Μπάμπης Παπαδημητρίου
Ο αγαπητός καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος έχει πάντοτε κάτι ενδιαφέρον να επισημάνει, χρησιμοποιώντας εν πολλοίς ορθολογικά επιχειρήματα, αν και το κάνει, κάποτε, «à contretemps». Αποδεκτό, μιας και η υπεράσπιση αρχών, που δεν ψαλιδίζονται αναλόγως των περιστάσεων, είναι απαραίτητο στοιχείο πολιτικής σταθερότητας. Αντιπαρατίθεται ο Ν. Α. (κυριακάτικο φύλλο της «Κ») στην άποψη ότι συνιστά αποστασία η ψήφος βουλευτών κόντρα στη γραμμή του κόμματός τους: «Είναι τόσο ποικίλα και κάποτε ανυπέρβλητα τα συνειδησιακά προβλήματα που μπορεί να βασανίζουν τον καθένα μας, ώστε η συμμόρφωση προς την όποια κομματική γραμμή να συνιστά σε κάποιες περιπτώσεις δυσβάστακτη θυσία», σημειώνει.
Είναι βέβαιο ότι το επιχείρημα είναι αδαμάντινο· μόνον όμως όταν πρόκειται για ζητήματα ηθικής και συνείδησης, όπως, για παράδειγμα, η θρησκευτική πίστη. Οπως σίγουρα θυμάται ο Ν.Α., εισηγήτρια του νόμου διά του οποίου σταμάτησε η απολίτιστη δίωξη γυναικών που έκαναν έκτρωση και των γιατρών το 1974 στη Γαλλία ήταν μια πολιτικός με βαθύτατη μεταφυσική πίστη, σε μια κυβέρνηση δεξιών και σε ένα κοινοβούλιο με το 95% άνδρες και πάμπολλους καθολικούς. Ο νόμος πέρασε με τους κεντροαριστερούς και την καταψήφιση των περισσοτέρων βουλευτών της συντηρητικής προεδρικής πλειοψηφίας του Ζισκάρ ντ’ Εστέν, ο οποίος πάντως προώθησε τη μεταρρύθμιση. Εκείνη η κατά συνείδηση ψήφος και άλλες παρόμοιες που έγιναν και στην ελληνική Βουλή ή αυτές τις ημέρες στο βρετανικό Κοινοβούλιο δεν μπορούν να συσχετιστούν με όσα συμβαίνουν στην Αθήνα με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών.
Η ουσιαστική διαφορά βρίσκεται στη μετατόπιση που επιχειρεί η κυβέρνηση Τσίπρα από τα εθνικώς ουσιώδη, στα δικά της «καλά και συμφέροντα». Υπάρχει πράγματι διπλωματικό ζήτημα, που αντιμετωπίζει η χώρα μας από την εποχή του Τίτο μέχρι, δυστυχώς, και σήμερα. Είναι αλήθεια ότι η υπόθεση των Σκοπίων συνδέεται με τη βέλτιστη διάταξη του πολιτικοστρατιωτικού συστήματος στο οποίο υπαγόμαστε. Είναι επίσης απαραίτητο να διαδραματίζει η Ελλάδα εποικοδομητικό ρόλο στην ανάπτυξη των εμπορικών δεσμών, της πολιτικής συνεργασίας και της ενσωμάτωσης στην Ενωμένη Ευρώπη όλων των ανεξάρτητων από τον Πούτιν κρατών.
Δυστυχώς, όμως, κατά την προσφιλή του συνήθεια ο κ. Τσίπρας εφαρμόζει ξανά τη μόνη αρχή στην οποία παραμένει πιστός: «όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου». Επομένως, η στάση των βουλευτών είναι θέμα κομματικής πειθαρχίας και όχι ατομικής συνείδησης. Το αποδεικνύει ο αμοραλισμός με τον οποίο διαλύει ο πρωθυπουργός το ένα μετά το άλλο τα κόμματα, για να επιτύχει, χωρίς συζήτηση, τον σκοπό του.
Πηγή: Καθημερινή
