Γιούλη Επτακοίλη
«Σας συμβουλεύω: Μην τους πλησιάζετε! Μην τους ακούτε! Μην τους εμπιστεύεστε! Είναι οι κολασμένοι της κοινωνίας! (…) Ε, λοιπόν, αυτούς τους ξεφτιλισμένους, φτύστε τους! Αποδοκιμάστε τους! Μαυρίστε τους! Δεν είναι άνθρωποι! Είναι εκτρώματα της φύσεως!»
Αυτά ακριβώς έγραφε ο κ. Αμβρόσιος το 2015. Ο μητροπολίτης Αιγιαλείας και Καλαβρύτων είχε τότε «απασφαλίσει» με αφορμή την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και σε ομόφυλα ζευγάρια. Κάποιοι πολίτες δεν έμειναν απαθείς, βρήκαν το κουράγιο –και γι’ αυτό τους αξίζουν συγχαρητήρια– και κατέθεσαν μήνυση εναντίον του με την κατηγορία της υποκίνησης μίσους.
Πριν από λίγες ημέρες ο μητροπολίτης Αμβρόσιος κρίθηκε ένοχος από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αιγίου, του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης επτά μηνών με τριετή αναστολή, αλλά το πιο σημαντικό στη συγκεκριμένη ομόφωνη απόφαση δεν είναι η ποινή, αλλά ότι το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο για κατάχρηση εκκλησιαστικού αξιώματος και υποκίνηση βίας. Και γι’ αυτό ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος έσπευσε να δηλώσει ότι πρόκειται για «μεγάλη τομή, που δημιουργεί ένα σημαντικό δικαστικό προηγούμενο. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους που καταδικάζεται από πολιτικό δικαστήριο μητροπολίτης. Καταδικάστηκε όχι μόνο για ρατσιστικό λόγο, αλλά και για κατάχρηση εκκλησιαστικού αξιώματος».
Ας σταθούμε σε δύο βασικές απόψεις που διατυπώθηκαν με αφορμή τη συγκεκριμένη υπόθεση. Σύμφωνα με την πρώτη, η ακραία ρητορική μίσους δεν πρέπει να μένει αναπάντητη και ατιμώρητη. Σύμφωνα με τη δεύτερη, η ελευθερία της γνώμης είναι προϋπόθεση της δημοκρατίας και υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να είμαστε ανεκτικοί σε όλες τις απόψεις, ακόμη και στις πιο ακραίες. Προσωπικά δεν θα είχα κανέναν απολύτως δισταγμό να συνταχθώ με τη δεύτερη άποψη, όμως η περίπτωση του μητροπολίτη Αμβροσίου είναι διαφορετική. Ο μητροπολίτης δεν εκφράστηκε σε στενό κύκλο φίλων ή συνεργατών του. Απευθύνθηκε στο ποίμνιό του και του υπέδειξε έναν αισχρό και επιθετικό τρόπο συμπεριφοράς προς μια μερίδα ανθρώπων τις επιλογές των οποίων δεν εγκρίνει. Ο μητροπολίτης Αμβρόσιος αξιοποίησε το βήμα που του δίνει το εκκλησιαστικό του αξίωμα για να σκορπίσει δηλητήριο. Και είναι βασικό να μην ξεχνάμε ότι γι’ αυτό του το αξίωμα αμείβεται από τους Ελληνες φορολογουμένους.
Οι δικαστές κλήθηκαν να αποφασίσουν αν ο λόγος ενός ανθρώπου που διαθέτει εξουσία και ασκεί επιρροή μπορεί να γίνει επικίνδυνος, να πυροδοτήσει το μίσος. Σε μια κοινωνία πολωμένη και εν πολλοίς ματαιωμένη, με τα πάθη οξυμένα, με το σοκ από το λιντσάρισμα ενός νέου ανθρώπου ακόμη ολοζώντανο στη μνήμη μας, η απόφαση αυτή έχει ιδιαίτερη αξία. Σημαντικό επίσης είναι να μην ξεχνάμε ότι η Εκκλησία δεν είναι ο Αμβρόσιος. Υπάρχουν στους κόλπους της ιερείς που διδάσκουν την αγάπη, την ανθρωπιά, τη συναίνεση και τη συγχώρεση, λειτουργούν ως φάροι σε καιρούς δυστοπικούς. Η συγκεκριμένη απόφαση τους διαχωρίζει και αναδεικνύει τη συμβολή τους.
Πηγή: Καθημερινή
