την ακρίβεια της περιγραφής. Οι δηλώσεις μετανοίας, τις οποίες ζητούσε το μετεμφυλιακό κράτος από τους αριστερούς, αφορούσαν το παρελθόν και, φυσικά, το μέλλον. Οι δηλώσεις, όμως, που απέσπασε ο ΣΥΡΙΖΑ από τους κοινοβουλευτικούς συνοδοιπόρους του τούς δεσμεύουν μόνον το μέλλον. Οι υπογράψαντες παραχώρησαν μόνο τη μελλοντική κρίση τους στην κυβέρνηση, δεν τους ζητήθηκε να μετανοήσουν και για το παρελθόν τους! Μικρή διαφορά, θα μου πείτε. Επί της ουσίας, είναι το ίδιο εξευτελιστικό και στις δύο περιπτώσεις. Συμφωνώ, αλλά κυβέρνηση της Αριστεράς έχουμε, να θυμίσω. Λογικό, επομένως, οι εξευτελιστικές για την προσωπικότητα του ανθρώπου διαδικασίες να τελούνται με μεθόδους πιο προοδευτικές, υπό την έννοια ότι απηχούν την πασίγνωστη «δημοκρατική ευθιξία» του πρωθυπουργού Τσίπρα.
Eχει τη σημασία του ότι, από τους έξι δηλωσίες, οι πιο κραυγαλέες περιπτώσεις είναι εκείνες των Ζουράρι και Παπαχριστόπουλου. Αμφότεροι έγιναν ευρύτερα γνωστοί από τις τακτικές συμμετοχές τους στο τηλεοπτικό τσίρκο. (Iσως γι’ αυτό τον λόγο, όταν άκουσα τον Μητσοτάκη να τους χαρακτηρίζει «πιόνια», εγώ κατά λάθος άκουσα «ψώνια»…) Τώρα όμως αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι μέχρι στιγμής και οι δύο τους ανήκουν τυπικά στην Κ.Ο. των ΑΝΕΛ.
Το δισυπόστατο της θέσης ενός ανεξάρτητου βουλευτή, ο οποίος με το ένα πόδι πατάει στη συμπολίτευση και με το άλλο στο κενό, ενδεχομένως, με πολλή καλοσύνη και επιείκεια, να μπορεί να γίνει κατανοητό. Αλλά η περίπτωση βουλευτών που ανήκουν στην αντιπολίτευση ως παρουσίες και στη συμπολίτευση ως ψήφοι, πώς γίνεται; Ποτς γκενέν; (Oπως κάποτε αναφώνησε, αγανακτισμένος από τη μεροληψία της διαιτησίας, ο Αφρικανός ποδοσφαιριστής του ΟΦΗ, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ήταν γνήσιος Αφρικανός και όχι βέρος Ναουσιώτης…) Σέβομαι το δικαίωμα του κάθε τηλεκαθηγητή να αναπτύσσει ελεύθερα τις απόψεις του περί συναμφότερου, αλλά δεν είναι δυνατόν παρόμοιες αρλούμπες να γίνονται το εργαλείο για την παρέμβαση στη λειτουργία του πολιτεύματος.
Ως κίνηση τακτικής, η συγκέντρωση των δηλώσεων από την κυβέρνηση ακυρώνει τελείως τον τσαμπουκά του Καμμένου. Αφού ο αρχηγός των ΑΝΕΛ δεν τολμάει να διαγράψει ούτε Ζουράρι ούτε Παπαχριστόπουλο, παρουσιάζεται όπως ακριβώς είναι: αδύναμος και μόνος – αφού όσο είχε την εξουσία φρόντισε να πολλαπλασιάσει τους εχθρούς του. Κατά πόσον, όμως, το όφελος αυτό αξίζει τον κόπο είναι συζητήσιμο, εφόσον και οι δύο πρώην εταίροι είναι εξίσου εγκλωβισμένοι στο δόγμα «MAD» των πεπραγμένων της κυβερνητικής τετραετίας τους.
Πηγή: Καθημερινή
